Ευδοκία
Το ελληνικό σινεμά έχει «ακουμπήσει» πολλές φορές τις ιστορίες του στο συναίσθημα. Μας έχει ταρακουνήσει και ξαφνιάσει ξανά και ξανά. Έχει αφηγηθεί όσα νιώθουμε και μας έχει δείξει όσα δεν θέλουμε ποτέ να νιώσουμε.
Έρωτας: «Ευδοκία»
Ελάχιστα μπορεί να πει κανείς για τη θρυλική «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού, που δεν έχουν ειπωθεί ήδη σε εκατοντάδες κριτικές, αναλύσεις, αφιερώματα. Μια από τις σπουδαιότερες και πλέον σημαντικές στιγμές του ελληνικού σινεμά, η ταινία που καθιέρωσε το ομώνυμο «Ζεϊμπέκικο» σε μια από τις πολλές σκηνές ανθολογίας που μπορεί κανείς να απομονώσει στα 92 λεπτά της. Έρωτας, ζήλεια, πάθος, έμφυλοι ρόλοι και το κλίμα της εποχής συμπλέκονται σε μια ιστορία που εκτυλίσσεται κάτω από τον καταπιεστικά καυτό ήλιο του ελληνικού καλοκαιριού, κρύβει μέσα της μια σκληρή τρυφερότητα αλλά και επιφυλάσσει ένα τραγικό φινάλε για έναν από τους σπουδαιότερους έρωτες της ελληνικής φιλμογραφίας.
Σπιρτόκουτο
Θυμός: «Σπιρτόκουτο»
Ένα διαμέρισμα, ένα μεσημέρι του καλοκαιριού, μια γειτονιά στον Κορυδαλλό. Μια οικογένεια που βράζει, μια ένταση που εκρήγνυται σχεδόν ανεξέλεγκτα και ένας δημιουργός (Γιάννης Οικονομίδης) που με ένα ντεμπούτο γεμάτο αυτοπεποίθηση βρίσκει τη δική του φωνή και θέση στο πάνθεον της σύγχρονης ελληνικής φιλμογραφίας. Μέσα από μια απίστευτη λεκτική και ψυχολογική βία, ξεδιπλώνει τις ανομολόγητες αλήθειες μιας μεσοαστικής οικογένειας, καθώς τα μέλη της ξεσπούν το ένα στο άλλο με μια βία και ένταση που φαντάζει να μην αφήνει περιθώρια για γυρισμό. Στο επίκεντρο όλων ένας θυμός που άλλοτε μοιάζει δικαιολογημένος και άλλοτε φαίνεται να ξεσπά σχεδόν τυφλά απέναντι σε όλους και σε όλα.
Μαγνητικά πεδία
Μοναξιά: «Μαγνητικά πεδία»
Η Έλενα και ο Αντώνης βρίσκονται τυχαία σε ένα πλοίο για την Κεφαλονιά. Ο Αντώνης βρίσκεται εκεί για να πάει στο νεκροταφείο του νησιού και να θάψει το οστεοφυλάκιο της θείας του. Η Έλενα βρίσκεται εκεί φαινομενικά δίχως προορισμό, και δίχως συγκεκριμένο σκοπό. Το αυτοκίνητο του Αντώνη χαλάει και η Έλενα προσφέρεται να τον πάει στο ξενοδοχείο. Στη διαδρομή θα ανακαλύψουν την απόλαυση που βρίσκουν στην κοινή τους συντροφιά, τη δυσκολία που νιώθουν στην επικοινωνία μεταξύ τους και την ανομολόγητη μοναξιά που ένιωθαν μέχρι να κοιτάξουν ο ένας τον άλλο στα μάτια. Ταινία-ορισμός του DIY, ταινία που μιλάει για πολλά παραπάνω από μια απλή συνάντηση, αλλά την χρησιμοποιεί ως σημείο αναφοράς για δυο ανθρώπους να αναστοχαστούν τη ζωή τους και να ομολογήσουν τη μοναξιά που βιώνουν όταν είναι μόνοι τους, αλλά ακόμα περισσότερο, όταν βρίσκονται με άλλους.
Οι απέναντι
Περιέργεια: «Οι απέναντι»
Ο Χάρης είναι γνωστός ως «φάντασμα». Περιδιαβαίνει την αθηναϊκή νύχτα με τη μηχανή του, περνάει το χρόνο του ανάμεσα στα φλιπεράκια, την αμερικανική μουσική που έχει αρχίσει να κατακτά το ραδιόφωνο, ζει και αναπνέει την ποπ κουλτούρα, ένα καυτό καλοκαίρι των ελληνικών 80s. Ωστόσο, αρνείται το φως του ήλιου που βρίσκει ενοχλητικό και αρκείται να κοιτάει τον νυχτερινό ουρανό με το τηλεσκόπιό του. Παρατηρώντας, πετυχαίνει στο απέναντι παράθυρο τη Στέλλα. Και την ερωτεύεται. Νωχελικό ερωτικό δράμα, κινηματογραφικό παιχνίδι με την ηδονοβλεψία και την παρατήρηση, η εξαιρετική (και ελαφρώς παραγνωρισμένη) ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου κρύβει μέσα της μια αγάπη που δεν θα μπορούσε να χωρέσει πουθενά αλλού παρά σε ένα καλοκαίρι. Μια σειρά από στιγμές που καταδικάζουν τους ήρωές του να βιώσουν κάτι αναπόφευκτα εφήμερο και στιγμιαίο.
Digger
Απογοήτευση/Ματαίωση: «Digger»
Ο Νικήτας ζει αποτραβηγμένος σε ένα ορεινό δάσος, σε μια μικρή καλύβα, έχοντας καταφέρει να είναι πλήρως αυτάρκης. Τη σχεδόν απόκοσμη ηρεμία του δάσους έρχεται να διαταράξει μια βιομηχανία που επεκτείνεται επιθετικά (και καθόλα εκβιαστικά) διαταράσσοντας την άγρια φύση και απειλώντας την ευαίσθητη ισορροπία της. Την ισορροπία του ίδιου του Νικήτα έρχεται να απειλήσει και η έλευση του αποξενωμένου γιου του, ο οποίος επιστρέφει για να διεκδικήσει μερίδιο του κτήματος που κληρονόμησε μετά τον θάνατο της μητέρας του. Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Τζώρτζη Γρηγοράκη είναι ένα σύγχρονο, ελεγειακό western, για έναν κόσμο που αρνείται να πεθάνει, αλλά και για ανθρώπους που συνειδητοποιούν το ανέφικτο της νίκης απέναντι σε έναν θηριώδη εχθρό, δίνοντας μια μάχη άνιση, που φαντάζει εξαρχής αδύνατο να κερδηθεί. Τη ματαίωση του να σε εγκαταλείπουν άνθρωποι στους οποίους πίστευες και βασιζόσουν, την απογοήτευση να βλέπεις ολόκληρη τη ζωή σου να θάβεται κάτω από τη λάσπη, όπως συμβαίνει σε μια από τις πιο διάσημες πλέον σκηνές της ταινίας. Αλλά και τη δύναμη να βρίσκεις το κουράγιο να συνεχίσεις μπροστά σε αυτή την απειλή, απέναντι σε όλους και σε όλα, με οδηγό και συνοδοιπόρο ένα πείσμα και μια εμμονή που δεν προέρχονται από μια ξεροκεφαλιά και έναν ρομαντισμό, αλλά από μια αυθεντική και αλύγιστη κοσμοθεωρία για έναν καλύτερο κόσμο.
ΓΡΑΦΕΙ: Κώστας Καντόγλου
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ- ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2023)
