Foto: N. Vardakastanis
Σε ένα κελί στον Λίβανο, υπό το άγρυπνο βλέμμα των απαγωγέων τους, τρεις άνδρες προσπαθούν να αντέξουν τον ατέρμονο εγκλεισμό τους, αναπτύσσοντας μεταξύ τους μία δυνατή φιλία. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, το συναρπαστικό έργο του Frank McGuiness “Κάποιος να με προσέχει” ανεβαίνει για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη και στο Θέατρο Αυλαία από τις 11 Νοεμβρίου. Λίγες μέρες πριν την έναρξη των παραστάσεων, ο πρωταγωνιστής Αντίνοος Αλμπάνης μοιράζεται στο praximag τις σκέψεις του γύρω από το χιούμορ, τη ψυχική υγεία, τα social media, την περιπέτεια της υγείας του, αλλά και τη συμμετοχή του στη νέα σειρά “Maestro”.
Η παράσταση “Κάποιος να με προσέχει” ξεκινά από τη Θεσσαλονίκη και το Θέατρο Αυλαία. Ποιο ήταν το στοιχείο αυτό που ώθησε τον θίασο να συνεργαστεί με ένα θέατρο της πόλης μας για τη συγκεκριμένη παραγωγή;
Ο λόγος για τον οποίο μπήκαμε στη αυτή διαδικασία είναι πρωτίστως οι άνθρωποι πίσω από το Θέατρο Αυλαία. Είναι μία ομάδα με την οποία έχω συνεργαστεί και στο παρελθόν σε παραστάσεις που ανέβηκαν από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, και είχα διακρίνει πόσο σπουδαίοι άνθρωποι είναι αλλά και πόσο μεγάλη αγάπη έχουν για το θέατρο. Έπειτα, είχα και μία παλαιότερη εμπειρία με την παράσταση “I Will Survive” στο Θέατρο Σοφούλη, και ήταν και αυτή μία παραγωγή που είχαμε κάνει στη Θεσσαλονίκη, γεγονός που αποδείχθηκε πάρα πολύ γουρλίδικο για την ομάδα που συμμετείχε. Έτσι, όταν βρισκόμασταν στη διαδικασία του στησίματος της παράστασης “Κάποιος να με προσέχει”, είχα τη σκέψη να κάνουμε την παραγωγή εδώ στην πόλη σας. Δεν σας κρύβω ότι θεωρώ το θεατρικό περιβάλλον της Θεσσαλονίκης πολύ πιο υγιές. Είναι πολύ συγκεντρωμένα τα πράγματα, δεν υπάρχει αυτό το χάος που επικρατεί στην Αθήνα, και είναι πολύ πιο ιδανικές οι συνθήκες για έναν ηθοποιό να εργάζεται εδώ. Για μένα, οι αφορμές να φεύγω από την Αθήνα είναι κάτι που κυνηγάω πολύ γιατί εκεί οι συνθήκες είναι δύσκολες, οπότε το είδα και σαν μια ευκαιρία να λείψω για κάποιους μήνες, να ζήσω λίγο πιο ανθρώπινα κάτω από πιο ήρεμες συνθήκες, και να έρθω σε επαφή με ένα κοινό το οποίο αποδεδειγμένα είναι διαφορετικό από της υπόλοιπης Ελλάδας. Όσο γραφικό κι αν ακούγεται αυτό που σας λέω, για εμάς που είμαστε από την Αθήνα και το παρατηρούμε, έχει μια μοναδικότητα το κοινό της Θεσσαλονίκης και αυτό δεν μπορώ να το παρακάμψω για κανέναν λόγο.
Ο Frank McGuinness έχει αναφέρει ότι «θέλω το έργο μου να μιλήσει για το πώς τα ανθρώπινα όντα αντέχουν κάτω από φριχτές συνθήκες». Τι ρόλο πιστεύετε ότι παίζει το χιούμορ για την πνευματική διαφυγή από τέτοιες απάνθρωπες καταστάσεις;
Νομίζω ότι είναι το άλφα και το ωμέγα, κι αν σκεφτούμε τα προσωπικά μας βιώματα, θα δούμε ότι δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε. Όλοι έχουμε ζήσει κάποιες στενάχωρες στιγμές και στριμωγμένες καταστάσεις, από τις οποίες η πλάκα και το χιούμορ λειτουργούν ως διαφυγή. Είναι η μόνη διέξοδος που μπορεί να φωτίσει λίγο τη ζωή μας και να μας κάνει να ξεχαστούμε από ό,τι οδυνηρό μας συμβαίνει. Οπότε, αναπόφευκτα, οι τρεις ήρωες του έργου που βρίσκονται σε εγκλεισμό κάπου στο Λίβανο δεν έχουν τίποτα άλλο παρά ο ένας τη φαντασία, τη σκέψη και το χιούμορ του άλλου. Το μυαλό τους είναι αυτό που μπορεί να γίνει το όχημα για να δραπετεύσουν από αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Και αυτοί οι τέσσερις τοίχοι συχνά δεν είναι ρεαλιστικοί, μπορεί να τους φτιάχνουμε οι ίδιοι για τους εαυτούς μας. Είναι συχνά αναχώματα τα οποία οι ίδιοι σηκώνουμε και πάντοτε το χιούμορ είναι αυτό που μας βοηθάει να ξεφεύγουμε.
