Με σταθερή παρουσία για πάνω από μία εικοσαετία στον χώρο της υποκριτικής, η Αγορίτσα Οικονόμου δεν σταματά να εξερευνά τους ορίζοντές της, να κοιτάζει μπροστά και να συναρπάζει το κοινό με το ξεχωριστό της ταλέντο.
Για ακόμα μία χρονιά, η ηθοποιός δίνει το δικό της μήνυμα ειρήνης και αλληλεγγύης, μέσα από τη συμμετοχή της στην «Ελένη» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, η οποία θα παρουσιαστεί εκτός των άλλων και στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου 2022.
Έπειτα από την περσινή της επιτυχία, η «Ελένη» εντάσσεται για άλλη μία χρονιά στο καλοκαιρινό πρόγραμμα του ΚΘΒΕ. Σ’ αυτή την παράσταση που αγαπήθηκε τόσο πολύ από το κοινό, υποδύεστε τη μάντισσα Θεονόη, ένα πρόσωπο-κλειδί για την εξέλιξη του μύθου. Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που θαυμάζετε στον χαρακτήρα της ηρωίδας σας;
Είναι πολύ όμορφο που θ’ ανταμώσουμε ξανά άνθρωποι αγαπημένοι για μια παράσταση που όντως αγαπήθηκε πολύ! Τώρα, όσον αφορά την προσωπικότητα της Θεονόης, την ηρωίδα δηλαδή που υποδύομαι, νομίζω πως θαυμάζω όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα της. Είναι ένας άνθρωπος τίμιος και ειλικρινής. Πορεύεται στον δρόμο της Αρετής, επιζητεί την αλήθεια, έχει χιούμορ, ευαισθησία, κρατά την ισορροπία υπερασπιζόμενη το Δίκαιο. Καλείται να πάρει αποφάσεις καίριας σημασίας και αναλαμβάνει το κόστος τους. Μα είναι να μην τη θαυμάζεις;
Μέσα από το έργο, ο Ευριπίδης μάς μιλά για τη ματαιότητα του πολέμου και καταγγέλλει την τραγικότητα μίας ολέθριας καταστροφής χωρίς ουσία. Πόσο έντονα αντηχούν οι στίχοι της τραγωδίας του στους ανθρώπους της σημερινής εποχής;
Είναι πολύ στενάχωρο, είναι λυπηρό… Αν θα μπορούσα να το δω με έναν πίνακα, θα ήταν η «Κραυγή» του Edvard Munch. Κείμενα που γράφτηκαν πριν από περίπου 2.500 χρόνια, μας το επισημαίνουν ξανά και ξανά, και εμείς επιλέγουμε να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, σαν να μην θέλουμε αυτό το πολύτιμο δώρο της ζωής. Η Mafalda του Quino έλεγε κάποια στιγμή: «από πού πρέπει να σπρώξουμε για να πάει μπροστά αυτός ο κόσμος;». Εύχομαι κι ελπίζω να βρούμε το από πού…
Ας μπούμε λίγο στη θέση της Θεονόης και ας κοιτάξουμε προς το μέλλον: Μετά από δύο πολύ δύσκολα χρόνια, ποιες είναι οι προσδοκίες και οι ελπίδες σας για όσα έρχονται;
Η ζωή η ίδια είναι γεμάτη ανατροπές. Έχει εμπόδια, διλήμματα, στεναχώριες αλλά και χαρές, ευκολίες και δυσκολίες. Η προσδοκία και η ελπίδα μου, αν θέλετε, συγκλίνουν στην ευχή τού να σταθούμε στο ύψος αυτών που θα έρθουν, με ψυχραιμία, αγάπη και χιούμορ.
Σε συνεντεύξεις σας έχετε αναφερθεί στην παρηγοριά που μπορεί να προσφέρει το θέατρο σε κοινό και ηθοποιούς. Πώς θα ορίζατε αυτή την ανακουφιστική ή ακόμα και «θεραπευτική» διάσταση της σκηνής;
Να το ορίσω ακριβώς δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Μπορώ όμως να νιώσω τη μαγική στιγμή που θα ενωθούν άνθρωποι, παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, σε μια παράσταση. Θα είμαστε όλοι παρόντες και παρούσες σε κάτι που θα συντελεστεί άπαξ και όταν τελειώσει θα έχουμε κάτι που θα συνδέει όλους μας, κάτι πολύ κοινό αλλά και πολύ προσωπικό μέσα από αυτή τη συλλογική μας εμπειρία. Είναι κάπως παρήγορο στην καρδιά και στο μυαλό μου πως, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ή από πού έρχεται ο καθένας μας ξεχωριστά, στην ουσία είμαστε όλοι μαζί, και συγχρόνως με κάποιο τρόπο μαζί και ίσοι.
Προσωπικά ποια θεωρείτε ότι είναι η μεγαλύτερη αναγνώριση για τη δουλειά ενός ηθοποιού; Είναι μια αίσθηση πιο πολύ για μένα, μια ησυχία στο τέλος της ημέρας ότι έκανα καλά τη δουλειά μου όσο περισσότερο μπορούσα.
Τι έχετε αποκομίσει από την εμπειρία σας ως δασκάλα υποκριτικής και από την επαφή σας με τα νέα παιδιά του χώρου; Το λειτούργημα του δασκάλου δεν είναι μια απλή υπόθεση. Έχει κόπο, θέλει αντοχή, υπομονή, να είσαι ανοιχτός, ευέλικτος, να προνοείς, να μπεις στον «κόσμο» αυτών των νέων ανθρώπων που έχεις μπροστά σου. Να είσαι δίπλα τους σε όποιο ομιχλώδες τοπίο κι αν βρεθούν, δείχνοντάς τους πώς ανάβουμε το φακό και όχι να το κάνω εγώ για αυτούς. Είναι μεγάλη ευθύνη, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι την αναλαμβάνω με πολλή χαρά!
Τώρα που η «Ελένη» σάς ξαναφέρνει στην πόλη μας, ποιες εικόνες σάς έρχονται πιο έντονα στο νου από τη Θεσσαλονίκη; Τη Θεσσαλονίκη τη λατρεύω! Αγαπώ αυτή την πόλη με τις μυρωδιές της, τις μουσικές, τις νοστιμιές, τη θάλασσα. Στις αγαπημένες μου εικόνες περιλαμβάνεται σίγουρα το ηλιοβασίλεμα έξω από το ΚΘΒΕ με θέα την θάλασσα, η περιήγηση στα στενά της Άνω Πόλης, το αγνάντι από τον Άγιο Παύλο, η βόλτα στα υπέροχα μαγαζιά. Θυμάμαι πάντα ανθρώπους χαμογελαστούς και περιποιημένους, παιδάκια με ποδήλατα στην παραλία, πολύχρωμα ανθοπωλεία στα Λουλουδάδικα, ευγενικούς πωλητές στην αγορά που σπεύδουν να σε εξυπηρετήσουν και να δώσουν απαντήσεις σε όποια απορία έχεις για τα προϊόντα τους, ήσυχα βράδια με φίλους και λαχταριστούς μεζέδες… Αγαπώ την πόλη σας και ανυπομονώ να σας ξαναδώ από κοντά!
Συνέντευξη στη Λία Κατσανά
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ- ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2022)
