O Παύλος Παυλίδης μου είπε: «Μην αργείς, ίσως να είναι αυτή η τελευταία βραδιά της Γης»

Ο Παύλος Παυλίδης, όπως και τα Ξύλινα Σπαθιά, θυμάμαι να με συντροφεύουν μουσικά από πάντα. Όταν ακόμα καθόμουν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, φορούσα ακουστικά και άκουγα από το discman μουσική, χαζεύοντας από το παράθυρο τον ήλιο, τα βουνά και τις θάλασσες να «τρέχουν» στην ίδια ταχύτητα με το αμάξι και τις σκέψεις μου. Θέλω να ζήσω στ’ αλήθεια έστω μια φορά_να ταξιδέψω στ’ αλήθεια έστω μια φορά _να δω στα μάτια την τίγρη που όλο με κοιτά_μέσα απ’ τα φώτα αυτής της πόλης που σκοτώνει για λεφτά_που με σκοτώνει από αγάπη όπως με σφίγγει όταν ξυπνάει. Μπορεί τα Ξύλινα Σπαθιά να μην μπόρεσα να τα δω σε ζωντανή εμφάνιση, τον Παύλο όμως τον έχω παρακολουθήσει ουκ ολίγες φορές να μαγεύει το πλήθος με τη φωνή και τους στίχους του. Δεν νομίζω να ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που τον είδα, σε κατάμεστη ανοιχτή σκηνή, να τραγουδάει υπό το φως των αστεριών. Οι παλιές φωτογραφίες σα νησιά στου χρόνου τον ωκεανό_τις κοιτάζω κι απορώ πάλι δεν καταλαβαίνω_πως χωράει τόση αγάπη σε μια εικόνα και με βρίσκει πάλι εδώ_να κοιτάζω το κενό που χορεύει ασημένιο. Με τη μουσική και τους στίχους του Παύλου (είτε μόνου του, είτε μαζί με τα Σπαθιά, για μένα είναι το ίδιο) έχω ταξιδέψει, έχω χορέψει, έχω τραγουδήσει κι έχω «χαθεί» ουκ ολίγες φορές. Έχω ερωτευτεί, ανθρώπους, καταστάσεις, λόγια και την ίδια τη μουσική. Αυτές τις άγριες ημέρες έδεσα τις παλιές πληγές μου_Έριξα όλες μου τις σφαίρες στους πιο καλούς πολεμιστές μου_Για μένα δεν υπάρχει νίκη μόνο ένας φίλος μου χαμένος_τώρα για πάντα ευτυχισμένος σε μια γωνιά στη Σαλονίκη. Είναι τόσα τα τραγούδια, τόσα τα «ταξίδια» μου μαζί με αυτό τον άνθρωπο, και οι φορές που τον έχω δει από κοντά, που είναι σα να μου μιλάει και να με συμβουλεύει κάποιος δικός μου, με λίγο πιο σύνθετο και αλληγορικό λόγο. Θα ‘θελα να ‘μουν σαν εσένα_ένα δεντράκι με τα κλαδιά του απλωμένα_να μη λυπάμαι_να μην καταλαβαίνω_αυτούς που με πετάνε στη φωτιά να τους ζεσταίνω… Λόγια και ποίηση μπορούν να γράψουν πολλοί, λίγοι όμως έχουν το ταλέντο να γράψουν,να μελοποιήσουν και να ερμηνεύσουν οι ίδιοι με τέτοιο πάθος και συναίσθημα, όπως ο Παύλος. Σε όποια φάση και να βρίσκομαι, δεν σταματάω να τον ακούω, γιατί αυτός μου είχε πει πως να βρίσκω την ομορφιά παντού και πως πάντα η αγάπη θα υπάρχει στην επόμενη γωνία. Μου είχε πει πως θα `ρθει κάποια μέρα,που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι. Μου είπε, ακόμα : “Μην αργείς, ίσως να είναι αυτή η τελευταία βραδιά της γης”.

Γράφει η Δάφνη Τσάρτσαρου

#Music_Junkie