Foto: N. Vardakastanis
Κατά τη διάρκεια της παράστασης, βλέπουμε μία βαθιά αγάπη να αναπτύσσεται σταδιακά ανάμεσα στους τρεις ήρωες. Θεωρείτε ότι έχουμε αρχίσει να επαναπροσδιορίζουμε ως κοινωνία τις έννοιες της ανδρικής συμπεριφοράς και έκφρασης συναισθημάτων;
Πραγματικά το εύχομαι και το ελπίζω, γιατί τώρα είναι η πιο σωστή στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας για να αγκαλιάσουμε γενναιόδωρα τη θηλυκή μας πλευρά. Και η πλευρά αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που συζητάμε, δηλαδή η παραδοχή του φόβου και η αποδοχή της ύπαρξης των συναισθημάτων, τα οποία οι άντρες συνήθως επιμένουν να κρύβουν και να θάβουν, μην εκφράζοντας την ανθρωπιά τους. Οι γυναίκες είναι πολύ πιο ανθρώπινες, πιο ρεαλίστριες, πιο πραγματίστριες και ουσιαστικές, γιατί δεν έχουν την αγωνία να αποδείξουν στην κοινωνία ότι πρέπει να ηγηθούν. Αν παρατηρήσουμε τα ζώα, θα δούμε ότι κανένα δεν επιλέγει να ηγηθεί. Ένα ζώο αναγκάζεται να αναλάβει την αρχηγία της αγέλης όταν κανένα άλλο δεν μπορεί, και αυτή είναι μία πολύ στρεσογόνα κατάσταση. Αντιθέτως, τους ανθρώπους η κοινωνία τους έχει πείσει ότι πρέπει να ηγούνται. Δεν χρειάζεται να ηγούνται, αρκεί να είναι χέρι-χέρι πιασμένοι, να σχηματίζουν ένα πολύ ωραίο τείχος προστασίας και να πηγαίνουν μπροστά.
Έχουν περάσει 4 χρόνια από την περιπέτειά σας με τον καρκίνο. Κοιτώντας πίσω, βλέπετε διαφορές ανάμεσα στον Αντίνοο του τότε και του τώρα;
Μοιραία αντιλαμβάνομαι διαφορές, διότι, με έναν σκληρό τρόπο, η ζωή με ανάγκασε να τις δω. Έπρεπε να επαναξιολογήσω τα πράγματα, να τοποθετήσω στη βάση τους όλα όσα με κάνουν να αγωνιώ και να ηρεμήσω, να γίνω πιο υπομονετικός με τον κόσμο και τις καταστάσεις γύρω μου. Δεν έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή με εγχειρίδιο χρήσης, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε. Είναι μεγάλη υπόθεση να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε τέλειοι. Πρέπει να περπατήσουμε μόνοι μας σε αυτό το ταξίδι και να το ανακαλύψουμε, έτσι ώστε να συνθέσουμε μία προσωπικότητα που δεν θα είναι δυσάρεστη για τον διπλανό μας και θα βοηθά την κοινωνία να πηγαίνει μπροστά.
Έχετε μιλήσει ανοιχτά για το γεγονός ότι κάνετε ψυχοθεραπεία. Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει για εσάς η απενοχοποίηση της συζήτησης για την ψυχική υγεία;
Μα πρέπει να μιλάμε ανοιχτά για αυτό το θέμα! Οι επιπτώσεις μιας κακής ψυχολογίας στον άνθρωπο μπορούν να αποβούν μοιραίες για τη ζωή του, δεν είναι αστείο. Είναι τουλάχιστον αφελές – για να μην πω επικίνδυνο – να συζητάμε για τις ευεργετικές λειτουργίες της ψυχοθεραπείας σαν να είναι taboo ή κάτι που δεν αφορά στους ανθρώπους. Εν έτει 2022, προφανώς και δεν θα έπρεπε να ντρεπόμαστε να λέμε ότι πηγαίνουμε σε έναν ψυχίατρο ή για το ότι έχουμε ανάγκη να ακουμπάμε τις αγωνίες μας στο τραπέζι ενός ειδικού που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε λίγο καλύτερα τη ζωή μας, τον τρόπο σκέψης μας και πώς τα συναισθήματά μας καθορίζουν τον τρόπο που ζούμε. Πρέπει να φροντίζουμε τον τρόπο με τον οποίο ζούμε. Αν κάποιος νιώθει ότι έχει χάσει λίγο το νόημα των πραγμάτων, δεν είναι κακό να απευθύνεται σε έναν ειδικό που μπορεί πράγματι να τον βοηθήσει.
