Επιμένουμε, υπομένουμε, εμμένουμε, περιμένουμε, ξεμένουμε, αναμένουμε. Ας μην γελιόμαστε. Όπως και αν το πούμε, όποιο πρόθεμα κι αν βάλουμε μπροστά, η ουσία παραμένει ίδια.
Μένουμε σπίτι. Μια φράση, τόσο οικεία πλέον, κι όμως τόσο ανοίκεια ταυτόχρονα για την εξωστρεφή φύση μας. Δύο μόλις λέξεις που βάλθηκαν να χωρέσουν μέσα τους τον περιορισμό -ή μήπως την απεραντοσύνη;- μιας διαφορετικής ζωής. Της ζωής που μας επέβαλε ο κορωνοϊός, όταν μας έκλεισε στα σπίτια μας και μας ανάγκασε να κόψουμε τις παρτίδες με τον συνάνθρωπο. Τα ζήσαμε μια φορά, θα τα ζήσουμε ξανά, αφού όπως όλα δείχνουν έχουμε δρόμο ακόμη μέχρι να κάνει ξαστεριά. Ο κατ’ οίκον περιορισμός πάντα είναι δύσκολος. Μα είναι και διδακτικός, γιατί μας αναγκάζει να εφεύρουμε την καθημερινότητά μας από την αρχή. Μένοντας σπίτι, έρχεται η όρεξη. Για όλες εκείνες τις λαχταριστές home-made στιγμές, των οποίων τη γλύκα είχαμε ίσως ξεχάσει, δέσμιοι μια ζωή των υποχρεώσεών μας, τρέχοντας, σε μια κατάσταση μόνιμης φρενίτιδας, για να προλάβουμε ένας θεός ξέρει τι. Τη στιγμή που η πόρτα του σπιτιού προς τον έξω κόσμο κλείνει, για λίγα λεπτά απλώνεται μια αμήχανη, μουδιασμένη σιωπή. Και τώρα, τι; Μα λίγο μετά, το σπίτι αποκτά νέο πρόσωπο, νέα ζωή. Ένας νέος κόσμος ανοίγεται εντός του. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις τα αυτιά, τα μάτια και την καρδιά να τον νιώσεις.
Σοσόνι και καλά
Σε ένα σύμπαν που ειδικοί αυτοβελτίωσης και γεμάτοι αυτοπεποίθηση life coaches ρητορεύουν ότι η αληθινή ζωή αρχίζει εκεί που τελειώνει το comfort zone μας, η καραντίνα έρχεται να μας υποδεχτεί θριαμβευτικά ακριβώς εκεί. Εκεί που είναι ok να κυκλοφορούμε αχτένιστοι και με την κάλτσα, να χουχουλιάζουμε κάτω από μια ζεστή κουβέρτα σε εμβρυακή στάση, εκεί που δεν χρειάζεται να έρθουμε αντιμέτωποι με καμία φοβία και κανείς δεν περιμένει από εμάς καμία υπέρβαση, σε αυτό το το χνουδωτό παστέλ σύμπαν που μυρίζει σπιτικά ποπ κορν και καραμέλα βουτύρου και που το νιώθουμε υπέροχα οικείο και ναι -είναι το comfort zone μας! Ενας επίγειος παράδεισος που μπορούμε για πρώτη ίσως φορά στη ζωή να απολαύσουμε απενοχοποιημένα.
Τσάι, βιβλίο και συμπάθεια
Ο χρόνος στο σπίτι είναι χρόνος κερδισμένος. Όχι χαμένος. Μια απλή αλλαγή στην οπτική μας αρκεί για το δούμε αυτό. Κάποιοι θα μπορέσουν να διαβάσουν τα βιβλία που δεν κατάφεραν τόσον καιρό, θα δουν ταινίες και ντοκιμαντέρ και σειρές, θα γράψουν, θα ζωγραφίσουν, θα δημιουργήσουν. Κάποιοι άλλοι θα επιλέξουν να περάσουν τον χρόνο τους συνεχίζοντας να εργάζονται από απόσταση, θα επενδύσουν στον εαυτό τους αποκτώντας νέα skills σε διαδικτυακά σεμινάρια. Είναι κι εκείνοι που θα αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στην οικογένεια, θα κάνουν stress baking με τα παιδιά τους, θα αγκαλιαστούν για περισσότερη ώρα κάτω από τα παπλώματα, θα παραγγείλουν πίτσες, θα παίξουν επιτραπέζια και θα συμφιλιωθούν με την ακαταστασία και το δημιουργικό χάος, γιατί τα παιδιά δεν θα πάψουν ποτέ να μπερδεύουν το παιχνίδι με την ανακατωσούρα. Και κάποιοι θα επιλέξουν να μην κάνουν τίποτα, θα αρκεστούν να παρατηρήσουν για λίγο τη ζωή στο pause, να εντρυφήσουν στις χαρές της ανίας, όσο κάποιοι άλλοι θα γνωρίσουν λίγο καλύτερα τον εαυτό τους και το άλλο τους μισό, ακόμη κι αν αυτό τους αναγκάσει να πουν «Σε μισώ!» Η αυτογνωσία πάει χέρι-χέρι με την ετερογνωσία και ο αναγκαστικός κοινός εγκλεισμός, άλλους θα τους κάνει να ερωτευτούν παράφορα κι άλλους να μισηθούν κατάφωρα. Ας είναι. Ο κατ’ οίκον περιορισμός μας κάνει σοφότερους και μας ασκεί στην ενσυναίσθηση, μας διδάσκει αποδοχή. Στο σπίτι του καθένας κάνει ό,τι νιώθει σωστό, ό,τι θέλει κι ό,τι μπορεί, και είναι αληθινά αξιοθαύμαστο και ενδεικτικό της πολυδιάστατης φύσης του ανθρώπου, πώς από μια κοινή συνθήκη, ένα χιλιοειπωμένο πια «Μένουμε Σπίτι», ξεπηδούν τόσα διαφορετικά νοήματα, τόσες διαφορετικές αφηγήσεις. Κάθε σπίτι, ένας ολόκληρος κόσμος που ζει και αναπνέει σύμφωνα με τη δική του νομοτέλεια. Κάθε κόσμος, ένα ολόκληρο σπίτι που βάλθηκε να μας πείσει ότι τελικά το να ζούμε λίγο περισσότερο (από) τη ζωή μας μέσα σε τέσσερις τοίχους, μπορείς να το πεις και τύχη.
Γράφει η Μαρία Παντελίδου
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2020 – ΑΝΟΙΞΗ 2021)
