Έντεκα και είκοσι το πρωί της Κυριακής στην παραλία της Θεσσαλονίκης και γύρω γίνεται χαμός από σκυλιά! Άλλα πλατσουρίζουν ανέμελα στα νερά του Πάρκου του Νερού με τους περιχαρείς κηδεμόνες τους να τα ενθαρρύνουν, να τα καμαρώνουν ή απλώς να περιμένουν αδιάφορα μέχρι να τελειώσουν το μπάνιο τους. Άλλα τρέχουν ξέφρενα στα πάρκα κυνηγώντας μπαλάκια, έντομα, ή το ένα το άλλο. Ανάμεσά τους αραχτά αδέσποτα που δεν ιδρώνει το αφτί τους με τον όχλο και κατά κόρον λιάζονται. Άλλα πάλικαθισμένα πάνω στα παγκάκια, δίπλα στους κηδεμόνες τους, αγναντεύουνε τη θάλασσα και άλλα περπατάνε με ή χωρίς λουρί προς κάποια κατεύθυνση. Σκύλοι καλοχτενισμένοι με καμαρωτές ουρές, κυνηγιάρηδες με τη μούρη κολλημένη διαρκώς στο πεζοδρόμιο, μεγαλοπρεπείς μολοσσοί σχεδόν όλων των ειδών, μακρύτριχοι, κοντότριχοι ή και κουρεμένοι γουλί, μικροσκοπικά τριχωτά τυπάκια που τσιρίζουν σα να έχουν καταπιεί μικρόφωνο και η λίστα δεν τελειώνει…
Σε μια πόλη όπου μέχρι πριν από μερικά χρόνια οι σκύλοι ήταν συνυφασμένοι με τα χωριά και αυτά που ξέραμε ως ράτσες ήταν τα Λυκόσκυλα, τα Κόκερ και τα λεγόμενα «Κανίς», άντε βαριάβαριά και τα «Λάσυ» ή τα «Μπετόβεν» λόγω των διάσημων ταινιών, ξαφνικά η κατάσταση έγινε έκρυθμη και χιλιάδες νοικοκυριά απέκτησαν σκύλο. Αυξήθηκαν οι ράτσες, αυξήθηκαν τα ημίαιμα, άνοιξαν νέες θέσεις εργασίας για εκπαιδευτές, κομμωτές, φροντιστές και κτηνιάτρους, και ζήτω η φιλοζωία! Συνάμα όμως αυξήθηκε και η γκρίνια όλων αυτών που δεν «γουστάρουν» τα σκυλιά, για τους δικούς τους λόγους, αυξήθηκαν τα περιττώματα στους δρόμους, αυξήθηκαν οι φόλες, γεμίσανε οι φιλοζωικές και ανάμεσα σε όλα «ανθίσανε» και οι διάφορες βίαιες τεχνικές εκπαίδευσης για γρήγορα αποτελέσματα. Και μετά το χάος! Λογικά τα μεν, λογικά και τα δε, αφού το ένα φέρνει το άλλο και δεν υπάρχει έλεγχος από πουθενά. Και πώς να υπάρξει άλλωστε σε μια χώρα που γενικότερα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, αλλά ο καθένας εξακολουθεί να κάνει το μακρύ του και το κοντό του; Πώς μπορεί τελικά κάτω από αυτές τις συνθήκες να επιτευχθεί η ισορροπία και η αρμονική συμβίωση ανάμεσα σε σκύλους και σε φιλόζωους και μη;
Ο κλήρος όπως πάντα πέφτει στους γενναίους, που δεν είναι άλλοι από τους κηδεμόνες σκύλων και αυτό γιατί ο ρόλος τους είναι αντίστοιχος με αυτόν των κηδεμόνων παιδιών. Από εμάς εξαρτάται η γενική εικόνα των σκύλων στην πόλη, η δική τους συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους, αλλά και η δική μας απέναντι σε αυτούς. Από τη στιγμή που είναι υπό την κηδεμονία μας είμαστε εξολοκλήρου υπεύθυνοι για αυτά και οφείλουμε να τα μεγαλώνουμε με βάση το αστικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε και όχι με βάση αυτό που θα θέλαμε ή θα φανταζόμασταν.
