Πολυπράγμων και αεικίνητη, η βραβευμένη συγγραφέας και εικαστικός Δελίνα Βασιλειάδη μας μιλάει για το ταξίδι της στον χώρο της τέχνης και αποκαλύπτει, όσα την εμπνέουν.
Η Δελίνα Βασιλειάδη είναι συγγραφέας παιδικών βιβλίων και θεατρικών έργων, εικαστικός και πολιτιστική συντάκτρια. Πολυτάλαντη και εξαιρετικά δραστήρια έχει να παρουσιάσει τα τελευταία δύο χρόνια ένα πλούσιο βιογραφικό. Το 2018 κυκλοφόρησε το βραβευμένο θεατρικό της έργο «Πέρασμα» από την ΚΑΠΑ Εκδοτική, το παιδικό παραμύθι «Τα χαμένα χρώματα του Ουράνιου Τόξου» από τις Εκδόσεις Μιχάλης Σιδέρης και το παιδικό παραμύθι «Η Νεράιδα της Πιπίλας» από την ΑΝΙΜΑ Εκδοτική. Μέσα στο 2019 κυκλοφόρησαν το δεύτερο θεατρικό της έργο, «Το παιχνίδι της Αλίκης» και το παιδικό παραμύθι «Ρόμι και Μιράντα».
Είναι εμφανές ότι η μεγάλη της αγάπη είναι η συγγραφή! Μάλιστα, έχει αποσπάσει αρκετά βραβεία και διακρίσεις, μεταξύ άλλων το Α’ Βραβείο θεατρικού έργου για το θεατρικό της «Το παιχνίδι της Αλίκης» από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών στον Πανελλήνιο και Παγκύπριο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό στην κατηγορία «Θεατρικό έργο» (2018) και το βραβείο θεατρικού έργου για το θεατρικό έργο «Πέρασμα» από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών στην κατηγορία «Θεατρικό έργο» (2017).
Είναι τακτικό μέλος σε διάφορες ενώσεις, μεταξύ άλλων στην Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών και στην Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, ενώ συνεργαζόταν ως πολιτιστική συντάκτρια με διάφορα blogs και με την εβδομαδιαία, free press εφημερίδα «Εξώστης». Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται αποκλειστικά με το «φιλμ νουάρ».
Από τη λογιστική… στο θέατρο
Η Δελίνα σπούδασε στο ΠΑΜΑΚ στο τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής και εργάστηκε στον χρηματοπιστωτικό τομέα για 16 ολόκληρα χρόνια. Όμως, η ζωή είχε άλλα σχέδια για εκείνη. Η αγάπη της για την τέχνη ξεπέρασε τα στενά όρια των «ψυχρών» αριθμών και της λογιστικής και την οδήγησε στο να σπουδάσει θέατρο. Αφού τελείωσε τη σχολή «Παράθλαση», συνέχισε στη Φλωρεντία στο New York Film Academy όπου σπούδασε, μεταξύ άλλων, σκηνοθεσία, υποκριτική κινηματογράφου και συγγραφή σεναρίων. Σε αυτήν της τη στροφή συνέβαλαν κυρίως δύο παράγοντες: οι δυσκολίες του χρηματοπιστωτικού τομέα λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά καθώς και τα βιώματα που είχε από μικρό παιδί, καθώς η μητέρα της είναι ζωγράφος.
Αποφασισμένη γι’ αυτό της το βήμα, δούλεψε σκληρά και έφερε εις πέρας το δύσκολο πρόγραμμα της Ακαδημίας. «Ήταν σκληρή η εξάσκηση» θυμάται, «έπρεπε συνεχώς να «φτιάχνουμε και να παρουσιάζουμε κάτι καινούριο. Αυτό που ήθελαν να μας δείξουν στη σχολή ήταν, πως μία στιγμή μπορεί και να καθορίσει το μέλλον σου». Το 2004 επέστρεψε στην Ελλάδα και μαθήτευσε στο πλευρό του Γιάννη Βούρου, στην Αθήνα, ως βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια». Παράλληλα, ενώ ασχολούνταν με τη ζωγραφική, προέκυψε και η συγγραφή βιβλίων και θεατρικών έργων. Στην ερώτηση, τι αγαπάει περισσότερο, από τα διαφορετικά πράγματα που κάνει, αφού σκέφτεται για λίγο, απαντάει: «Μα, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τις τέχνες μεταξύ τους! Αν είσαι παιδί της τέχνης, θα ασχολείσαι και με τη ζωγραφική και με την εικόνα και με το χρώμα και με τον λόγο και με τη λέξη και τη μουσική και με όλα, καταλήγοντας στο τέλος σε αυτό που σου ταιριάζει περισσότερο».
