Γελάμε και τρανταζόμαστε από μέσα προς τα έξω. Το γέλιο δίνει ένταση σε κάθε μας μυ κι αλλάζει σχήμα στα χείλια και στα μάτια μας. Τίποτα δυσάρεστο δεν αντέχει στο γέλιο. Τα δύσκολα εξανεμίζονται μπροστά σε ένα χαχανητό και όλα γεμίζουν ζωή. Αγαπημένα πρόσωπα με διαφορετικές ιδιότητες, που μοιράζονται ένα κοινό στοιχείο, το υπέροχο χιούμορ τους και το χάρισμα να το μεταδίδουν στους άλλους, μας μιλούν για το γέλιο – αλλά και τη ζωή χωρίς αυτό…
Ρωτήσαμε…
1. Η τελευταία φορά που γέλασα μέχρι δακρύων ήταν…
2. Χωρίς χιούμορ η ζωή θα ήταν…
Σταύρος Κιουτσιούκης
Δημιουργός Κόμικς του Ελαφρού Ρεπερτορίου
Η τελευταία φορά που γέλασα μέχρι δακρύων; Γελάω συχνά με απλά αστεία που σκιαγραφούν την ανθρώπινη φύση, τις δυσκαμψίες μας, τα «δήθεν» μας που μου αρέσει ούτως ή άλλως να εικονογραφώ. Παρόλα αυτά την τελευταία φορά που γέλασα δυνατά ήταν μετά από ένα απρόβλεπτο λογοπαίγνιο που έκανε κατά λάθος ένας φίλος που δεν τα συνηθίζει. Με βρήκε παντελώς απροετοίμαστο και αυτό είναι ένα μεγάλο ατού της κωμωδίας. Το ξάφνιασμα!
Ένας κόσμος χωρίς χιούμορ θα ήταν… ένας αλλιώτικος κόσμος. Ιδίως αν δεν είχε υπάρξει ποτέ, οπότε θα ήταν φυσιολογικό να ζούμε μέσα στη σοβαροφάνειά μας. Τώρα όμως που ξέρουμε το χιούμορ και το αστείο, ο κόσμος μας θα ήταν φρικτός χωρίς τον αυτοσαρκασμό και τη σάτιρα, γιατί θα μας περιόριζε στη «σοβαρή» αντιμετώπισή του. Δυσκολεύομαι να συναναστραφώ ανθρώπους που παίρνουν πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς τους και θα ήταν μεγάλο πλήγμα για μένα να ζω ανάμεσα σε τόσους ιδανικούς παντογνώστες. Σε κάθε περίπτωση οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη την αποδόμηση της φαινομενικής τελειότητάς μας σαν μια βαλβίδα αποσυμπίεσης από την καθημερινή προσπάθεια, οπότε ναι, χωρίς χιούμορ αυτός ο κόσμος θα έμπαζε νερά.
Σωτήρης Φωκέας (SOTEUR)
Εικαστικός, Street Artist και άνθρωπος με νεύρα
Η τελευταία φορά που γέλασα μέχρι δακρύων ήταν… εχθές, ένα μεσημέρι σαν όλα τα άλλα, στο σπίτι της φίλης μου της Χριστίνας και του φίλου μου του Χρύση. Δεν θυμάμαι γιατί, νομίζω απλά μιλούσαμε για τα νεύρα μας και κάναμε πλάκα με αυτά. Είμαστε άνθρωποι / μια γενιά / μια παρέα με πολλά νεύρα, αλλά συνήθως τα νεύρα αυτά για εμάς είναι αφορμή για μοίρασμα, διακωμώδηση και δυνατό γέλιο, σε αντίθεση με τις δυνατές φωνές. Και γελάμε συνέχεια δυνατά, και γελάμε συνέχεια μέχρι δακρύων, και γελάμε συνέχεια μαζί και αγκαλιά – μάλλον γιατί έχουμε πολλά νεύρα και θέλουμε να τα μοιραστούμε με αγάπη και γέλιο αντί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.
Χωρίς χιούμορ η ζωή θα ήταν… Σκέτα νεύρα. Και τα σκέτα νεύρα δεν είναι ωραίο πράγμα.
Αθηνά Αλεξιάδου, Μαριλένα Βαϊνανίδη
Co-founders Think pig: CONCEPT STORE
Α.Α.: Η τελευταία φορά που γέλασα μέχρι δακρύων ήταν… σε μία κηδεία. Υπήρχε ένας οικογενειακός τάφος, σαν αυτούς που μοιάζουν λίγο με σπιτάκια, με σκαλιά που κατέβαιναν και κατέληγαν σε μια πόρτα και εκεί, μέσα σε ειδικές θέσεις, έμπαιναν τα φέρετρα. Ε αυτό που συνέβη ήταν ότι σφήνωσε το φέρετρο ανάμεσα στα σκαλιά και στην πόρτα και είδανε και πάθανε μέχρι να το ξεσκαλώσουν και να μπορέσει να ολοκληρωθεί η τελετή. Ακούγεται πολύ «μαύρο» και ήταν, αλλά ταυτόχρονα ήταν και πολύ αστείο. Όπως σε όλες τις συνθήκες στη ζωή μας, έτσι και σε αυτή, πάντα υπάρχει μια κωμική πλευρά και συνήθως στα δύσκολα πρώτα κλαίμε και μετά γελάμε.
Μ.Β. Χωρίς χιούμορ η ζωή θα ήταν… ένας βαρετός χώρος αναμονής που δεν περνάει η ώρα με τίποτα. Όπως λέει και ο αγαπημένος μας κωμικός, ο Ricky Gervais, το χιούμορ υπάρχει για να ξεπερνάμε τα πιο δύσκολα και τρομακτικά πράγματα στη ζωή.
