Είναι Σάββατο και το ρολόι δείχνει 10 και 12 πρώτα λεπτά. Μπορεί να δείχνει και 48, δεν παίρνω και όρκο! Όταν ξυπνάω, ο τρόπος λειτουργίας του εγκεφάλου μου βρίσκεται σε απόλυτη εναρμόνιση με τους «χαλαρούς ρυθμούς» της Θεσσαλονίκης! Πόσο κλισέ Θεέ μου. Σηκώνομαι από το κρεβάτι, φτιάχνω το πρώτο τσάι της ημέρας, ντύνομαι, βγαίνω από το σπίτι και ξεκινάω την επιχείρηση εύρεσης «νόστιμου και οικονομικού brunch».
Η ώρα είναι 11:22 και μετά από ένα μικρό social media meeting αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς την Καλαμαριά. Έτσι, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο νούμερο 5 με προορισμό το Θέγια, ένα cozy μαγαζί στην περιοχή Θεμιστοκλή Σοφούλη, που τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε ένα από τα αγαπημένα brunch & coffee spots της πόλης.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κέντρο, αλλά πριν, αποφασίζουμε να κάνουμε έναν περίπατο στην εξίσου αγαπημένη γειτονιά της Σοφούλη, η οποία αν και ιδιαίτερα σύγχρονη, δεν ακολουθεί τους γρήγορους και κάποιες φορές κουραστικούς ρυθμούς του υπόλοιπου αστικού κέντρου.
Λίγο πριν το μεσημέρι έχουμε ήδη βρεθεί στη Νέα Παραλία. Λίγο ο καλός καιρός, λίγο η ευχάριστη διαδρομή, λίγο οι ατελείωτες φιλοσοφικές συζητήσεις με background τον Θερμαϊκό, εεε… πολύ θέλει; Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή την πόλη έχουμε παράδοση στο περπάτημα. Εξάλλου «όποιος δεν έχει… μετρό, έχει πόδια». Τι; Όχι;
Επόμενη στάση το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Γιατί σαββατιάτικη βόλτα στη Θεσσαλονίκη χωρίς τέχνη γίνεται; Ε δεν γίνεται! Ένα μουσείο καλαίσθητο και με πολυάριθμες εικαστικές εκθέσεις, οι οποίες εναλλάσσονται συνεχώς, είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε!
Η τέχνη εξάπτει τις αισθήσεις, όλοι το ξέρουν αυτό. Γι’ αυτό και εμείς… πεινάσαμε! Στο σημείο αυτό θα ήθελα να επισημάνω, ότι σχόλια του τύπου «Μα καλά… πάλι πεινάσατε;» δεν θα γίνουν σε καμία περίπτωση αποδεκτά! Πρώτον γιατί είμαστε στην πόλη με την πιο πλούσια γαστρονομική παράδοση και δεύτερον γιατί όπως επισήμανα και νωρίτερα, στη Θεσσαλονίκη περπατάμε πολύ άρα πεινάμε και πολύ!
Τώρα… αρχίζουν τα δύσκολα (που λέει και ένα πασίγνωστο άσμα)! Γιατί σε μια πόλη που σου προσφέρει τόσες διαφορετικές, αλλά και αντιφατικές μεταξύ τους γαστρονομικές επιλογές, πολλές φορές είναι δύσκολο να αποφασίσεις τι θέλεις να φας!
Οι ηλιόλουστες ημέρες έχουν ανάγκη από θαλασσινά και καλό κρασί. Κι εμείς το ίδιο λοιπόν. Πάμε στην πλατεία Άθωνος; Εκεί βρίσκεται ο περίφημος Πσαράς-Fisheria ένα εστιατόριο αγαπημένο, στο οποίο η παράδοση μπλέκεται με τις καινοτόμες γαστρονομικές τάσεις που μας αρέσουν πολύ.
Ο ήλιος σταδιακά εξαφανίζεται και η πλατεία Άθωνος γεμίζει συνεχώς με κόσμο. Εγώ, λίγο το τσούγκρισμα των ποτηριών, λίγο τα γέλια, λίγο τα ρεμπέτικα από τα τριγύρω μαγαζιά, έχω χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου. Το ένστικτo όμως ξέρει. Είναι εκείνη η ώρα! Ποια ώρα; Η ώρα του γλυκού φυσικά!
Μια μαγική αντίθεση έχει αυτή πόλη. Τη μια στιγμή μπορεί να ζεις στο έπακρο τα traditional vibes της, ενώ μέσα στο επόμενο λεπτό μπορεί να παρασυρθείς εντελώς από τα urban στοιχεία της. Και κάπως έτσι βρεθήκαμε στην πολυσύχναστη Παλαιών Πατρών Γερμανού, στον ναό του προφιτερόλ, στο Choureál. Εδώ δεν μιλάς, απολαμβάνεις, φτιάξε τον δικό σου συνδυασμό και παραδώσου στα… σου!
Choureál
«Και μετά το γλυκό, τι;», θα αναρωτιόμουνα αν δεν έμενα στη Θεσσαλονίκη, γιατί το βράδυ όλοι οι δρόμοι οδηγούν στα fine drinking μαγαζιά της. Πρώτη στάση στο νεοσύστατο και industrial chic Parco (Δεσπεραί 1). Ένα ιδιαίτερα artistic μαγαζί και νέος must-visit νυχτερινός προορισμός. Δεύτερη στάση στην αγορά Μπεζεστένι με προορισμό το Purovōku Project. Premium μπύρες, φρουτώδη κρασιά και εντυπωσιακά signature cocktails. Συνεχίζουμε για λαϊβάκι στον Oratos και έπεται συνεχεια.
(Έι…. στη Θεσσαλονίκη είσαι, το ξημέρωμα μπορεί να σε βρει στην παραλία να φιλοσοφείς ή ακόμη και στα μπουζούκια. Ποιος ξέρει;)
ΓΡΑΦΕΙ: Νίκος Αγγελής-Άνθης
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ»
