Ο Γιώργος της διπλανής πόρτας. Ο Γιώργος της Αίγινας και των ταξιδιών. Πέρα από την επαγγελματική του επιτυχία, αυτό που του δίνει οξυγόνο είναι η αλήθεια του, όπως εκφράζεται μέσα από τα έργα του, αλλά κυρίως μέσα από τη ζωή του. Η πρώτη του ύλη είναι δυο λέξεις, μυθικές μα και τόσο καθημερινές, «αγάπη και ελευθερία». Τέτοια είναι και η μαγιά στο «Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του» που ανεβαίνει φέτος στο Κρατικό Θέατρο.
Φαντάζομαι ότι και ως παιδί δεν το έβαζες κάτω εύκολα. Αυτόν τον ευγενικό τσαμπουκά δηλαδή, τον έχεις από μικρός; Τσαμπουκάς όχι, πάντως είχα κότσια. Μου το θυμίζει συχνά η μαμά μου μέσα από διάφορα περιστατικά. Το κέρδισα αυτό μέσα στην οικογένεια. Και η μαμά μου και ο μπαμπάς μου είναι ισχυρές προσωπικότητες.
Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη «μαμά»; Οι κανόνες της. Ποτέ δεν μπόρεσα να τους τηρήσω όλους… Η μαμά μου θα μπορούσε να ήταν πρόεδρος, πρωθυπουργός, υπουργός Οικονομικών. Της λέω καμιά φορά «άμα ήσουν εσύ πρωθυπουργός δεν θα είχαμε μνημόνια». Είναι πολύ μαθηματικό μυαλό, δασκάλα ήταν, τώρα στη σύνταξη, πολύ οργανωτικός χαρακτήρας.
Ο μπαμπάς; Όχι τόσο οργανωτικός σαν την μαμά. Πιο μποέμ τύπος. Με τις βόλτες του, την κοινωνική του ζωή… Χωρίς πρόγραμμα πολύ συχνά. Πολύ δημοφιλής επίσης, τον ξέρουν όλοι στις Σέρρες και τον αγαπούν. Νομίζω ότι είμαι περισσότερο ο μπαμπάς μου… Το 2012 έκανα ένα ταξίδι ζωής, ξεκίνησα από την Θεσσαλονίκη, πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο Ελσίνκι, χωρίς να το πολυσκεφτώ… Κάτι τέτοιο ο μπαμπάς μου θα το έκανε. Ήταν ένα σπουδαίο ταξίδι. Αναμετρήθηκα με τον εαυτό μου, με την αυτοπεποίθησή μου. Είδα πώς ζούνε οι Βόρειοι, πόσο ωραία έχουν οργανώσει τη ζωή τους, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Βεβαίως, τη φυσική ομορφιά της Ελλάδας δεν τη βρήκα πουθενά. Ίσως μόνο στην Ελβετία. Στην Ελλάδα και την Ελβετία η φύση έχει κέφια. Εκεί όμως έχουν ένα μικρό πάρκο, μια λίμνη μέσα στην πόλη και τα φροντίζουν σαν την Ακρόπολη. Εμείς δεν είμαστε έτσι, κι αυτό είναι κάπως στενάχωρο.
Μια καταλυτική αλλαγή που συνέβη μέσα σου όταν από τις Σέρρες μετακομίζεις φοιτητής στη Θεσσαλονίκη; Στο σχολείο ήμουν πολύ κλειστό παιδί. Όταν όμως πέρασα πια στο πανεπιστήμιο, άλλαξα εντελώς. Ήμουν ο τύπος που έκανε πλάκες, που μάζευε κόσμο στο σπίτι. Στις Σέρρες, μπορεί να παρουσίαζα γιορτές στο σχολείο, αλλά μετά γυρνούσα σπίτι μου… Δηλαδή όλοι νόμιζαν ότι ήμουν μια χαρά, αλλά ήμουν μοναχικό παιδί. Στην Θεσσαλονίκη, όταν ήρθα ως φοιτητής, ήμουν ο τύπος που έκανε show, η ψυχή της παρέας. Νομίζω ότι κι αυτό το κάνεις ως προσπάθεια αποδοχής. Σήμερα έχω ηρεμήσει στο θέμα αυτό, είπα μέσα μου «όσοι με αποδέχτηκαν, με αποδέχτηκαν» κι έχω ησυχάσει. Μπορώ να είμαι πιο σιωπηλός, δεν το έχω πολλή ανάγκη, γενικότερα δεν έχω πολλή ανάγκη να κερδίζω τις εντυπώσεις, την ηρεμία μου θέλω να κερδίζω και να διατηρώ.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ποιο θεωρείς το πιο σημαντικό πράγμα που έχεις κατακτήσει; Η ανεξαρτησία μου. Δεν εξαρτώμαι από πράγματα, νιώθω ελεύθερος. Η λαχτάρα μου είναι να ταξιδεύω.
