«Σκηνές από έναν γάμο», «Σούμαν», «Ο δρόμος περνά από μέσα», «Ανατόλ», «Η πείνα», «Έγκλημα και τιμωρία», «Το τάβλι», «Οι δύο ευγενείς απ’ τη Βερόνα», «Η γέννηση ενός έθνους-κράτους», «Να μ’ αγαπάς», «Τα παιδιά της χελιδόνας» είναι μερικοί μόνο τίτλοι της σκηνοθετικής και ερμηνευτικής διαδρομής του Πέρη Μιχαηλίδη στο σανίδι και τη μεγάλη οθόνη.
Με πιο πρόσφατο το «πέρασμα» από τις τηλεοπτικές «Άγριες Μέλισσες» και «Τα καλύτερα μας χρόνια», η θητεία του και στη μικρή οθόνη είναι μακρά: «Αγία τετράδα», «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «Δούρειος ίππος», «Η αγάπη άργησε μια μέρα», «Η εκτέλεση», «Κι οι παντρεμένοι έχουν ψυχή», «Ποτέ δεν είναι αργά», «Στον αστερισμό της γραβάτας», «Στρίβειν δια του αρραβώνος», «Τμήμα ηθών», «Φρούτα εποχής», «Το σόι μου» κτλ. Αυτός είναι ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος υποκριτικής Πέρης Μιχαηλίδης που πρωταγωνιστεί στο «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου στο ΚΘΒΕ. Αν και το δικό του ταξίδι είχε επανειλημμένα κελεύσματα φυγής, αντί να μπαρκάρει κάποια στιγμή της ζωής του, προτίμησε να κάνει το όνειρό του πανί για τη δική μας βάρκα, για να μας ταξιδέψει στην απεραντοσύνη της Τέχνης που με συνέπεια υπηρετεί πολύπλευρα και εξωκυκλωματικά χρόνια τώρα. Με την ψυχή γεμάτη από μνήμες Αλεξάνδρειας, τόπο καταγωγής και πυξίδα του, η αναφορά στην επίσης γενέθλια Θεσσαλονίκη, αξεπέραστη, μιας και υπήρξε η μήτρα που τον γέννησε -αυτή τη φορά θεατρικά και τον άνδρωσε καλλιτεχνικά (σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης). Ακολουθεί η Ακαδημία της Ρώμης και μια σειρά σεμιναρίων με τον Γκροτόφσκι και τους συνεργάτες του. Σκηνοθέτησε και έπαιξε στις κρατικές μας σκηνές (Κρατικό και Εθνικό), το ελεύθερο θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση, δημιούργησε το «Θέατρο Μηχανή», ενώ μέχρι και σήμερα διδάσκει υποκριτική στη Σχολή Θεάτρου «Μοντέρνοι καιροί». Η επιστροφή του στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος είναι η τρίτη κατά σειρά.
Τι σας οδήγησε να πείτε το «ναι» στην πρόσκληση του ΚΘΒΕ; Είναι βαθιά συναισθηματικοί οι λόγοι που με οδήγησαν στην αποδοχή της πρότασης-πρόσκλησης-πρόκλησης, να μετάσχω στο «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα». Το ΚΘΒΕ είναι ένας τόπος αγαπημένος και οικείος. Εδώ γεννήθηκα καλλιτεχνικά και εδώ μεγάλωσα. Επίσης πρόκειται για μια αυτοβιογραφική αριστουργηματική κατάθεση του κορυφαίου Ο’ Νηλ, κορωνίδα των πονημάτων του, που στις σελίδες του ξεδιπλώνεται με γενναιότητα κάθε πτυχή της προσωπικής του διαδρομής. Ένα έργο μεστό οξύτατης, εκτεταμένης κριτικής, έναντι του αμερικανικού ονείρου, που όπως ο Μίλερ, έτσι και ο Ο’ Νηλ αποδομούν. Ρόλοι σμιλευμένοι εξαιρετικά απ’ την πένα του, εμποτισμένοι με προσωπικά του βιώματα, μεστοί συγκίνησης αλλά και ένα βαθυστόχαστο πικρό χιούμορ να τους διατρέχει. Όσο για τον Τζέιμς Τάιρον που υποδύομαι είναι ένας ρόλος «βουνό» για κάθε ηθοποιό, αφού αυτόματα καλείται στη διαδρομή, να αναμετρηθεί και με τα δικά του βιώματα, σχεδόν στα όρια της αυτοψυχανάλυσης. Στις μόλις τέσσερις – πέντε πρόβες που έχω κάνει, αντικαθιστώντας έναν σημαντικό ηθοποιό του ελληνικού θεάτρου, τον Τάκη Χρυσικάκο, νιώθω να με διαπερνά το δημιουργικό ρίγος του συγγραφέα, που σε ελάχιστο χρόνο, καλούμαι να μεταφέρω στην σκηνή, συνυπάρχοντας με ικανότατους ηθοποιούς, τη Βέρα Κρούσκα, τον σκηνοθέτη Θανάση Σαράντο, τον Χρήστο Διαμαντούδη και την Σταυριάνα Παπαδάκη.
Ποια τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που ενσαρκώνετε επί σκηνής; Όλα όσα σκιαγραφούν έναν κλασικό ηθοποιό θα έλεγα. Με τις εκρήξεις του που ίσως και να μην είναι πραγματικές αλλά δάνεια ερμηνειών του, την αυτοταπείνωση ορισμένες φορές, εξάρσεις μιας υπέρμετρης φιλοδοξίας, ενός ανθρώπου που έχει ζήσει έντονα πράγματα που συχνά τον ξεπερνούν. Είναι ανασφαλής, μια κατάσταση ωστόσο που κρύβει επιμελώς. Έχει μια γενναιότητα να επιτρέπει την συγκίνηση να τον κατακλύζει, που μεταφέρεται και σκηνικά και στο κοινό. Αυτά τα έργα συγκινούν έναν κόσμο που θέλει να βλέπει στη σκηνή ιστορίες με αρχή μέση και τέλος. Πάνω σ’ αυτή την ανάγκη δομήθηκε ολόκληρη η αυτοκρατορία της βιομηχανίας του κινηματογράφου του Χόλιγουντ μιας και τα περισσότερα έργα του Ο’ Νηλ έχουν παιχτεί στη μεγάλη οθόνη και διαχρονικά διατηρούν τη δυναμική να συγκινούν εκατομμύρια θεατές. Όσο για τον ίδιο τον συγγραφέα είναι ένας άνθρωπος που λες και γεννήθηκε μέσα στο θέατρο. «Ανάθεμά με –είπε τελειώνοντας τη ζωή του– γεννήθηκα σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και πεθαίνω σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου». Έτσι ήταν, είδε το φως του κόσμου σε ένα χολιγουντιανό ξενοδοχείο και άφησε την τελευταία του πνοή στη Βοστώνη επίσης σε ξενοδοχείο. Η φράση που αναφέρω κάλλιστα θα μπορούσε να «συναντήσει» τις σελίδες του θεατρικού μονολόγου «H νύχτα μόλις πριν από τα δάση» του Μπερνάρ-Μαρί Κολτές που ο ήρωάς του ζούσε σε ξενοδοχεία. Θεωρώ ότι το έργο έχει επικαιρότητα μεγάλη, γιατί και σήμερα οικογένειες έρχονται αντιμέτωπες με αντίστοιχα –αν και ίσως όχι στην ίδια έκταση– προβλήματα. Ο κόσμος θα ταυτιστεί μαζί του.
Συνέντευξη στη Χρύσα Σάμου
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ-ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2021)
