Χρειάστηκαν µόλις δυόµιση µήνες καραντίνας για να κυκλοφορούµε ξανά στον δηµόσιο χώρο µε ύφος like a boss. Απλώς δεν φαίνεται, επειδή φοράµε µάσκα.
—«Φιλάς;» —«Εγώ φιλάω, εσύ;». Αυτά είναι συνήθως τα πρώτα λόγια που ανταλλάσσουµε πλέον, όταν συναντάµε στον δρόµο κάποιον φίλο ή γνωστό. Ίσως να µην το είχαµε παρατηρήσει στο παρελθόν, αλλά η «διαδικασία» του χαιρετισµού είναι µία συνθήκη που υπακούει σε κανόνες τόσο βαθιά ριζωµένους στη συνείδησή µας, που το σώµα αυτενεργεί µε επική συνέπεια. Το σκηνικό πάει ως εξής: Βλέπεις φίλο —φίλος βλέπει εσένα— πλησιάζεστε — φιλιά σταυρωτά/high five/χειραψία/αγκαλιά. Στη µετά COVID-19 εποχή, ανάµεσα στις παύλες παρεµβάλλεται ένα συννεφάκι σκέψης, όπως στα κόµικς, που µέσα γράφει µε τεράστια γράµµατα «ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ» και κάπως έτσι καταλήγεις να δίνεις… αγκωνιές στη νέα συνθήκη χαιρετούρας.
Παρόλο, όµως, που σταµατήσαµε να ορµάµε σε µάγουλα και αγκαλιές, δεν µπόρεσε τίποτα να µας σταµατήσει από το να ορµάµε έξω από το σπίτι. ∆εν είναι µυστικό, ότι µόλις «σφύριξε λήξη» η καραντίνα, σηκωθήκαµε από ντιβάνια, καναπέδες, σκαµπό και πουφ, πλύναµε σχολαστικά τα χέρια, βάλαµε αντισηπτικό και υγρά µαντηλάκια στην τσάντα και βγήκαµε στον έξω κόσµο. (Φτου, ξεχάσαµε τη µάσκα, πάµε πάλι πίσω. ΟΚ, συνεχίζουµε).
Πάµε πλατεία;
Οι επιστήµονες λένε ότι ο άνθρωπος χρειάζεται τουλάχιστον 21 ηµέρες για να προσαρµοστεί σε µία νέα συνήθεια.
Εµείς είχαµε περίπου δυόµισι µήνες προσαρµογής στην καραντίνα και την ευκαιρία να επανακατακτήσουµε τον δηµόσιο χώρο. Ως νέα hot spots της πόλης αναδείχθηκαν οι πλατείες, τα πάρκα σε κάθε µικρή γειτονιά και, φυσικά, το βαρύ «πυροβολικό», το απόλυτο πολεοδοµικό φετίχ της Θεσσαλονίκης: η Νέα Παραλία.
Ο παραλιακός πεζόδροµος της Θεσσαλονίκης µάς «στάθηκε» στα δύσκολα, οριοθετώντας ίσως την πιο αγαπηµένη urban zone της πόλης. Αλλά και σε κάθε «ευρύχωρο» σηµείο της, ανάλογα µε το πού µένει ο καθένας µας, τρέξαµε πιο πολύ από τον Φόρεστ Γκαµπ, κάναµε πιο πολύ ποδήλατο από τον Λανς Άρµστρονγκ και πλέον περπατάµε από και προς τη δουλειά, γιατί το περπάτηµα είναι καλύτερη επιλογή από τις αστικές συγκοινωνίες. Η απενοχοποίηση της πλατείας και του «λίγο καλύτερο από πιτζάµα» outfit ήρθε πιο γρήγορα και από τον γάτο µου όταν ακούει το χρατς χρουτς της σακούλας µε τις κροκέτες. Μόνο που οι δικές µας «κροκέτες» είναι το γεµιστό κουλούρι σοκολάτα-κάστανο από τους Κουλουράδες, δηλαδή το θεϊκότερο πράγµα που µπορείς να φας, ακόµη και περπατώντας. Η ανάπλαση της πλατείας Φαναριωτών και η αναβάθµιση της οδού Στρατηγού Καλλάρη αντιµετωπίστηκαν σαν το opening του Μετρό Θεσσαλονίκης: όλοι µιλάµε γι’ αυτό και όλοι αράζουµε εκεί. Αλλά όχι µόνο εκεί. Τα γρασίδια της πλατείας στη σκιά του Λευκού Πύργου γεµάτα νεανικά χαµόγελα και οι Θεσσαλονικείς που κάνουν ηλιοθεραπεία (!) στα ξύλινα ανάκλιντρα της πρώτης προβλήτας του Λιµανιού είναι οι αντιπροσωπευτικότερες εικόνες της καλοκαιρινής ραστώνης στην πόλη, καθώς αποτελούν την κοντινότερη «επαφή µε τη φύση» στον αστικό ιστό, ενώ τα καλντερίµια που τα βράδια σφύζουν από κόσµο στην πλατεία Εµπορίου και στην πλατεία Μοριχόβου στα Λαδάδικα είναι η «νησιώτικη νότα» της Θεσσαλονίκης.