Όταν γράφεις, μόνος με τον υπολογιστή σου, ενθουσιάζεσαι, ξεκαρδίζεσαι, κλαις; Υπάρχουν φορές που έχω σταματήσει από τα γέλια. Από κάτι που έρχεται ξαφνικά… Αυτό το παθαίνω σε ατάκες, εκεί που σε πηγαίνει ο διάλογος, σα να μου μιλάει ο ίδιος ο ήρωας… Στο ψιθυρίζει και πας να το πληκτρολογήσεις και βάζεις τα γέλια. Και συγκίνηση και δάκρυα πολλά, στις «Σέρρες». Στο τελευταίο επεισόδιο του «Παρά Πέντε» δεν έβλεπα μπροστά μου τον υπολογιστή από το κλάμα.
Στην Αίγινα έχει «πάντα ήλιο»; Ξέρεις ότι αυτό το παρατηρούσα πάντα τις πρώτες φορές που πήγαινα; Έφευγα από την Αθήνα με συννεφιά και στην Αίγινα, ήλιος. Το σπίτι το έχω από το 2009, μέσα στην πανδημία όμως συνδέθηκα πολύ με το νησί. Συνειδητοποίησα ότι είχα το 24ωρό μου για μένα, μόνο για μένα, χωρίς τηλεφωνήματα, ούτε υποχρεώσεις κι αυτό ήταν αποκαλυπτικό. Μόνο διάβασμα, γυμναστική, περπάτημα, μαγείρεμα. Έμαθα να μαγειρεύω, ξεκίνησα με πρασόρυζο και τώρα είμαι νομίζω ένας καλός μάγειρας. Αγαπώ πολύ τη θάλασσα, θέλω να γίνω και χειμερινός κολυμβητής.
Από τις γάτες σου τι έχεις μάθει; Ηρεμία μού χαρίζουνε, με κάνουν να γελάω πάρα πολύ, οι γάτες σε βοηθάνε να χαλαρώνεις. Σα να σου λένε «δεν τρέχει τίποτα, ηρέμησε»…
Πόσες ώρες ή μέρες μπορείς να μείνεις εκτός… Χωρίς κινητό ας πούμε; Μπορώ και μια μέρα ολόκληρη να το κλείσω και να δω αργά το βράδυ τις κλήσεις ή τα μηνύματα. Είναι λίγο δύσκολο, έχω και γονείς και οικογένεια και φίλους. Αν είχα ένα τηλέφωνο μόνο για τις δουλειές, θα μπορούσα ώρες-ώρες να το πετάξω στην θάλασσα, αλλά τους γονείς και τους φίλους… Πάντα έχω την έννοια τους.
Σε κάθε σενάριο ή θεατρικό, υπάρχει πίσω από την αφήγηση κι ένας υπόγειος άξονας. Ποιος είναι στο «Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του», που εξηγεί σαφώς και την επιτυχία του; Νομίζω ότι αυτό που θέλω να φέρω είναι μια ισότητα στους ήρωες, gay, straight, άνδρες και γυναίκες. Να εκτιμηθούν το ίδιο, να αγαπηθούν μεταξύ τους και από τον κόσμο, πέρα από τις σεξουαλικές τους επιλογές. Να τους δούμε ως ανθρώπους με τα καλά τους και τα στραβά τους και να συνδεθούμε μαζί τους, να αναγνωρίσουμε στις ιστορίες των ανθρώπων αυτών δικά μας βιώματα. Κι αυτό έγινε πολύ έντονα στην Αθήνα, πολύς νέος κόσμος, είδε στη σκηνή τον εαυτό του και τους φίλους του…
Παρακολουθείς σε βάθος τι γίνεται γύρω σου, ώστε να μεταβολίζεις μετά τις ανθρώπινες συμπεριφορές και να τις κάνεις λέξεις και διαλόγους; Φυσικά. Τα παρακολουθώ όλα. Γιατί και η βλακεία και η κακία μπορούν να σου δώσουν έμπνευση. Έχω γίνει 50 πλέον, έχω όμως φίλους νεότερους και μοιράζομαι μαζί τους πολλά…
Το «42497» που παίζεται φέτος στην Αθήνα, γιατί το έγραψες; Για την αγάπη. Η μοναδική απάντηση που μπορείς να έχεις, μέσα στην σκοτεινιά και το μίσος και την καταστροφή της γης, το μόνο όπλο μας είναι η αγάπη. Το έργο διαδραματίζεται κάτω από τη γη, πάνω δεν υπάρχει ζωή και ζούνε μέσα σε μια μεγάλη σπηλιά. Δεν είναι κωμωδία. Είναι η αγωνία μου μπροστά σε τέτοια θέματα. Γιατί πάντα μπορούμε να επιλέξουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Ό,τι κι αν μας έχουν γράψει στο DNA μας, όπως κι αν έχουμε εκπαιδευτεί, πάντα μπορούμε να πάμε κόντρα στην τοξικότητα. Αυτό φυσικά θέλει πολλή δουλειά με το μέσα σου. Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώθει και να επεξεργάζεσαι τα συναισθήματά σου. Και τα αρνητικά συναισθήματα, το μίσος για παράδειγμα, μπορεί να είναι χρήσιμα κάποιες φορές, αν τα αναλύσεις μέσα σου, αν τα επεξεργαστείς.
