Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, τα ίδια. Τα δέντρα στολίζονται, τα φωτάκια ανάβουν, η πόλη φοράει τα γιορτινά της, τα σπίτια μας επίσης. Οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα κονταροχτυπιούνται για την κορυφή στις βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων, και τα μίξερ παίρνουν φωτιά στις σπιτικές κουζίνες. Χριστούγεννα με τα όλα τους, λοιπόν. Ή μήπως κάτι ξεχνάς; Μην ανησυχείς, και να το ξέχασες, θα έχεις την ευκαιρία να το θυμηθείς. Ξανά και ξανά –και ξανά.
Ο λόγος για το soundtrack των ημερών. Τις μελωδίες που -θες δε θες- θα ντύσει μουσικά τις γιορτινές ημέρες για μια ακόμη χρονιά. Γιατί κακά τα ψέματα. Μέχρι να ακούσεις για πρώτη φορά -για φέτος- τη φωνή του George Michael να σου τραγουδάει ξέρεις τι, Χριστούγεννα δε θα νιώσεις. Αυτές είναι οι μουσικές των Χριστουγέννων, που λατρεύεις να μισείς. Ready for sound check?
Dreaming of a White* Christmas
Το πρωτοτραγούδησε ο Bill Crosby το 1941 και έκτοτε έχει σημειώσει ρεκόρ πωλήσεων, με πάνω από 100 εκατομμύρια αντίτυπα διεθνώς. Ποιοι είμαστε εμείς λοιπόν για να αμφισβητήσουμε αυτή την τεράστια μουσική επιτυχία; Άλλωστε, πρόκειται όντως για μια αξιαγάπητη μελωδία, εμποτισμένη με την κατάλληλη δόση νοσταλγίας. Σε αυτή τη λέξη όμως, τη νοσταλγία, έγκειται όλο το πρόβλημα. Θυμάται, λέει, ο στιχουργός τα μαγικά λευκά Χριστούγεννα της παιδικής του ηλικίας. Θα συμμεριζόμασταν αυτή τη γλυκιά νοσταλγία, μόνο που ΖΟΥΜΕ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Και αν εξαιρέσεις κάτι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού φορές που μας έκανε ο καιρός τη χάρη να μας θυμίσει τι σημαίνει άσπρη μέρα, τα περισσότερα Χριστούγεννα της ζωής μας, το κοντινότερο που βλέπουμε σε χιόνι είναι η άχνη ζάχαρη στον κουραμπιέ. Την έκφραση «Σαν τα χιόνια», την έχεις υπόψη; Αν λοιπόν εσύ εξακολουθείς να ονειρεύεσαι και να τραγουδάς White Christmas, καληνύχτα και καλή τύχη.
(*λέμε τώρα)
All I want for Christmas is…
Να μην το ξανακούσω. Ούτε από τη Mariah την Carey, ούτε από την κάθε κουτσή Μαρία που κάνει καριέρα στο εγχώριο ή διεθνές πεντάγραμμο. Πέρα από την ομολογουμένως περιρρέουσα ευθυμία του, το μεγάλο αυτό χριστουγεννιάτικο hit έχει τη μοναδική ικανότητα να χτυπά απευθείας στα μηνίγγια, ειδικά όταν παίζεται για 456η φορά στη διαπασών. Πολλή τσιρίδα για το τίποτα. Ναι, είναι όντως Χριστούγεννα. Ναι, είμαστε όντως πάρα πολύ ενθουσιασμένοι. Ναι, είμαστε και ολιγαρκείς. Αλλά φτάνει τώρα. Ευχαριστώ.