Koυλουράδες
Τα θερινά σινεµά έγιναν η open air απόλαυση της σεζόν, γιατί πού αλλού να δεις την «Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς» χωρίς θερµοµέτρηση και µάσκα; Οι φεστιβαλάκηδες έχουµε εναποθέσει τις ελπίδες µας στο Drive In Festival της Parenthesis, που θα ξεκινήσει από τη Θεσσαλονίκη, για να δούµε live συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις µέσα από την ασφάλεια του αυτοκινήτου µας.
Safe fun
Η πανδηµία λογάριασε χωρίς τους Θεσσαλονικείς, που γεµίζουµε ταράτσες, αυλές και τραπεζάκια στα καφέ-µπαρ της πόλης, ακόµη κι αν πρέπει να βάλουµε αντισηπτικό στα χέρια κάθε φορά που θέλουµε να φάµε ξηρούς καρπούς ή πατατάκια µαζί µε το ποτό µας.
Η οµάδα του Γορίλα έστησε στο Κόκονατ Bay µια µικρή καλιφορνέζικη παραλία, έφερε ξαπλώστρες στα Σφαγεία και ένα vintage food truck που σερβίρει ό,τι πιο νόστιµο υπάρχει σε street food. Μπορεί να υπάρχει µια σχετική αναµονή στην υποδοχή λόγω της τήρησης των µέτρων, αλλά αξίζει κάθε δευτερόλεπτο. Στην ίδια περιοχή µετακοµίζει φέτος το καλοκαίρι και το ∆εντρόσπιτο που βρίσκει το θερινό του «καταφύγιο» στον κήπο του Μύλου. Το Magnolia Treehouse Project θα γεµίσει —µε ασφάλεια— τον αίθριο χώρο µε τις γνωστές electro dance µουσικές του, δηµιουργώντας στους θαµώνες τις ίδιες έντονες εµπειρίες.
Κόκονατ Bay
Στη Νέα Παραλία, στη συµβολή των οδών «Στρατηλάτη και Σοπράνο» (δηλαδή, Μεγάλου Αλεξάνδρου µε Μαρίας Κάλλας), το γυάλινο περίπτερο στεγάζει το Crazy Shaker by Chistopher Group, όπου απολαµβάνουµε ποιοτικό καφέ και µοναδικά κοκτέιλ, µε θέα τη θάλασσα και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Κι αν η θάλασσα µας «ανοίξει» την όρεξη, κρυµµένη στο στενό της Αγαπηνού κάτω από την Εγνατία, η νέα αυλή του Ουζερί Λόλα, προδιαθέτει για τσιπουράκι και γευστικούς ψαροµεζέδες.
Μπαρ/Μπα/Μπεν
Τι κι αν το Μπαρ / Μπα/ Μπεν βρίσκεται στην πολύβουη οδό Κωνσταντίνου Καραµανλή; Η εσωτερική αυλή του διαθέτει µαξιλάρες και αιώρες για το απόλυτο cocktail & chill µέσα στο αστικό τοπίο και είναι σίγουρα µία από τις safe fun επιλογές µας για το φετινό καλοκαίρι. Όµως, όσο safe και καλοκαιρινές είναι οι αυλές, άλλο τόσο είναι και τα open air µπαρ. Στους επάνω δύο ορόφους του επιβλητικού νεοκλασικού της οδού Ερµού 21, το Gatsby καταφέρνει να γίνει σηµείο αναφοράς για όλη την ηµέρα, καθώς έχει τα πάντα: καφέ, brunch, cocktails, υπέροχο φαγητό, ναργιλέδες και κυρίως… δεν έχει ταβάνι. Στην κυριολεξία, δηλαδή, βλέπεις από πάνω σου τα αστέρια.
Ουζερί Λόλα
Γράφει η
Μαρία Ζαμπέτη
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ-ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2020)
