Αποφοίτησε μόλις το 2016 από τη θεατρική σχολή του ΚΘΒΕ. Λίγα χρόνια μετά, ο χαρισματικός Νίκος Κουσούλης μετράει ήδη ρόλους σε σπουδαίες παραστάσεις, ενώ πολλοί από εμάς τον γνωρίσαμε και ως Χάρη στο εξαιρετικά δημοφιλές «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» του Γιώργου Καπουτζίδη.
Με αφορμή τη συμμετοχή του στην καλοκαιρινή συμπαραγωγή του ΚΘΒΕ με το Εθνικό Θέατρο, τους «Σφήκες» του Αριστοφάνη, σε διασκευή – σκηνοθεσία της Λένας Κιτσοπούλου, μας μίλησε για την πορεία του, τα όνειρά του και την… πολύπαθη στις μέρες μας δικαιοσύνη.
Πώς νιώθεις για τη μέχρι σήμερα πορεία σου;
Τυχερός! Για τα χρόνια της δραματικής σχολής του Κρατικού Θεάτρου αλλά και για το μετά. Πρόβες και παραστάσεις με τα καλά και τα κακά τους, αλλά γενικά έχω μια καλή ανάμνηση από τα χρόνια αυτά που βρίσκομαι στο επάγγελμα. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που αποτελούν για μένα, ακόμη και σήμερα, έμπνευση και έχουν και θα έχουν, ελπίζω, τον θαυμασμό μου. Στο επάγγελμά μας έρχεσαι σε επαφή κάθε χρόνο με πάρα πολλούς άγνωστους ανθρώπους που πρέπει να δουλέψετε ως ομάδα. Οπότε θα πω ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό αισθάνομαι τυχερός που βρέθηκα σε συνθήκες που ταίριαξα ή κούμπωσα αισθητικά και καλλιτεχνικά.
Οι «Σφήκες» είναι μια συμπαραγωγή του ΚΘΒΕ με το Εθνικό Θέατρο. Πώς βιώνεις αυτή τη θεατρική σύμπραξη;
Μετακόμισα στην Αθήνα για το καλοκαίρι. Ήταν μια αλλαγή που την είχα μεγάλη ανάγκη και ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Νέα πρόσωπα, νέοι άνθρωποι, νέοι χώροι. Παλεύω να κρατήσω την ηρεμία που έχω ως άνθρωπος στην καθημερινότητά μου γιατί ο κόσμος σε αυτήν την πόλη τρέχει συνέχεια. Είχα και έχω μεγάλη λαχτάρα για αυτή τη συνεργασία γιατί ήμουν θαυμαστής των κειμένων της Λένας Κιτσοπούλου και μου δίνεται η ευκαιρία να παίξω μια διασκευή δική της πάνω στο έργο «Σφήκες» του Αριστοφάνη. Ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό γιατί έχει αναλάβει παράλληλα και τη σκηνοθεσία.
Η παράσταση θα κατέβει στην Επίδαυρο. Πώς επιδρά ο χώρος αυτός στη θεατρική εμπειρία και τι συναισθήματα σου προκαλεί;
Είναι η πρώτη φορά που θα παίξω στο θέατρο της Επιδαύρου. Σίγουρα θα είναι μια μοναδική εμπειρία αλλά είμαι περισσότερο της άποψης ότι το επάγγελμα που διαλέξαμε να κάνουμε δεν το κάνουμε για τους χώρους που θα βρεθούμε για να παίξουμε μια παράσταση. Μαγικά πράγματα μπορούν να συμβούν παντού, αρκεί να δουλέψουμε για αυτά.
Η δικαιοσύνη και η… κατάχρηση της δικαστικής εξουσίας, βρίσκονται στο επίκεντρο του αριστοφανικού έργου. Σήμερα, που η επικαιρότητα πυροδοτεί διαρκώς ένα αίσθημα γενικευμένης αδικίας, μπορούμε να διατηρήσουμε την πίστη μας στη δικαιοσύνη;
Δυστυχώς δεν πιστεύω σε καμία δικαιοσύνη. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ζακ, Φύσσας, Χρυσή Αυγή αλλά και παλιότερα σκάνδαλα όπως Siemens, χρηματιστήριο, Βατοπέδι. Από τότε που άρχισα να παρακολουθώ την επικαιρότητα, τα ίδια πράγματα συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα. Ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που μπορεί με τα χρήματα και την εξουσία του, να καθοδηγεί και τις δικαστικές αποφάσεις. Αλλά και μικρότερης κλίμακας αδικίες συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας. Ακόμα και στο επάγγελμά μας φυσικά. Άνθρωποι ακατάλληλοι βρίσκονται σε θέσεις που δεν τις αξίζουν μόνο και μόνο γιατί έχουν κάποιον γνωστό, έχουν χρήματα, έχουν followers κτλ. Μόνο ο λαός θα μπορούσε να διεκδικήσει την δικαιοσύνη. Να μιλάμε, να υπερασπιζόμαστε, να μένουμε πάντα απέναντι στο άδικο. Η αλληλεγγύη των ανθρώπων μπορεί να κάνει αυτόν τον κόσμο πιο δίκαιο.
Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Τι σε πνίγει, τι σε θυμώνει περισσότερο απ’ όσα συμβαίνουν τριγύρω; Και τι σου γεννά ελπίδες;
Ότι τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια τα αφήσαμε να περάσουν τόσο γρήγορα, για να βρεθούμε σε μια ζωή που το μόνο που κάνουμε είναι να δουλεύουμε για να μπορέσουμε απλά να επιβιώσουμε. Με θυμώνει η πολιτική εξουσία που στις δικές μας πλάτες στήνει πλούσια τραπέζια για να γεμίζει την κοιλιά, τη δικιά της και του περίγυρού της. Ελπίδα βρίσκω στην αλληλεγγύη που ανέφερα και παραπάνω. Μόνο ο ένας με τον άλλον θα μπορέσουμε να κάνουμε καλύτερο τον κόσμο. Όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται αυτό που λέω.
Πέρα από κάποια θεατρικά εργαστήρια που παρακολούθησα μπορώ να πω ότι το πρώτο μου σχολείο στο θέατρο ήταν η ομάδα «Εν Δυνάμει». Πρόκειται για μια μεικτή ομάδα ανάπηρων και μη ανάπηρων καλλιτεχνών. Ήμουν μέλος της ομάδας για σχεδόν 5 χρόνια, μέχρι να εισαχθώ στη δραματική σχολή του Κρατικού θεάτρου. Έμαθα να κάνω θέατρο σε μια ομάδα έξω από τα στερεότυπα της κανονικότητας που μας έχει επιβληθεί από την κοινωνία. Με θλίβει βαθιά που το θέατρο το 2023 είναι ακόμη στα πλαίσια αυτού που ονομάζουμε «κανονικό».
Εκτός από τις θεατρικές σπουδές, είσαι και φοιτητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Πώς τα…πάνε οι αριθμοί με την υποκριτική;
Αυτή η ερώτηση μου υπενθυμίζει ότι πρέπει επιτέλους να αλλάξω το βιογραφικό μου! Σπούδασα Οικονομικά στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας αλλά λίγο πριν το πτυχίο πάγωσα τις σπουδές μου. Είναι κάτι που έχω αφήσει πίσω μου. Το θέατρο, ωστόσο, έχει μεγάλη σχέση με τα μαθηματικά. Όπως μας έλεγε και ένας από τους αγαπημένους μου δασκάλους, ο Ταξιάρχης Χάνος, όλα είναι μέτρημα και είχε δίκιο!
Λογική ή συναίσθημα;
Οι πράξεις μου και οι αποφάσεις μου είναι, κατά μεγάλο ποσοστό, αποτέλεσμα λογικής σκέψης. Βάζω τα πράγματα και τις καταστάσεις κάτω και σπάω το κεφάλι μου να βρω ποιο είναι το καλύτερο τη δεδομένη στιγμή για μένα. Τώρα, αν μέσα μου βασανίζομαι και κλαίω είναι ένα άλλο κομμάτι. Θα ήθελα κάποιες φορές να είχα λειτουργήσει συναισθηματικά κι ας έτρωγα και τα μούτρα μου.
Πού βλέπεις τον εαυτό σου τα επόμενα χρόνια;
Το μεγάλο μου όνειρο είναι ένα σπίτι σε κάποιο, όχι και τόσο τουριστικό, νησί όπου θα έχω ένα καφενείο που κάθε μέρα θα μαγειρεύω 3-4 διαφορετικά φαγητά ανάλογα με τη δική μου όρεξη. Θα έχει σίγουρα πρωινό με αυγά και χειροποίητες πίτες και φυσικά χωριάτικη, πατάτες τηγανητές και τζατζίκι. Το κεφάλαιο μου λείπει μόνο αλλά ποτέ δεν ξέρεις…
Συνέντευξη: Μαρία Παντελίδου
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ- ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2023)