(Κακο)τραγουδισμένα κάλαντα
Παραμονή Χριστουγέννων. Χτυπάει το κουδούνι, επιτέλους! Από το πρωί περιμένεις να ακούσεις κάποιο παιδάκι για τα κάλαντα, για το καλό βρε αδελφέ. Αυτό το αγαπημένο έθιμο της ελληνικής παράδοσης που μας βάζει για τα καλά στο κλίμα της γιορτής. Ανοίγεις την πόρτα με χαμόγελο. «Να τα πούμε;» σου λέει η συμμορία των πιτσιρικιών. Να τα πείτε, βεβαίως. Και κάπου εκεί αρχίζει το μαρτύριο. Τρίγωνα που κοπανιούνται άχαρα, άρρυθμα. Ξεκουρδισμένες φωνές. Στόματα που καταπίνουν τις μισές λέξεις από βιασύνη ή βαριεστημάρα ή άγνοια ή όλα μαζί , ξερνώντας ένα πρόωρο «Και του χρόνου». Αυτό το τελευταίο συνήθως βροντοφωνάζεται, για να κάνει σαφές ότι είναι η ώρα για την… επιβράβευση. Γρήγορο πέρασμα λοιπόν στο χρηματικό κέρασμα. Και η πόρτα κλείνει με κρότο, σαν να μην άνοιξε ποτέ. Ωραία τα έθιμα, καλά και τα κάλαντα, αλλά όχι σε αυτή την παράφωνη, εκφυλισμένη τους εκδοχή. Αν δεν το χαίρεσαι αυτό που κάνεις, κάνε μας τη χάρη. Και του χρόνου, εδώ θα είμαστε.
Τραγουδιάρικα… λαμπιόνια.
Παίζει και να είναι η απόλυτη ηχητική μάστιγα των εορτών. Είναι τα λαμπιόνια, που λες και περνούν κρίση προσωπικότητας, λες και κάπου έχουν μπερδέψει το ρόλο τους, για κακή μας τύχη, αποκτούν και ήχο. Κλασικές χριστουγεννιάτικες μελωδίες, άριστα εκτελεσμένες από made in china ηλεκτρονικά μαραφέτια, που μέσα από το απαραίτητο εφέ ηχητικής παραμόρφωσης, δίνουν νέο νόημα στη φράση οπτικοακουστικό θέαμα. Η χρήση τους κρίνεται απαγορευτική για όσους πάσχουν από τα λεγόμενα “Christmas Blues”, τη μελαγχολία τω εορτών, ενώ η καθολική, ρητή απαγόρευση της χρήσης τους, από τους πάντες και για πάντα, θα ήταν πιθανότατα ένα από τα καλύτερα δώρα που θα μπορούσε να κάνει ο Άγιος Βασίλης στα αυτιά μας και στη ψυχική μας ισορροπία. End of story.
Last (but not least) Christmas
Πρώτο στα απανταχού χριστουγεννιάτικα radio playlists, το κρατήσαμε για το τέλος εδώ- όχι που θα σου/του τη χαρίζαμε. Ένας θεός ξέρει πότε το άκουσες για πρώτη φορά. Τι σημασία έχει άλλωστε; Σήμερα, περίπου 200 χρόνια μετά, κι ενώ το ακούς ξανά και ξανά, σκέφτεσαι πόσο τέλειος είρωνας είναι η ζωή που χαιρέτησε οριστικά τον George Michael πέρσι ανήμερα τα Χριστούγεννα, και ταυτόχρονα συνειδητοποιείς πως οι γιορτές δεν θα ήταν ποτέ ίδιες, χωρίς αυτή την απόλυτα οικειοποιημένη από το πνεύμα των Χριστουγέννων μελωδία. Ονειρικά πλήκτρα, ακατανίκητη pop και ένα ρεφρέν που σου κολλάει στο μυαλό χειρότερα κι από big bubble. Εκεί που παίρνεις όρκο ότι αν το ακούσεις άλλη μια φορά θα καταρρεύσει το νευρικό σου σύστημα, τελικά πιάνεις τον εαυτό σου να το σιγοτραγουδά στο repeat. Εκεί που το μισείς, το λατρεύεις. Εκεί που το λατρεύεις, το μισείς. Ούτε κι εσύ ξέρεις τι σου συμβαίνει. Μέχρι να αποφασίσεις, οι γιορτές έχουν περάσει. Και του χρόνου!
Γράφει η Μαρία Παντελίδου