Η ενεργή σας παρουσία στα social media προκύπτει από κάποια ανάγκη για μια αμεσότερη επικοινωνία με το κοινό;
Ανήκω στη γενιά των ανθρώπων που είχε υπολογιστή και πρόσβαση στο Internet από την ηλικία των 12 περίπου ετών. Ήμουν από τους early adopters, δηλαδή από αυτούς που είχαν παρουσία στα social media από την περίοδο της πρώτης εμφάνισής τους. Ξεκίνησα με το MySpace, μετά με το Facebook, το Twitter και το Instagram. Έχω περάσει από όλες τις πλατφόρμες, αλλά αυτή τη στιγμή είμαι ενεργός μόνο σε μία. Επέλεξα το Instagram γιατί δεν με βάζει στη διαδικασία να έρχομαι σε επαφή με πολλά γραπτά που ίσως δεν μου είναι χρήσιμα, ή με πολλή ειδησεογραφία που δεν επιθυμώ να λαμβάνω και εκ των πραγμάτων μπορεί να με επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έχει μια αμεσότητα το συγκεκριμένο μέσο και νομίζω ότι είναι κάτι που μου ταιριάζει. Χρησιμοποιώντας φωτογραφίες και βίντεο, εκεί πέρα προσπαθώ να χτίζω και εγώ μία γέφυρα επικοινωνίας με τους ανθρώπους, γιατί εν τέλει κάνω μια δουλειά που απευθύνεται σε αυτούς. Με αφορά ο αντίκτυπος της δουλειάς μου, πώς δηλαδή ακουμπάει στο κοινό. Συνεπώς, την εποχή που όλοι έχουν μία διαδικτυακή παρουσία, δεν θα μπορούσα να είμαι κλεισμένος σε ένα κάστρο.
Είστε πολύ δεμένος με τη σκυλίτσα σας την Blu. Πώς ομορφαίνει την καθημερινότητά σας;
Είναι ένα σκυλί που έχω από 2 μηνών, και από μωρό την παίρνω παντού μαζί μου: στα σετ, στα στούντιο, στις ηχογραφήσεις, στα γυρίσματα, στις πρόβες και στα θέατρα. Γνωρίζει τα πάντα, ζει ακριβώς με τον τρόπο που ζω κι εγώ, και είναι απόλυτα κοινωνικοποιημένη. Δεν γκρινιάζει, δεν ενοχλεί, είναι πολύ συνεργάσιμη, και από τη σειρά φάνηκε πόσο καταπληκτική ηθοποιός είναι. Οπότε είναι μια εξαιρετική παρέα, μια υπέροχη συντροφιά, και νιώθω πολύ ευλογημένος που είναι η συγκάτοικός μου.
Στη νέα σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, υποδύεστε τον γιατρό του νησιού. Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για τη συνεργασία αυτή;
Αισθάνομαι πολύ χαρούμενος που συμμετέχω σε αυτή τη δουλειά. Πιστεύω ότι αν δεν ήμουν μέρος της σειράς, θα την έβλεπα και θα ζήλευα πάρα πολύ. Είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζομαι με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Η πρώτη ήταν στο “Δυο Μέρες Μόνο” το 2007. Το ενδιαφέρον με την περίπτωση του Χριστόφορου είναι ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου μέσα στα χρόνια. Εργάζεται με τον τρόπο που δούλευε και τότε, δηλαδή με την ίδια ζέση, τον ίδιο επαγγελματισμό, την ίδια συγκεντρωτικότητα και εμμονή στη λεπτομέρεια. Κάνει ακριβώς το ίδιο και τώρα, απλώς έχει ωριμάσει περισσότερο. Τον καμαρώνω και τον θαυμάζω πάρα πολύ, διότι διαθέτει μια καταπληκτική και ουσιαστική πένα. Εύχομαι όλοι οι ηθοποιοί κάποια στιγμή να έχουν την ευκαιρία να δουλέψουν με έναν τόσο φροντιστικό συνεργάτη και έναν τόσο γενναιόδωρο επαγγελματία που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Κάποιος να με προσέχει
(Someone who’ll watch over me)
Πότε: Από 11 Νοεμβρίου 2022
Πού: Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή – Σάββατο 21:00 και Κυριακή 19:00
Εισιτήρια: Παρασκευή: 16€ κανονικό, 14€ φοιτητικό, ανέργων
Σάββατο και Κυριακή: 17€ κανονικό, 15€ φοιτητικό, ανέργων
Προπώληση: Ταμείο θεάτρου ΑΥΛΑΙΑ, ticketservices
Συνέντευξη στη Λία Κατσανά