Έτσι λοιπόν, διεκδικούμε τα δικαιώματα του σκύλου μας με υπομονή και ευγένεια, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό κάποιες φορές, γιατί μόνον έτσι θα κάνουμε αυτούς που δεν ξέρουν από ζώα να τα αγαπήσουνε ή τουλάχιστον να μην ενοχλούνται από αυτά! Φροντίζουμε ώστε να μην επιβαρύνουμε τους γύρω μας με την παρουσία του ζώου μας και σεβόμαστε πάντα τη δημόσια υγιεινή όπου κι αν είμαστε, γιατί καμιάς κροκέτας τα περιττώματα δεν αποτελούν λίπασμα για κανένα χώμα!
Περιορίζουμε τον σκύλο μας με λουρί, γιατί αυτό καλώς ή κακώς ορίζει ο νόμος, γιατί αυτό προστατεύει τον σκύλο μας από τα αυτοκίνητα, γιατί τον αποτρέπει από το να ουρήσει όπου να’ ναι, και γιατί στην τελική δεν μπορούμε να τα βάλουμε με εκείνες τις μανάδες που τρομοκρατούν τα παιδιά τους με το δικό μας ελεύθερο σκυλί ή με εκείνες που αφήνουν το τρίχρονό τους να έρθει καταπάνω στον σκύλο μας χωρίς να ρωτήσουν αν επιτρέπεται! Πόσο μάλλον με μεγάλους ανθρώπους που δεν έμαθαν ποτέ να αγαπάνε τα ζώα. Δεν μπορούμε να τα βάλουμε ούτε με αυτούς που φοβούνται τα σκυλιά γιατί ο καθένας έχει τα βιώματά του και γιατί όσο γελοίο και αν μας φαίνεται το να τρομάζει ένας ολόκληρος άνθρωπος στη θέα ενός μικροσκοπικού σκύλου, στην τελική δεν μας αφορά.
Σεβόμαστε το ζωάκι μας και κάνουμε υπομονή μαζί του μέχρι να ενηλικιωθεί και να εγκλιματιστεί πλήρως σε αυτό το αστικό περιβάλλον, δεν καταφεύγουμε σε γρήγορες βίαιες τεχνικές εκπαίδευσης, αλλά ούτε και αφήνουμε τον σκύλο μας ελεύθερο να κινηθεί όπως αυτός νομίζει μέσα ή έξω από το σπίτι, γιατί και στις δύο περιπτώσεις θα υπάρχουν αρνητικές συνέπειες.
Τέλος, προσπαθούμε να διαχειριστούμε με υπομονή άλλους κηδεμόνες με των οποίων τη συμπεριφορά είμαστε αντίθετοι λέγοντας για παράδειγμα «μήπως χρειάζεστε σακουλίτσα;». Εξάλλου μπορεί να πετύχουμε αυτόν που θα ντραπεί και θα τα μαζέψει, ή αυτόν που είναι φρέσκος στην κηδεμονία και όντως ξέχασε να πάρει σακούλα. Η ουσία είναι πως η ευγενική προσέγγιση έχει μεγαλύτερες πιθανότητες για θετικά αποτελέσματα. Μπορεί ως κηδεμόνες να έχουμε όλα τα δίκια του κόσμου, γιατί δεν έχουμε χώρους ειδικά διαμορφωμένους ώστε να είναι ο σκύλος μας ελεύθερος, γιατί δεν υπάρχει επαρκής αστυνόμευση επί του όλου θέματος και για άλλα πολλά. Ωστόσο, οφείλουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε σε αυτές τις συνθήκες, με την ελπίδα ότι οι επόμενες γενιές θα πάρουν από εμάς τις βάσεις για να κάνουν κάτι καλύτερο!
Γράφει η Λενιώ Πατιερίδη
Κυναγωγός, Ολιστική Διαχείριση Σκύλων Συντροφιάς
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ “Πράξη” (Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2018 )
