«- Θα κάνουμε ένα τεύχος καλής διάθεσης και αισιοδοξίας, καλοκαιρινό» μου είπε η Ελένη, η υπεύθυνη του περιοδικού ΠΡΑΞΗ, στο τηλέφωνο, αφού πρώτα είπαμε τα βασικά: τι κάνουν τα παιδιά, πώς πορευόμαστε στους, οικείους πλέον, δύσκολους καιρούς της πανδημίας!
«- Και δεν μπορεί να λείπει η άσκηση απ’ αυτό το τεύχος» συνέχισε ακάθεκτη.
«- Ναι, ναι, φυσικά, καταλαβαίνω» απάντησα χλιαρά.
«- Τι θα έλεγες να γράψεις κάτι για την άσκηση;» Αυτή η γυναίκα, όταν θέλει κάτι…
«- Να γράψω κάτι αισιόδοξο όταν ο χώρος της άθλησης και της άσκησης έχει τραυματιστεί τόσο βαθιά -ίσως κι ανεπανόρθωτα- από την πανδημία; Δύσκολο μου είναι. Δεν έχω το μουντ.» της είπα.
«- Δεν θέλω να σε πιέσω, αλλά έχεις χρόνο, σκέψου το.»
«- Εντάξει, εντάξει» της απάντησα…
«- Μη ξεχάσεις να μου φιλήσεις τη Χαρά!» πρόλαβα να πω, πριν κλείσω το τηλέφωνο.
Χαρά! Αυτή η τελευταία λέξη, έτσι όπως ακούστηκε από το στόμα μου καθώς εξέπνεα, με το Χ βαθύ και αργόσυρτο, κάτι «κούνησε» μέσα μου. Κάτι οικείο και προσφιλές. Κι ένα περίεργο πράγμα! Σα ν’ άρχισα να έχω καλύτερη διάθεση, να ζωηρεύω. «- Τι στο καλό έγινε;» σκέφτηκα. Ήταν μόνο το όνομα της μικρής Χαράς που προκάλεσε αυτή την αλλαγή; Κι από συνήθεια αλλά και περιέργεια άνοιγα ήδη τον κύριο παντογνώστη (Mr Google) για να ξαναθυμηθώ και να βάλω σε πλαίσιο τον ορισμό της χαράς. Μπας κι ερμηνεύσω αυτή την άμεση αλλαγή που έγινε μέσα μου.
Διαβάζοντας, από τις πρώτες κιόλας λέξεις, κατάλαβα τι είχε γίνει. «Η χαρά είναι ένα δυνατό, ευχάριστο συναίσθημα που το δημιουργεί η ικανοποίηση επιθυμιών, στόχων ή η προσδοκία για την ικανοποίησή τους.» Όταν είμαστε χαρούμενοι πραγματοποιείται ένας καταιγισμός βιοχημικών αλλαγών, καθώς πλήθος νευροδιαβιβαστών απελευθερώνονται στον εγκέφαλο -όπως είναι οι ενδορφίνες, οι εγκεφαλίνες, η σεροτονίνη- που είναι υπεύθυνοι για τη ρύθμιση του θυμού, της επιθετικότητας, της θερμοκρασίας του σώματος, της ψυχικής μας διάθεσης και της όρεξης.
«- Χα!» είπα κι έκλεισα τον υπολογιστή. Δεν χρειαζόμουν να διαβάσω κάτι άλλο.
