Κάθε φορά που τελειώνει ο χειμώνας… θυμάμαι να ακούω Διάφανα Κρίνα. Κολλάω την βελόνα του μυαλού μου στον “Μπλε Χειμώνα” τους και ταξιδεύω. “Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια, κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη, μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας… ν’ ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας”. Ίσως γιατί στην εφηβεία μου οι χειμώνες φάνταζαν μικροί και τα καλοκαίρια μεγάλα και τώρα αυτό έχει αλλάξει κι αναζητώ -ίσως- εκείνες τις μουσικές που αναζητούσα εκείνους τους μικρούς χειμώνες. Τότε που μέσα από τις λέξεις του Θάνου Ανεστόπουλου σε μια ηχογραφημένη κασέτα από το ραδιοφωνάκι μου “γινόταν η απώλεια συνήθεια μας” και “κάτι σαράβαλες καρδιές” έψαχναν τις “μικρές αλήθειες”. Πολλοί βρίσκουν αυτές τις μουσικές καταθλιπτικές, μονότονες, απαισιόδοξες. Ποιος ξέρει; Μπορεί οι ζωές τους να είναι έτσι ή να τις βλέπουν πάνω στους στίχους και να μην αντέχουν. Αυτοί οι άνθρωποι όμως που κρύβονται πίσω από αυτές τις ερμηνείες έχουν να μας δώσουν σπουδαία μηνύματα. Ο Θάνος Ανεστόπουλος άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο τον Σεπτέμβριο του 2016. Θυμάμαι είχα ανοίξει το f/b μου κι έβλεπα κομμάτια από Διάφανα Κρίνα να ανεβαίνουν σε προφίλ φίλων σωρηδόν. Ήμουν πάνω σε ένα καραβάκι κι είχα θέα τους Παξούς, τον ήλιο και την θάλασσα. Σκέφτηκα πως η ζωή είναι μικρή κι εκείνος έναν χρόνο πριν είχε πει… “πάσχω από επιθετικό καρκίνο, ζήστε την κάθε σας μέρα”.
Αυτός ο τόσο μελαγχολικός τραγουδιστής, που τα μάτια έμοιαζαν φτιαγμένα από πόνο και το χαμόγελό του ήταν πλατύ και συνειδητοποιημένο όταν έκανε την εμφάνισή του… έστειλε το sos του στον κόσμο που έμεινε πίσω του, σε μας. Από τότε οι χειμώνες λίγο πριν εκπνεύσουν παίρνουν κάτι από την δική του σοφία του τέλους… εκείνο το ειλικρινές έναυσμα για την ζωή. Όσο για τον θάνατο; “Θα ‘ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη. Θα ‘ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει… όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου”… και σίγουρα δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε με τον φόβο του! Την Άνοιξη που έρχεται θα την καλωσορίσουμε με λίγη από την “ποίηση” του και που ξέρετε… μπορεί αυτή την φορά να βρούμε την αισιόδοξη πλευρά της αλήθειας του, συλλαβή προς συλλαβή, νότα προς νότα. Άλλωστε όπως έλεγε και ο ίδιος… “δεν θα υπάρξει ποτέ θρησκεία ανώτερη απ’ την αλήθεια” κι ο καθένας μας οφείλει να την διεκδικεί κάθε λεπτό, χωρίς φόβο, αλλά σίγουρα με πάθος!
#Art_onomy
Ελένη Σκάρπου
