Ο ηθοποιός Θέμης Πάνου είναι ένας από τους εξαιρετικά δημιουργικούς ηθοποιούς της γενιάς του, με μια πλούσια διαδρομή σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση. Αυτή την εποχή συμμετέχει στο ανέβασμα της «Δεύτερης Έκπληξης του Έρωτα» του Μαριβώ στη νέα συνεργασία του με τον Βασίλη Παπαβασιλείου και το ΚΘΒΕ – μετά το καλοκαιρινό ανέβασμα της «Ελένης» του Ευριπίδη.
Ο Θέμης Πάνου μιλάει στο περιοδικό ΠΡΑΞΗ για τον Μαριβώ, τον Βασίλη Παπαβασιλείου αλλά και την κινούμενη άμμο της νέας εποχής που βιώνουμε.
Συμμετέχετε σε μια περίεργη πρεμιέρα παράστασης, που είναι σαν να παρουσιάζεται για δεύτερη φορά, καθώς, λόγω της περσινής δύσκολης κατάστασης με την πανδημία που έκλεισε τα θέατρα, οι δοκιμές σταμάτησαν λίγο πριν την πρεμιέρα.
Αν το σκεφτείτε, για ‘μας αυτό είναι μια σπάνια πολυτέλεια. Μας δίνει την δυνατότητα να μελετήσουμε όσα δουλέψαμε πέρυσι και επιπλέον να δοκιμάσουμε νέες ιδέες σε ό,τι αφορά το ανέβασμα του έργου. Πάντοτε η έννοια της κατανόησης στο θέατρο για τον ηθοποιό θέλει χρόνο επώασης. Συμβαίνει όπως ίσως γίνεται και στη ζωή, π.χ. σε μια σχέση.
Δώστε μου κάποια στοιχεία για το έργο του Μαριβώ και για τον ρόλο του Ορτένσιου που παίζετε.
Το έργο κάνει το πρώτο του ανέβασμα εδώ. Η ιστορία μιλάει για μια μαρκησία που έχει χάσει τον σύζυγό της και έναν ιππότη που βρίσκεται σε μια αντίστοιχη δυσάρεστη κατάσταση, αφού μόλις έχει χωρίσει. Υπάρχει μεταξύ τους ένα ενδιαφέρον, αλλά το ονομάζουν φιλία γιατί είναι πιο ασφαλές. Στο πλευρό των δύο πρωταγωνιστών υπάρχουν οι δύο υπηρέτες τους, η Λιζέτ και ο Λουμπέν και υπάρχει και ένας αντίζηλος κόμης, ο Ορτένσιος, που είναι ένας λογιότατος —ένας ντοτόρε, που έλκει την καταγωγή του από την κομέντια ντελ άρτε— ο οποίος καλείται να διαβάζει ιστορίες στη μαρκησία για να περνάει ευχάριστα την ώρα της. Αυτοί οι υπηρέτες είναι οι βραχίονες που κινητοποιούν τις καταστάσεις μέσα στο έργο.
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου είναι ένας διανοούμενος του θεάτρου. Έχετε φυσικά ξανασυνεργαστεί μαζί του.
Ο Παπαβασιλείου είναι ένας βαθύς γνώστης της τέχνης μας, όντας και ο ίδιος ηθοποιός. Αυτό έχει άλλη βαρύτητα. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που κατέχει βαθύτατα το θέατρο και άρα ξέρει πώς να σε καθοδηγήσει.