The Rabbit Knows
Σκιτσογράφος
Η τελευταία φορά που γέλασα μέχρι δακρύων ήταν… Στο μπαλκόνι του σπιτιού μας με φίλους σε κλασικές συναντήσεις όπου κοροϊδεύουμε τον κόσμο, την κοινωνία και κατά κύριο λόγο τους εαυτούς μας. Ευτυχώς συμβαίνει αρκετά συχνά.
Χωρίς χιούμορ η ζωή θα ήταν… Είμαι ανάμεσα από δύο ενδεχόμενα. Το πρώτο είναι ότι θα ήταν μια επίπεδη μουντή αηδία όπου όλα θα λειτουργούσαν αλλά τίποτα δε θα είχε νόημα. Κάτι σαν να βγαίνεις στο δρόμο και αντί να μιλάς με ανθρώπους να μιλάς με a.i. αλλά πιο χαζά, αργά και με κάποια χρέη στην εφορία. Κόλαση βαρεμάρας. Όπως έλεγε και ο Alan Moore στο V for Vendetta, «at least the trains run on time but they don’t go anywhere». Αποδοτικότητα και νωχελικότητα. Data και ξενέρα. Το δεύτερο είναι ότι παίζει και να είχε προοδεύσει λίγο παραπάνω ίσως ο κόσμος, καθώς δε θα μπορούσαμε να εκτονωθούμε και να χαλαρώσουμε με το χιούμορ οπότε θα αναγκαζόμασταν ίσως να λύσουμε μερικά προβλήματα παραπάνω αντί να τα διακωμωδούμε ή και να επαναστατήσουμε γιατί η ζωή θα ήταν απάλευτη και δε θα είχαμε τρόπο διαφυγής. Αλλά πιστεύω το πρώτο είναι το πιο πιθανό. Data και ξενέρα.
Χρήστος Παπαδημητρίου
Ηθοποιός-Σκηνοθέτης-Συγγραφέας
Η τελευταία φορά που γέλασα μέχρι δακρύων ήταν… Κρίμα μεγάλο να είναι μετρημένες στη ζωή μας οι στιγμές ανυπολόγιστου γέλιου που να φέρνει με βιολογικούς όρους δάκρυα στα μάτια. Με βασάνισε το ερώτημα πότε γέλασα μέχρι δακρύων τελευταία φορά. Δεν είναι ότι έπαψα να γελώ -προς θεού, μια χαρά χάχας εξακολουθώ να είμαι στα 45 μου (κι ορκίζομαι!). Το στοιχείο του «μέχρι δακρύων» είναι που σπανίζει σαν ουρί του παραδείσου. Ένα στιγμιότυπο ωστόσο με μια αντίδρασή μου στο φινάλε της ταινίας «all of us strangers» ήταν ένα γέλιο αξέχαστο (spoiler alert!). Οι δυο ήρωες στο νεκρικό κρεβάτι της λήθης, μακραίνοντας το πλάνο, γίνονται αστερισμός στο στερέωμα, οι κάνουλες που χρήζουν μυξομάντιλα ανοίγουν επιτέλους μετά από δυο ώρες ανηλεούς θλίψης και εγώ ακούγομαι ξεσπώντας σε κλάματα σαν την Κάντι-Κάντι (αλήθεια, θα μας απαντήσει πότε κάποιος γιατί είχε double το όνομά της;;!!) ή σαν την Καβογιάννη στην Dolce vita -«τι είναι οι κορμοράνοι» (όσοι κατέχουν κλασική παιδεία θα με καταλάβουν), ακούγομαι λοιπόν με λυγμική και φάλτσα φωνή να ολολύζω: «Έγιναν στον ουρανό αστέρι». Και η θλιμμένη από την ταινία ομήγυρη να σκάει στα γέλια με το καραγκιοζένιο ηχόχρωμα που βγήκε από το κλαψιάρικο μου είναι. Μαζί κι εγώ. Μια εξαιρετικά οξύμωρη στιγμή όπου το κλάμα έφερε γέλιο και το γέλιο πάλι κλάμα. Υπέροχη διαδρομή. Αξέχαστος κλαυσίγελως!
Χωρίς χιούμορ η ζωή θα ήταν… «Η ζωή είναι κωμωδία σε μακρινό πλάνο και τραγωδία σε κοντινό». Κάπως έτσι το έχει διατυπώσει ο Τσάρλι Τσάπλιν. Όπως επίσης ότι μέρα που περνάει δίχως γέλιο είναι μια χαμένη μέρα. Ζωή χωρίς χιούμορ θα ήταν λοιπόν ένα χαμένο μονοπλάνο, απελπιστικά σινεφίλ που δεν θα ήθελε κανείς να παρακολουθήσει. Θα πάτωνε. Γιατί όταν θα γίνουμε αστεράκια εκεί πάνω, αυτές οι στιγμές θα μας κάνουν να λαμπυρίζουμε τρεμουλιαστά, οι στιγμές που γελάσαμε ανέξοδα και στιγμιαία υπήρξαμε αιώνιοι.ΥΓ: Δεν ήθελα να κλείσω έτσι γλυκερά, μου βγήκε. Απολογούμαι που δεν σου προξένησα γέλιο με τα παραπάνω. Τα λεφτά σου πίσω. Μα τι λέω, είναι free press αυτό που διαβάζεις. Byezzzzzz…
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ: Ελένη Ομήρου
Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο free press περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ- ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2024)