Παρέα με τις ιστορίες
Από τότε που θυμάται τον εαυτό της διάβαζε και έγραφε ιστορίες και παραμύθια, όμως η έκδοση αυτών των ιστοριών δεν ήταν ποτέ κάτι που το είχε βάλει στο μυαλό της ως στόχο. Το πρώτο της κείμενο που κυκλοφόρησε ήταν το παιδικό παραμύθι με τίτλο «Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου» και ήταν κάτι απροσδόκητο για την ίδια. Ακολούθησε το θεατρικό της έργο «Το Πέρασμα» που κέρδισε βραβεία και διακρίσεις, οπότε ήταν πλέον ξεκάθαρο, πού έπρεπε να αφιερώσει το μυαλό και την πένα της.
Το υπόγειο νήμα ανάμεσα σε όλα όσα κάνει είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει. «Ο στόχος μου με τα παιδικά παραμύθια είναι να περάσω στα παιδιά μηνύματα καλοσύνης, αγάπης. Να φτιάξουμε στο μέλλον τον κόσμο που θέλουμε. Ρίχνουμε τώρα τον σπόρο για να ανθίσει μελλοντικά». Λατρεύει τα παιδιά, κάτι που προέκυψε μετά τη γέννηση της κόρης της. «Με τη μητρότητα κατάλαβα, τι σημαίνει ν’ αγαπάς, να νιώθεις αυτά τα υπέρ-αισθήματα» εξομολογείται.
Αυτό που τη γεμίζει περισσότερο είναι η συγγραφή και πιο συγκεκριμένα η συγγραφή παιδικών παραμυθιών και θεατρικών έργων. Ποτέ δε νιώθει, ότι ένα έργο της είναι ολοκληρωμένο και πάντα αισθάνεται άγχος γι’ αυτό. «Είναι αλήθεια όμως ότι κάποια στιγμή καταλαβαίνω πως πρέπει να το αφήσω να «απογαλακτιστεί» και να το θέσω υπό αξιολόγηση στο κοινό» παραδέχεται γελώντας.
Τι την εμπνέει; «Μία φράση, ένας ήχος, μία λέξη…» αποτελούν πηγές έμπνευσης! Στην ερώτηση, αν θα ήθελε να σκηνοθετήσει ένα δικό της θεατρικό έργο, απαντάει αρνητικά. «Θα ήθελα να δω μια διαφορετική ματιά στο έργο που έγραψα από έναν άλλο σκηνοθέτη» μας εξηγεί.
Ένα από τα πιο τρελά της όνειρα είναι… να πάρει το Νόμπελ! Επίσης, θα ήθελε πολύ να ανέβει επί σκηνής κάποιο θεατρικό της έργο, ένα όνειρο που μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Αν της δινόταν η ευκαιρία να επιλέξει σε ποια εποχή της ιστορίας θα γεννιόταν, θα επέλεγε την Αμερική του σήμερα. «Το σήμερα καθαρά από ιατρικής πλευράς και την Αμερική και πιο συγκεκριμένα τη Νέα Υόρκη, γιατί μου ταιριάζει απόλυτα. Εκεί οι ευκαιρίες είναι πολύ διαφορετικές, όμως αν έχεις θράσος και πίστη και πεις, ότι κάνω κάτι ξεχωριστό, κάτι που αρέσει, τότε ανεβαίνει και ο πήχης υψηλότερα» καταλήγει.
Κλείνοντας την κουβέντα, μας αποκάλυψε τα μελλοντικά της σχέδια, τα οποία περιλαμβάνουν επίσκεψη στην Αθήνα και την κυκλοφορία του νέου θεατρικού έργου της, προς το τέλος του χρόνου, ενώ βρίσκεται και σε συζητήσεις για την έκδοση 5 νέων παιδικών παραμυθιών.
Του Νίκου Γκάγια
