Δεν είναι απλά μια τάση. Είναι ο νέος τρόπος ζωής και σου φωνάζει: DIO or die!
«Just saying… Και σπάει, λέει, ο διάολος το ποδάρι του, και σκάει, λέει, ταυτόχρονα με τον coronavirus, καταστροφικός ιός από τους άλλους, τους διαδικτυακούς, και καλούμαστε να μείνουμε εντός οικίας μεν, εκτός δικτύου δε. Εκεί να δεις πώς καταρρέει το νευρικό (μεταξύ άλλων) σύστημα και όλοι εμείς οι (με το στανιό) σπιτόγατοι μαζί του.» #stretchingthelimitsofdystopia
Μ’ ένα τέτοιο status σχολίαζα πέρσι, λίγο μετά την εμφάνιση του COVID-19 και την επίσημη έναρξη της πρώτης καραντίνας, την εξαρχής προφανή διαπίστωση. Ναι, ήταν ζόρικο αυτό το «μένουμε σπίτι», αλλά ακόμη και έτσι, είχαμε πάντα το ίντερνετ! Και μπορούσαμε αν μη τι άλλο να το κάνουμε hashtag. Μέσα στους μήνες που ακολούθησαν, αυτό το υπερπολύτιμο αγαθό, η γρήγορη και αξιόπιστη σύνδεση στο διαδίκτυο, αποδείχτηκε τόσο ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή μας, όσο το νερό, ο ύπνος και το φαγητό. Υπερβάλλω; Απλά αναλογίσου τι σήμαινε τους τελευταίους μήνες να έχεις ίντερνετ -ή καλύτερα, σκέψου τι θα σήμαινε να μην το έχεις. Φυσικά, το ίντερνετ ήταν πάντα εκεί. Για να στέλνουμε κανένα επαγγελματικό mail, να επικοινωνούμε με φίλους στο messenger μέχρι να βρεθούμε, άντε να βλέπουμε και καμιά σειρά στο Netflix. Όχι όμως για να κάνουμε γιόγκα. Ούτε για να πίνουμε καφέ και μετά κρασί και μετά να τρώμε αντάμα τα burgers που παραγγείλαμε χώρια. Σίγουρα όχι για να πάμε συναυλία και θέατρο. Και ουδέποτε για να κόψουμε βασιλόπιτα ή να τσουγκρίσουμε αυγά. Κι όμως! Όσο σουρεάλ και αν ακούγονται τα περισσότερα, ζήσαμε για να τα ζήσουμε και αυτά. ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ. Σε τούτους τους παράξενους καιρούς, από τη μια στιγμή στην άλλη βρεθήκαμε να τα κάνουμε (σχεδόν) όλα online. Και να λέμε και ευχαριστώ! Γιατί από τη στιγμή που εμφανίστηκε στη ζωή μας ο COVID και μας τα έκοψε όλα -τα φτερά, τη φόρα, τα πέρα-δώθε, τα πάρε-δώσε και εντέλει τη φυσιολογική ζωή- ένα μόνο μάς έμεινε που δεν κατάφερε να κόψει: το wifi! Και με τη βοήθειά του, βρήκαμε τρόπους να επανεφεύρουμε τη ζωή μας.
Do It Online Ξέχνα το DIY. Το νέο σύνθημα που όλους μας ένωσε ήταν αυτό. DIO, αφού αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να μην αναγκαστούμε να πούμε σε όλους και σε όλα αντίο. DIO, αφού αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να διατηρήσουμε κάποια ψήγματα κανονικότητας σε μια πλήρως αποδιοργανωμένη καθημερινότητα και να μη χάσουμε μια σειρά από σημαντικά πράγματα: από τη δουλειά μας, τα χόμπι μας και την πιο αναγκαία από ποτέ συνεδρία με τον ψυχολόγο μας, μέχρι τις κοινωνικές μας δεξιότητες, τον καθιερωμένο ελληνικό καφέ με τη μαμά μας, την επαφή μας με σημαντικούς άλλους -και το κυριότερο, την επαφή με την πραγματικότητα.
