Ας ξεκινήσουμε με έναν καθ’ όλα αυθαίρετο και καθόλου τεκμηριωμένο ισχυρισμό: Ένα έτος στο οποίο 3 στα 4 ψηφία είναι 2άρια δεν μπορεί να είναι μοναχικό. Τι λέτε και εσείς; Σκεφτείτε απλά την 22η μέρα του 2ου μήνα του χρόνου, που θα οδηγήσει στο τέλεια συμμετρικό 2202.2022!
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Το 2022 θα είναι ο θρίαμβος της δυάδας, της τετράδας ή τέλος πάντων οιασδήποτε -άδας, εκτός από τη μισητή πλέον μονάδα. Ναι, φίλες και φίλοι αναγνώστες, το 2022 κανείς δεν θα μείνει στον άσο. Έχετε τον λόγο μας για αυτό. Και μπορούμε να παραθέσουμε μια σειρά από εντελώς υποκειμενικά, αντιεπιστημονικά και κάθε άλλο παρά αδιάσειστα επιχειρήματα για να σας πείσουμε.
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις
Ο βασικός λόγος που το 2022 δεν θα είναι μοναχικό είναι γιατί πολύ απλά, δεν μας παίρνει για άλλη μοναξιά. Χορτάσαμε από δαύτη, μας την τάισε με το τσουβάλι η τελευταία διετία. Όταν ολόκληρος ο πλανήτης ήρθε αντιμέτωπος με έναν ιό που έκανε την καθημερινότητα να μοιάζει με ταινία sci fi και όλοι εναποθέσαμε σύσσωμες τις ελπίδες μας στο σωτήριο wi-fi, καταναλώνοντας online περιεχόμενο με ορέξεις αχόρταγου μοναχοφάη, κανείς δεν υποψιαζόταν πόσο άδειοι και μοναχικοί θα καταλήγαμε τελικά, με μοναδική παρέα την οθόνη μας.
Πόσο πολύ θα μας έλειπε η άλλη παρέα, η… ζωντανή, όχι με την έννοια του live streaming αλλά με την έννοια του live meeting! Η διά ζώσης αλληλεπίδραση με ανθρώπους, η συναναστροφή, η αγκαλιά, η σύνδεση (ὀχι στο internet, προς θεού), όλα αυτά τα τόσο όμορφα, ενδιαφέροντα και όχι πάντα αυτονόητα πράγματα που προκύπτουν όταν δύο, τρεις, δεκατρείς ή χίλιοι δεκατρείς νοματαίοι συναντιούνται. Η παρέα, αυτή η μαγική συνθήκη, που σμίγει ανθρώπους διαφορετικούς, μπερδεύει τα όνειρά τους και τις κουβέντες τους, τα γέλια και τα δάκριά τους, και δημιουργεί ζυμώσεις, κερνώντας μας κάποιες από τις πιο ουσιαστικές στιγμές της ζωής.
Σήμερα λοιπόν που μοιάζει να έχουμε ανακτήσει κάποια μορφή κανονικότητας και η καθημερινότητα διανθίζεται με κάποιες από τις πολυτέλειες του παλιού καλού καιρού, είναι καιρός να πάρουμε τις κοινές μας ζωές πίσω. Να βγούμε και πάλι από τα καβούκια μας, στην αρχή διστακτικά, με μάσκες και αντισηπτικά, ύστερα πιο θαρρετά, εφοδιασμένοι με τα κατάλληλα πιστοποιητικά ή τέλος πάντων αποδεικτικά ότι χαίρουμε άκρας υγείας, και να αφεθούμε σιγά σιγά στην ακόρεστη όρεξη να τα ζήσουμε όλα από την αρχή.
Co–working, it is
Μπορεί η πανδημία να επέβαλε λίγο ή πολύ το καθεστώς της τηλεργασίας, αλλά ακόμη και αν τα τεχνικά μέσα επιτρέπουν σε πολλούς από εμάς να δουλεύουμε από απόσταση, κάτι μας λείπει.
Είναι εκείνες οι συναντήσεις στην κουζίνα με τον συνάδελφο, οι πρώτες γουλιές του πρωινού καφέ, η στιγμή που από μια casual κουβέντα θα βρούμε την ιδέα που θα κάνει τη διαφορά, τα meetings σε τραπέζια συνεδριάσεων και ουχί σε τηλε-παράθυρα και τέλος πάντων εκείνη η αίσθηση της ομαδικότητας που κάνει και τα πιο μοναχικά επαγγέλματα να φαντάζουν λιγότερο εσωστρεφή.
Ίσως λοιπόν το 2022 να είναι εκείνη η χρονιά που ακόμη και όσοι εργάζονται από το σπίτι, θα αποφασίσουν να αξιοποιήσουν την ελευθερία του remote εργασιακού καθεστώτος. Θα πάρουν τα laptop τους υπό μάλης και θα ξεχυθούν σε ήσυχα καφέ και co-working spaces, για να θυμηθούν ξανά πώς είναι να δουλεύεις χωρίς πιτζάμες από τη μέση και κάτω. Και κυρίως, πώς είναι να δουλεύεις μαζί με άλλους ανθρώπους, σε έναν φυσικό χώρο, έχοντας παράλληλα την πολυτέλεια να γεύεσαι έναν αληθινά καλό καφέ που ετοιμάζουν για σένα άλλοι άνθρωποι, που επίσης δουλεύουν.
It takes (at least) two to…
Tango. Και όχι μόνο. Τι και αν πρέπει να εξασκηθούμε σε νέα skills, όπως το να χορεύουμε καθιστοί; Δεν βλέπουμε την ώρα να ανταμώσουμε ξανά σε συναυλίες, μουσεία, θεατρικές παραστάσεις, σινεμά. Να τα πούμε πάνω από αχνιστές κούπες καφέ, να σουλατσάρουμε στην Τσιμισκή και τη Μητροπόλεως αγκαζέ, να ρομαντζάρουμε στην παραλία με θέα τον Όλυμπο, να κάνουμε προπόσεις με τσιπουράκια ή signature cocktails, να φάμε και να πιούμε παρέα, συνδαιτημόνες σε ένα τραπέζι που είχε μείνει αδειανό περισσότερο καιρό από όσο ζητήσαμε ποτέ.
Όλες αυτές οι απολαύσεις, λοιπόν, οι γεύσεις, τα θεάματα, τα ακούσματα, οι λέξεις, είναι για να μοιράζονται. Και δεν μιλάμε για γιαλαντζί μοιράσματα, φιλτραρισμένα insta-stories, επιτηδευμένα status updates και «feeling excited στην τοποθεσία πλήξη». Τα ξέρουμε πια τα θλιβερά τερτίπια της new age μοναξιάς μας. Τα χορτάσαμε και αυτά…
Μιλάμε για μοίρασμα αληθινό, το προαιώνιο και διαχρονικό ανθρώπινο τελετουργικό, που σου αρπάζει το χέρι, σου ξυπνάει την ψυχή, σου αναστατώνει την καρδιά και σε γεμίζει εμπειρίες, σου λέει έλα εδώ, δες ό,τι βλέπω, γεύσου ό,τι γεύομαι, γίνε κομμάτι της στιγμής μου, γίνε η ίδια μου η στιγμή, ζήσε ό,τι ζω. Δεν είμαι μόνος, είμαστε δυο.
Εγώ και εσύ. Και εσύ. Και εσύ. Επιτέλους, (ας) είμαστε πάλι όλοι μαζί…
Γράφει η Μαρία Παντελίδου
