«Θέλω να γυρίσω πίσω στη στιγμή που ο Τζάρβις βγήκε στη σκηνή και να μείνω εκεί για πάντα», έγραφα λίγο νωρίτερα στην κολλητή μου φίλη στην Αθήνα, έχοντας ήδη επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη και την πεζή καθημερινότητα. Αυτή είναι η αίσθηση σήμερα, ούτε δύο 24ωρα μετά από το εμβληματικό live των PULP στην Πλατεία Νερού. Προφανώς και η φεστιβαλική μέρα που μας επιφύλασσε το Release στις 20 Ιουνίου θα ήταν σπουδαία, το ξέραμε αυτό εξαρχής. Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το όνομα PULP και πάτησα το πιο βέβαιο από ποτέ «going» της ζωής μου – φυσικά και αξίζει τον κόπο το τράβηγμα από τη Θεσσαλονίκη για μια τέτοια μπάντα. Λίγο αργότερα, που στην παρέα προστέθηκε και το όνομα του τεράστιου Thom Yorke με το πειραματικό του σχήμα The Smile, το αρχικό χαμόγελο έφτασε στα αυτιά και όλοι ξέραμε πως η βραδιά ήταν απολύτως άχαστη.
Όμως εδώ δεν θα μιλήσω για το σύνολο της φεστιβαλικής ημέρας. Άλλωστε έχασα τις δύο πρώτες μπάντες, τους Ride και Tramhaus, έφτασα πέντε λεπτά πριν την σκηνή καταλάβει το παρεάκι του Thom. Ακόμη και αν μου ήταν πολύ δύσκολο να μπω στο κλίμα σε τόσο γρήγορους χρόνους και να «φτάσω» στη συνειδητοποίηση ότι μπροστά μου είχα έναν από τους σπουδαιότερους μουσικούς του πλανήτη σε μεγάλα κέφια, μπορώ απλά να πω με βεβαιότητα ότι οι The Smile αξίζουν πολύ περισσότερα από μουτρωμένα σχόλια τύπου «Ναι, αλλά δεν είναι οι Radiohead». Άλλη φορά όμως αυτά, είπαμε, εδώ θα μιλήσω για τους PULP.
Από το μακρινό 1998, που τους είχα δει πρώτη φορά, μέχρι την 547η (όπως μας ενημέρωσαν με μήνυμα στο video wall) εμφάνισή τους προχθές, πολλά είχαν αλλάξει, και σίγουρα εγώ. Άλλο 20, άλλο 46, σωστά; Λάθος. Γιατί αν μπορεί ο 60χρονος πλέον Τζάρβις να συνεχίζει να ελίσσεται με τέτοια άνεση στη σκηνή και μάλιστα φορώντας ένα βελούδινο κοστούμι όλη νύχτα παρά τον καύσωνα, σίγουρα μπορούμε και εμείς. Και έτσι έγινε! Η συναυλία ξεκίνησε με το επικό I spy, και με την iconic ψιλόλιγνη φιγούρα να ξεπροβάλλει με backdrop ένα ολόγιομο φεγγάρι. Και από το πρώτο δευτερόλεπτο και μετά, από την πρώτη ανατριχίλα, όλα είχαν όλα ξεχαστεί. Η κούραση, η ζέστη, οι υποχρεώσεις, το πρόγραμμα που πιέστηκε από παντού για να χωρέσει τη συναυλιακή αυτή εξόρμηση, τα πόδια που δεν βάσταγαν με την ίδια υπομονή των 20 χρόνων. Και που ξαφνικά, ως διά μαγείας, έβγαλαν ελατήρια.
Υπήρξε ξαφνικά ένα ορμητικό κύμα που ήρθε και τα σάρωσε όλα. Μηδένισε τα κοντέρ. Παρελθόν, παρόν και μέλλον, μπλέχτηκαν σε μια χρονομηχανή με έναν τρόπο μαγικό. Από πού ερχόμαστε, ποιοι είμαστε, πού πάμε. Τι κουβαλάμε ακόμη στις αποσκευές, τι ξεφορτωθήκαμε στον δρόμο. Ναι, «We all remembered the first time!”, και με περισσό ενθουσιασμό ούρλιαξα, «I was there!”, όταν ο απίθανος frontman ρώτησε ποιοι από εσάς άραγε ήταν εκεί το 1998; Ήμουν εκεί, fuck yeah, και είμαι εδώ και σήμερα, σκέφτηκα, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, και αυτό που συμβαίνει παραμένει μαγικό, δεν έχει ξεφτίσει, δεν είναι «περασμένα μεγαλεία», δεν είναι αναμνήσεις από τα σκονισμένα ημερολόγια μιας μπούμερ. Είναι εδώ και τώρα, είναι ό,τι πιο ζωντανό έχω βιώσει εδώ και καιρό, είμαι όσο πιο ζωντανή έχω υπάρξει εδώ και καιρό!
Ο Τζάρβις σε διαολεμένα καλή φόρμα, πλαισιωμένος από όλη την απίθανη μπάντα, δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Τα είπε όλα, ένα προς ένα, τα anthems της πρώτης και δεύτερης και αιώνιας νιότης μας, διαδέχτηκαν το ένα το άλλο, από το Disco 2000, το Something Changed και το This is hardcore, μέχρι το Sorted out for E’s & Wizz, το Babies, το Like a Friend, το κορυφαίο F.E.E.L.I.N.G. Called love. Και πες μου εσύ, που έχεις υπάρξει ερωτοχτυπημένος έστω μια φορά στη ζωή σου, αν υπάρχει κανείς που τα είπε καλύτερα. I’ve got a slightly sick feeling in my stomach, Like I’m standing on the top of a very high building, Oh yeah, all the stuff they tell you about in the movies, But this isn’t chocolate boxes and roses, It’s dirtier than that, Like some small animal that only comes out at night.
Η βραδιά τα είχε όλα, μέσα στον θαυμαστό της παροξυσμό, είχε έρωτες που ξέφτισαν και άλλους που άντεξαν, είχε αγκαλιές και νύχτες με φίλους, είχε στίχους τατουάζ στην κατά τα άλλα σαραβαλιασμένη μνήμη μας, είχε χαρά, αγάπη, συγκίνηση, ζωντάνια, είχε φυσικά το Common People που δόνησε το πλήθος με μοναδικό τρόπο, είχε το encore που κανείς δεν περίμενε – και μας ταρακούνησε με ένα Razzmatazz χωρίς αύριο!
Είχε χορό, χορό, πολύ χορό, και έκλεισε ένδοξα με το Glory Days. «Glory days αλλά τώρα οι μέσες πονάνε» είπε ένας συνομήλικος παραδίπλα και σωριάστηκε στις πλάτες των φίλων του. «Φεύγω ξημερώματα για Αμοργό» ένας άλλος, πολύ νεαρότερος, στο τηλέφωνο. Χαμογέλασα. Το 1998 και το 2024 μέσα μου, πιάστηκαν χέρι-χέρι, και αργόσυρτα όλοι μαζί κινήσαμε προς την έξοδο, με σκονισμένα sneakers και πρόσωπα που λαμποκοπούσαν από ευτυχία.
Γράφει η Μαρία Παντελίδου