Είχες πολύ θυμό μέσα σου όταν έγραφες την «Εθνική Ελλάδος»; Είχε πολλή ένταση ναι, ήταν μια περίοδος που δεν υπήρχε ψυχραιμία πουθενά. Με θύμωνε πάρα πολύ η αντιμετώπιση της «Χρυσής Αυγής» ως κάτι lifestyle, δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Γι’ αυτό και ήμουν κάπως υπερβολικός στην «Εθνική Ελλάδος». Ήθελα να καυτηριάσω την ανθρώπινη βλακεία. Τώρα πια την έχω αποδεχτεί, όπως και την αμορφωσιά και την αδιακρισία. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει τρόπος να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά ή να τα νικήσω. Αφού όμως ξέρω πού κατοικοεδρεύουν, ακολουθώ άλλη διαδρομή.
Η αγωνία σου, όπως εκφράζεται μέσα από τα έργα σου και την κοινωνική σου δράση, να αλλάξουν οι συχνότητες μέσα στην οικογένεια, πιστεύεις ότι καρπίζει; Η επόμενη μέρα είναι καλή; Η επόμενη μέρα είναι καλή. Είναι αισιόδοξο που έχει ανοίξει αυτή η συζήτηση για τις ισορροπίες μέσα στην οικογένεια, να μετακινήσουμε λίγο το κέντρο βάρους, να ξεκολλήσει η βελόνα. Υπάρχει πολύς κουρνιαχτός τριγύρω ναι, με φωνές και δηλώσεις και όλα αυτά. Δεν με απασχολεί όμως να τα βρω με αυτούς ή εκείνους, δεν απευθύνομαι σ’ αυτούς. Απευθύνομαι στις οικογένειες, τους γονείς και τα παιδιά. Θέλω μέσα στις οικογένειες να κουβεντιάζονται τα θέματα, να ζούμε ευτυχισμένοι, να μην μας παίρνουν από κάτω στεναχώριες, ντροπές, ενοχές. Το μόνο που μ’ ενδιαφέρει είναι να εστιάζουμε όλοι στην πρόοδο και την ευτυχία μας. Και στη δική μου οικογένεια αυτό κάναμε.
Αυτή η «υγεία» υπήρχε στην οικογένειά σου εξαρχής; Όχι. Θεωρώ ότι εγώ το δούλεψα και το πέτυχα. Βέβαια έχω δυο γονείς βαθιά καλοσυνάτους, οπότε δεν ήταν δύσκολο το έργο μου. Δεν μου ανοίξανε αυτοί το δρόμο. Εγώ τον άνοιξα. Δεν μου έβαλαν όμως εμπόδια. Αυτοί έμαθαν από μένα. Με ακούσανε, αφήσανε στην άκρη τις προκαταλήψεις, αδιαφορώντας για το τι θα πει ο κόσμος. Είπανε «έχω το παιδί μου απέναντι, θα ακούσω το παιδί μου». Αυτό λοιπόν θέλω να περάσει και σε άλλες οικογένειες. Αυτό που κάνω τώρα έχει μεγαλύτερη αξία από οποιοδήποτε καλλιτεχνικό έργο… Ναι, είμαι χαρούμενος για όλα όσα έχω πετύχει, αλλά πέρα από τις ιστορίες που έχω φανταστεί κι έχω γράψει, έχω πει κι αυτή την ωραία προσωπική ιστορία μιλώντας στον κόσμο -κι αυτό μετράει πιο πολύ. Δεν θα ήμουν ευτυχισμένος αν είχα μόνο το ένα, αν είχα μόνο επιτυχίες επαγγελματικές, χωρίς να μπορώ να πω ποιος είμαι. Αν δεν είμαι ο εαυτός μου 24 ώρες το 24ωρο, τότε ποιος είμαι; Και δεν θα μου κάλυπτε αυτό το κενό, καμία επιτυχία, καμία τηλεθέαση, κανένα sold out θέατρο. Η χαρά που μου δίνει η αλήθεια μου είναι ασύγκριτη. Με κάνει να νιώθω ελεύθερος.
(“Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του”,
Πρεμιέρα παράστασης: 14/12/2022)
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Κωστής Ζαφειράκης
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Αμοιρίδης
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2022 – ΑΝΟΙΞΗ 2023)
