«THE WΗΑLE»: Είδαμε την ταινία, τι αποκομίσαμε, τι νιώσαμε, πώς φύγαμε από την αίθουσα.
Ο σκηνοθέτης, γνωστός για το πάθος του στις Εμμονές, μας καλωσορίζει στη νέα του ταινία, μετά την απουσία του από τις αίθουσες. Το ατμοσφαιρικό δράμα με λυρικά στοιχεία δημιουργεί σκέψεις και ανάμικτα συναισθήματα.
‘Ένας άντρας που ξέρει ότι δεν έχει πολύ χρόνο ζωής μπροστά του και προσπαθεί την ύστατη στιγμή να συμφιλιωθεί με την κόρη του. Με πρωταγωνιστή τον Brendan Fraser, έναν καθηγητή βυθισμένο στην απομόνωση και την υπερφαγία, είδαμε τη θλίψη να απλώνεται σε ένα καλά τακτοποιημένο σκηνικό ενός σπιτιού, απομακρυσμένο από ανθρώπινες επαφές.
Τι δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με Αυτόν τον όγκο και Αυτά τα κιλά… Και σκέφτομαι πόσο εμμονικό μπορεί να γίνει το φαγητό? Όποιος έχει βιώσει αλλαγές στο βάρος του, όποιος έχει δει τη ζυγαριά να ανεβαίνει και να κατεβαίνει σε τρελούς ρυθμούς λόγω ασθένειας ή απλά απόφασης το ξέρει καλά. «Τρώω όχι για να ταΐσω το σώμα μου, αλλά για να ταΐσω τα συναισθήματά μου»… Άρα πεινάει το μυαλό και όχι το σώμα? Ο υπερεαλισμός στις σκηνές ακατάπαυστου φαγητού και μπουκωμένου στόματος μου έδειξαν πόσο πεινασμένος είναι ο ήρωας συναισθηματικά. Άραγε πόσους τέτοιους ανθρώπους ξέρω?
Και αυτό που σε κάποιους φαίνεται κατάντια ο ήρωας εδώ, μας διδάσκει ότι είναι μια επιλογή… Πιστός στο ρόλο του, στο σκοπό του μέχρι το τέλος. Και η εξιλέωση έρχεται με το φαγητό, το πολύ φαγητό. Αυτός αποφασίζει τον θάνατο του. Λυρικό φινάλε, αποδοχή και συγχώρεση στον εαυτό μας και τους γύρω μας.
Food for your Soul
Γράφει η Βασιλική Κουφού
