Μια πεταλούδα… µου δίνει µε τα φτερά της καταλάθος ένα απαλό φιλί στο µάγουλο. Την καµαρώνω όπως χάνεται ψηλά. Τη θαυµάζω, όχι µόνο επειδή πετά, αλλά κυρίως για την υποµονή που έκανε µέχρι να µάθει να πετά. Πέρασε από πολλά στάδια! Ξεκίνησε σαν αυγό, στη συνέχεια έγινε κάµπια, µέχρι που κλείστηκε για µέρες σε ένα µεταξένιο κουκούλι. Εκεί, αυτή η µικρή χρυσαλίδα έκανε υποµονή. Στην πραγµατικότητα δεν είχε ιδέα τι της συνέβαινε… ∆ε φανταζόταν πως ο λόγος που έµενε κλεισµένη ήταν για να πετάξει…
Το διάστηµα που επικοινωνούσα µέσω διαδικτυακών µαθηµάτων µε τα παιδιά, τα ρωτούσα τι είναι αυτό που τους λείπει περισσότερο αυτόν τον καιρό που ήταν µέσα στο «κουκούλι» τους. Η απάντηση της πλειοψηφίας ήταν: «Να παίζω µε τους φίλους µου». Όπως φαίνεται, τίποτα δε µπορεί να αντικαταστήσει το βίωµα, το παιχνίδι, την αλληλεπίδραση. Το παιχνίδι µάς φέρνει πάντα πιο κοντά. Γιατί, όπως έχει πει και ο Πλάτωνας, «µπορείς να ανακαλύψεις περισσότερα για έναν άνθρωπο µέσα σε µια ώρα παιχνιδιού απ’ ό,τι µέσα σε έναν χρόνο συζήτησης».
Ελάτε λοιπόν, ας γνωριστούµε καλύτερα, ας παίξουµε…
Χαιρετισµός
Αρχικά, ας συστηθούµε. Βάζουµε µουσική, περπατάµε και χορεύουµε στον χώρο και όποιον συναντάµε τον χαιρετάµε µε έναν αστείο τρόπο, χωρίς όµως να τον ακουµπήσουµε. Πώς µπορεί να γίνει αυτό; (τα παιδιά έχουν καταπληκτικές ιδέες). Το ίδιο κάνουµε και µε την αγκαλιά, όποιον συναντάµε τον «αγκαλιάζουµε» από µακριά στέλνοντάς του την ενέργειά µας.
Αναπνοές
Αφού γνωριστήκαµε χορεύοντας, ας πάρουµε και µια ανάσα. Μέσα στο άγχος µας πολλές φορές ξεχνάµε το πιο σηµαντικό και απλό πράγµα του κόσµου: να αναπνέουµε σωστά, απολαυστικά, βαθιά. Ας γίνουµε για λίγο… φάλαινες! Ξαπλώστε ανάσκελα στο πάτωµα. Κλείστε τα µάτια, βρίσκεστε στον βυθό. Φουσκώστε, λοιπόν, µε µία εισπνοή την κοιλιά σας µε αέρα και βγάλτε τον εκπνέοντας σαν να είναι νερό που βγαίνει από τον φυσητήρα µιας φάλαινας.
Μικρές χαρές
Τι θα λέγατε για κάµπινγκ στο σπίτι; Σχηµατίστε µικρές σκηνές µε σεντόνια και υφάσµατα και αφήστε τα παιδιά να γίνουν µικροί εξερευνητές του σπιτιού. Μπορείτε, επίσης, για µια µέρα να κάνετε πικ νικ στην αυλή ή στο µπαλκόνι. Απλώστε ένα µεγάλο τραπεζοµάντηλο, πάρτε σνακ και φρούτα και γευµατίστε σε ένα διαφορετικό µέρος του σπιτιού, βλέποντας τον ουρανό.
Ο ουρανός
Έχουµε συνηθίσει να κοιτάµε ευθεία, δεξιά αριστερά. Πόσοι από εµάς όµως (κυρίως στις πόλεις), κοιτάζουν ψηλά; Mε τον ουρανό µπορούµε να παίξουµε άπειρα παιχνίδια. Να δούµε τα σχήµατα που παίρνουν τα σύννεφα! Να σκεφτούµε µια ιστορία για το πού πάει ο ήλιος όταν φεύγει. Έπειτα, ας παρατηρήσουµε το φεγγάρι, ας το ζωγραφίσουµε. Τι λέτε να τραγουδήσουµε στα αστέρια;
Aγαπηµένα παιχνίδια
Τα παιχνίδια που λατρεύουν όλα τα παιδιά όπως το κρυφτό, τα αγαλµατάκια, οι χώρες, οι µουσικές καρέκλες, η παντοµίµα, ο κρυµµένος θησαυρός, δε χρειάζεται να τα στερηθούµε, γιατί µπορούν να παιχτούν µε παραλλαγές τις οποίες επίσης θα σκεφτούν τα ίδια τα παιδιά —έχουν τις καλύτερες λύσεις για όλα, πιστέψτε µε.
Η αποστολή µας
Μπορούµε να έχουµε την αποστολή της ηµέρας! Για παράδειγµα, να µεταµφιεστούµε µε ό,τι υλικά και ρούχα έχουµε σε ένα έργο τέχνης, να µάθουµε µια πληροφορία από κάποιο βιβλίο και να την µοιραστούµε µε τους άλλους, να γράψουµε µια κάρτα µε όµορφα λόγια σε κάποιον αγαπηµένο µας.
Κάθε στιγµή που κάτι αλλάζει στη ζωή µας, που πρέπει να κάνουµε υποµονή, κάθε φορά που περνάµε από στάδιο σε στάδιο, δεν πρέπει να ξεχνάµε ότι τα φτερά µας είναι έτοιµα στο σωστό χρόνο να αναπτυχθούν… Το κουκούλι πάντα µας δίνει ανάσα, δύναµη, γνώση… µας µεταµορφώνει… µέχρι να πετάξουµε ψηλά!
Γράφει η
Φούλη Σγούρου
θεατροπαιδαγωγός
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ-ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2020)