Ποιο ήταν το δικό σας κίνητρο για να ασχοληθείτε με το θέατρο;
Δεν ήταν πολύ σαφές για να πω την αλήθεια. Η πιο σωστή απάντηση θα ήταν ότι υπήρχε άγνοια κινδύνου. Με τα χρόνια κάποιες βεβαιότητες άλλαξαν. Σήμερα κίνητρο είναι η δημιουργία ενός χώρου όπου κάποιος μπορεί να είναι ελεύθερος και να βιώνει σπάνιες στιγμές ζωής, χαράς και ευχαρίστησης με τη συνείδηση ενός ώριμου ανθρώπου. Δεν είναι πάντα εφικτό, ούτε κατορθωτό. Επομένως νιώθω ότι θέλω να περπατάω σε έναν δρόμο που θα έχω την τύχη να συναντάω σπουδαίους ανθρώπους του θεάτρου, να παίζω σε σπουδαία έργα και να βάζω τον εαυτό μου διαρκώς σε αυτή την περιπέτεια της ανθρώπινης ύπαρξης επί σκηνής. Γιατί αυτό κάνει ο κάθε ηθοποιός, ζει διαφορετικές ζωές επί σκηνής.
Τι υπάρχει στο μέλλον ως συνέχεια για τον Θέμη Πάνου;
Για την ώρα υπάρχει αυτή η παράσταση, που θα είναι σαν καινούρια γιατί θα ξαναφτιαχτεί κατά κάποιο τρόπο. Η προσωπική επιθυμία μου είναι να συνεχιστεί η συνεργασία μου με το ΚΘΒΕ. Σε μια εποχή ανακατατάξεων στο θέατρο —θα έλεγα και γενικότερα— πιστεύω ότι το ΚΘΒΕ έχει και την παράδοση και την τεχνογνωσία να είναι παρόν σε αυτές τις νέες συνθήκες. Με την ελπίδα ότι δεν θα ανατραπεί πάλι κάτι σε σχέση με την πανδημία. Λίγο-λίγο βέβαια συνηθίζουμε σε αυτό το ολισθηρό έδαφος μιας νέας πραγματικότητας.
Δεν είναι κάπως τρομακτικό αυτό; Το να συνηθίζεις σε μια αβέβαιη κατάσταση που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατρέψει τα πάντα;
Είμαστε όμως σίγουροι τι θα προκύψει σε ένα χρόνο από τώρα; Έβλεπα πριν από λίγο στις ειδήσεις για την ενεργειακή κρίση που έρχεται. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια αλυσίδα εξελίξεων. Εμένα δεν με τρομάζουν τόσο οι κρίσεις όσο η ύπαρξη κόσμου που βρίσκεται σε μια κατάσταση δύσκολη και στρέφεται σε σκοτεινά πράματα που καλύπτουν ένα κενό. Τα γεγονότα που ζήσαμε εδώ στην Σταυρούπολη (στο ΕΠΑΛ) είναι που με τρομάζουν. Εμείς που το αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα θα πρέπει να βγούμε μπροστά και να πάρουμε θέση. Να δείξουμε ότι το σκοτεινό δεν είναι γοητευτικό. Οι φούρνοι δεν προάγουν τον ανθρώπινο πολιτισμό. Γιατί ο ελληνικός πολιτισμός, που επικαλούνται αυτοί οι άνθρωποι, δεν χτίστηκε σε φούρνους.
Τι θα μπορούσε να γίνει άμεσα και θα μπορούσε να βοηθήσει αυτά τα παιδιά να εγκαταλείψουν τα άκρα;
Να κλείσετε την τηλεόραση εδώ και τώρα. Αφήστε το κινητό σας στην άκρη. Πάρτε ένα βιβλίο και διαβάστε. Μιλήστε και ακούστε. Να επαναφέρουν οι άνθρωποι τις διαδικασίες μέσα από τις οποίες ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος. Αυτό μπορεί να επαναφέρει την απαίτηση για καλύτερη παιδεία, καλύτερη τέχνη, καλύτερη κοινωνία. Δεν έρχονται αυτά από μόνα τους. Το θέμα είναι πως η ίδια η κοινωνία οφείλει να έχει μια σύμπνοια απέναντι σε τέτοια ζητήματα. Γιατί αν μέσα από την Σταυρούπολη φτάσουμε σε μια κοινωνία που ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους, θα βρεθούμε σε αδιέξοδο.
Συνέντευξη στον Γιάννη Γκροσδάνη
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (XEIMΩΝΑΣ 2021-ΑΝΟΙΞΗ 2022)