Τηλε-ζωή χαρισάμενη Και τι δεν κάναμε από το σπίτι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο! Εμείς τηλε-εργαστήκαμε, τα παιδιά μας τηλε-εκπαιδεύτηκαν, όλοι παιδευτήκαμε λιγάκι, αλλά με καλή θέληση και καλύτερη σύνδεση, ξεπεράσαμε τα εμπόδια και μπήκαμε παντού: και στo Zoom, που εμπεδώσαμε πως έχει όλο το… ζουμί και στο Webex -που μάλλον δεν θα μας λείψει και πολύ, αλλά ας πούμε πως είχε και αυτό τις στιγμές του! Σε πολλά επίπεδα η καθημερινότητα απλοποιήθηκε. Το ελληνικό δημόσιο ας πούμε το πήρε απόφαση να κάνει ένα άλμα προς τον ψηφιακό μετασχηματισμό, στον οποίο ως τότε όδευε με ρυθμούς χελώνας. Όλοι βρεθήκαμε στην ευχάριστη θέση ν’ ακούσουμε «Δεν χρειάζεται πια να έρθετε γι’ αυτό, μπορείτε να αποστείλετε τα έγγραφα μ’ ένα mail!» Σκουπίσαμε το δάκρυ που αργοκύλησε και σπεύσαμε να παραγγείλουμε τα ψώνια της εβδομάδας online, άλλο ένα βήμα στην καλύτερη διαχείριση χρόνου.
Γιόγκα στο σαλόνι, ποτό στην κουζίνα Να μιλήσουμε για σωματική άσκηση; Το κλασικό «σήκω από τον καναπέ και άσε την οθόνη!», έγινε «σήκω από τον καναπέ και πιάσε την οθόνη!» Στα διαδικτυακά δωμάτια συναντηθήκαμε με τους αγαπημένους μας trainers, κάναμε γιόγκα, pilates, ζούμπα, μοντέρνο χορό, μόνο μπάσκετ δεν παίξαμε ιντερνετικά. Και αν υπήρχε χώρος για μπασκέτα στο σαλόνι πιθανόν να το κάναμε και αυτό. Να μιλήσουμε για πολιτισμό; Πως έγιναν οι οθόνες το παράθυρο στον κόσμο του θεάτρου, της μουσικής, της όπερας, των εικαστικών, των μουσείων, στον κόσμο γενικότερα; Πως φτάσαμε να κλείνουμε θέσεις και ν’ αγοράζουμε εισιτήρια για online event από τον καναπέ μας; Πως μπορούσαμε να δούμε μέχρι και παράσταση όπερας, που όσο να πεις έχει μια κάποια επισημότητα, με το σοσόνι και τη ρόμπα μας; Ω ναι, όλα συνέβησαν και όλα μπορεί να ξανασυμβούν. Το κεφάλαιο κοινωνική ζωή ήταν εύλογα αυτό που επλήγη περισσότερο. Εκεί και αν δοξάσαμε το ίντερνετ και την παρουσία του στη ζωή μας, αφού ήταν ο μόνος τρόπος να δούμε τους γονείς μας για αρχή, αδιάφορο αν έμεναν ένα τετράγωνο πιο κάτω ή σε άλλη πόλη. Κάναμε ψηφιακά παιδικά party για να μη σβήσει το καμάρι μας μόνο του τα κεράκια στα γενέθλιά του. Κλείσαμε μέχρι και online ανιματέρ! Και έπειτα, βρήκαμε τρόπο να σχετιστούμε με όλα τα υπόλοιπα σημαντικά πρόσωπα της ζωής μας. Και ναι, την πρώτη φορά που ήπιαμε καφέ με την παρέα online ήταν από στενάχωρο μέχρι αλλόκοτο, αλλά μετά έγινε και αυτό μια συνήθεια, σαν τα after work drinks της Παρασκευής. Μέσα από οθόνες φλερτάραμε, συζητήσαμε, ερωτευτήκαμε, μαλώσαμε (με τον τεχνικό τηλεφώνου σίγουρα γιατί «το ίντερνετ πάλι σέρνεται!»), κλάψαμε, τα βρήκαμε, τα χάσαμε, τα ξαναβρήκαμε: τα σημαντικά πράγματα της ζωής, τα κουράγια να συνεχίσουμε, ακόμη και όταν όλα γύρω μας φαίνονταν τόσο εξωφρενικά δύσκολα. Μπορεί ένα τεχνοφοβικό κομμάτι του εαυτού μας ν’ αντιδρά σ’ όλη αυτή τη διαμεσολάβηση, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν δεν την είχαμε και αυτήν, τα πράγματα θα ήταν μάλλον δυσκολότερα. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν θα νοσταλγούμε τις εποχές που τρέχαμε στις αλάνες και πίναμε νερό από το λάστιχο και ο τρόπος μας να επικοινωνούμε περιοριζόταν σ’ ένα σταθερό τηλέφωνο με καντράν. Που κάθε λίγο έκανε παράσιτα. Τότε που δεν χρειαζόταν καν να ζητήσουμε βοήθεια από τεχνικό. Απλά παίρναμε το μηδέν.
Γράφει η Μαρία Παντελίδου
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ-ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2021)