Η Ελένη το κατάφερε. Προσκαλώντας με να μιλήσω για την άσκηση, παρά τις όποιες αρχικές αντιστάσεις, μου προκάλεσε ανείπωτη χαρά που θα ασχολούμουν και πάλι με αυτό που η λέξη «αγαπώ» είναι λίγη για να το περιγράψει. Διότι στην περίπτωσή μου, αυτό που νιώθω για την άσκηση, είναι ταυτισμένο με όρους δυνατούς κι έννοιες ανυπέρβλητες όπως είναι η χαρά, ο έρωτας, η ίδια η ζωή. Εξάλλου γνωρίζω πολύ καλά πως μόνο η άσκηση -και μάλιστα η έντονη άσκηση- ο έρωτας και το γέλιο μπορούν να προκαλέσουν αυτόν τον καταιγισμό ορμονών της χαράς και της ευτυχίας που ανέφερα παραπάνω. Γι’ αυτό αγαπώ την άσκηση. Αλλά και για καμιά ντουζίνα λόγους επιπλέον. Όπως, γιατί όταν ασκούμαι νιώθω δυνατή. Πως πατάω γερά στα πόδια μου. Μια να κάνω κι έφτασα παντού. Όπου κι αν βάλω πλώρη να πάω. Την αγαπώ γιατί με κάνει να βλέπω τα δύσκολα ως δυνατά και να βιώνω ως εφικτά τ’ ανέφικτα. Την άσκηση την αγαπώ διότι, αποδεδειγμένα παρατείνει το έαρ της ζωής. Όποιος ασκείται μεγαλώνει χωρίς να γερνάει. Καμιά αμφιβολία επ’ αυτού. Την άσκηση την αγαπώ διότι ενισχύει την πιο βασική μου πεποίθηση: ότι είμαι ελεύθερη. Κι αυτό, μέσα στην καραντίνα, λειτούργησε για μένα ως βάλσαμο, καθώς καθημερινά ένιωθα πως έχανα και μια ακόμη ελευθερία, κι ένα ακόμη δικαίωμα. Την αγαπώ γιατί μαζί με τη διατροφή με βοηθάει να έχω το σώμα που επιθυμώ να με φιλοξενεί. Την αγαπώ γιατί θεραπεύει άπειρες ασθένειες σωματικές, ψυχικές ή νοητικές. Την αγαπώ γιατί προλαμβάνει πληθώρα ασθενειών. Την πρόταξα μπροστά στον ιό που μας απείλησε και μέχρι τώρα, αποδείχθηκε ασπίδα από υλικά άφθαρτα. Την αγαπώ γιατί μπορεί να μειώσει την ένταση ή και τον ίδιο τον πόνο σε πολλές και δύσκολες καταστάσεις. Την αγαπώ γιατί έρχομαι σ’ επαφή με τύπους και τύπισσες που αγαπούν να φροντίζουν τους εαυτούς τους, όπως κι εγώ. Την αγαπώ γιατί μου επιτρέπει να γίνομαι παιδί. Να παίζω, να τρέχω, να πηδώ, να ξαπλώνω και να σηκώνω τα πόδια μου στον ουρανό. Την αγαπώ γιατί όταν ο κόσμος γύρω μου γκρεμίζεται κι εγώ κοντεύω να καταρρεύσω, είναι ο από μηχανής θεός που θα με σηκώσει απ’ τα πατώματα, θα με κάνει να δέσω τα κορδόνια μου, να βάλω τ’ ακουστικά στα αυτιά μου, και να κινηθώ. Γιατί αν κινούμαι, όσο πληγωμένη κι αν είμαι, θα θεραπευτώ. Αργά ή γρήγορα. Την άσκηση την αγαπώ γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Ρέει στις φλέβες μου, μαζί με το καλά οξυγονωμένο αίμα μου! Την αγαπώ γιατί καθώς μίλησα γι’ αυτή ξέχασα ολότελα τους μαύρους μήνες της πανδημίας -και ταυτόχρονα σε κάποια άλλα σημεία του εγκεφάλου μου μπήκε φως κι άρχισε να οργανώνεται η επόμενη μέρα. Η μέρα με τους χώρους άσκησης ανοιχτούς, να μας γεμίζουν με χαμόγελα!
Γράφει η Σία Ζουρλαδάνη
* Η Σία Ζουρλαδάνη ανήκει στο Ειδικό Εκπαιδευτικό Προσωπικό σε θέματα fitness, ΤΕΦΑΑ, ΑΠΘ. Είναι ιδρύτρια και manager του γυμναστηρίου Human intelligent body treatment.
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ-ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2021)
