Τα σκίτσα του The rabbit knows όταν δεις μια φορά δεν τα ξεχνάς. Τα αναγνωρίζεις από τα χαρακτηριστικά στρογγυλοπά τους ανθρωπάκια, τα σκετσαρισμένα πάνω σε φόντο λευκό. Γελάς κάθε φορά με τις ατάκες τους – τις περιπαικτικές και άλλοτε θυμωμένες ή αμήχανες, που σου φτιάχνουν τη διάθεση. Κάποιες φορές όμως τα παρατηρείς και είναι σα να σου κλείνουν το μάτι πονηρά. Λες και σου ψιθυρίζουν πως τίποτα δεν άλλαξε ή πως όλα αλλάξανε ανεπιστρεπτί.
Ο δημιουργός με τα καυστικό χιούμορ, τον νοσταλγικό σχολιασμό και το περίεργο ψευδώνυμο είναι Θεσσαλονικιός κι ας μη μένει πια εδώ. Είναι αστείος κι ας μη θέλει πάντα να προκαλέσει το γέλιο. Είναι αυθεντικός κι ας μην αποκαλύπτει το πραγματικό του όνομα.
Είναι ένας αυτοδίδακτος σκιτσογράφος που έχει κατακλύσει εδώ και χρόνια το διαδίκτυο, ενώ πρόσφατα έκανε την πρώτη του έκθεση στην Αθήνα. Τον περιμένουμε να την παρουσιάσει και στη Θεσσαλονίκη κι ο ίδιος μας αποκαλύπτει ότι είναι στα πλάνα του. Μέχρι τότε όμως μας αφήνει να τον ρωτήσουμε όλα όσα θέλουμε να ξέρουμε για τον “λαγό που ξέρει”…
Ο rabbit είναι ένας αυτοδίδακτος σκιτσογράφος. Τι άλλο είναι;
Είναι μηχανικός και εικαστικός. Σαν τον Leonardo Da Vinci ας πούμε αλλά όχι και τόσο έξυπνος. Και διάφορα άλλα όπως φίλος, μπαμπάς, σύντροφος κλπ.
Πριν γίνεις “ο λαγός που ξέρει” τι ήσουν; Μίλησέ μας λίγο για το πως έφτασες εδώ, σπουδές, ιδέες, στόχους, όνειρα…
Έχω σπουδάσει στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης στον καθαρά τεχνικό χώρο. Η ενασχόλησή μου με τη σκιτσογραφία και την τέχνη ήταν πάντα προσωπική υπόθεση. Τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια σκιτσογραφώ πλέον συστηματικά υπό το ψευδώνυμο The Rabbit Knows. Μέσω αυτής της ενασχόλησής μου είχα ευκαιρίες να κάνω διάφορα πράγματα που αγάπησα όπως δύο ατομικές εκθέσεις, μία στην Ουτρέχτη και μια στην Αθήνα, να συμμετέχω αντίστοιχα σε κάποιες ομαδικές εκθέσεις, να εικονογραφήσω ένα εκπαιδευτικό βιβλίο το οποίο έγραψε η κοπέλα μου, εκδόθηκε από έναν Ολλανδικό ΜΚΟ και χρησιμοποιείται σε Διεθνείς Ανταλλαγές Νέων, να συνεργαστώ με κάποια πολύ όμορφα μαγαζιά στην Αθήνα και μερικά ακόμα ωραία πράγματα.
Οι στόχοι και τα όνειρά μου αλλάζουν συχνά, στον πυρήνα τους πάντως υπάρχει η ανάγκη να συνεχίσω να σκιτσογραφώ, να κάνω την τέχνη μου προσιτή και ανοιχτή στον κόσμο, να έχω συνεργασίες εντός και εκτός Ελλάδας και να παραμένω πιστός στο προσωπικό μου μήνυμα.
Η αναρχία παντού, σε κάθε σκίτσο σου βρίσκει κανείς την ανατροπή σε αυτό που μέχρι τώρα ήξερε και έπαιρνε ως δεδομένο. Μέσα από τις λέξεις σου, μέσα από τα νοήματα. Τι σημαίνει αυτό για εσένα, πέρα από το προφανές (πολλές φορές μαύρο) χιούμορ;
Για αρχή να πω ότι η λέξη «αναρχία» χρησιμοποιείται κάπως χιουμοριστικά. Δεν έχει δηλαδή σχέση, τουλάχιστον άμεσα και συνειδητά, με την «αναρχία» ως φιλοσοφία και πολιτική θεώρηση. Τώρα στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτουργεί ως εξής. Νομίζω ότι διάφορα σύμβολα και ιστορίες οι οποίες μας είναι πολύ οικείες δημιουργούν άμεσα, με το που ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους, διάφορες αυτόματες σκέψεις και συνειρμούς. Οι αυτόματες αυτές σκέψεις και οι συνειρμοί αυτοί συνήθως καταλήγουν σε αυτόματες αντιδράσεις, συναισθηματικές αλλά και πρακτικές. Σε ένα είδους ζωής στον αυτόματο πιλότο. Η σειρά «Αναρχία» έρχεται για να παρεμβληθεί και να παίξει με αυτή την διαδικασία αυτόματης σκέψης. Παρεμβαίνει ανατρέποντας συμβολισμούς, και γνωστές ιστορίες που είναι κάπως εντυπωμένες στη μνήμη, στην παράδοση και στη συλλογική μας θεώρηση του κόσμου. Με αυτό τον τρόπο αποσκοπεί στο να δημιουργήσει ένα πρίσμα επανεξέτασης οικείων πραγμάτων, συμβόλων και ιστοριών. Ένα μικρό χώρο πνευματικής ελευθερίας.
Τώρα όσον αφορά τον χαρακτηρισμό του χιούμορ ως «μαύρο», αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι δεν αποσκοπώ σε αυτό. Δεν έχω στόχο το μαύρο χιούμορ. Ίσως καταλήγει έτσι όμως γιατί δεν έχω στόχο ούτε καν το χιούμορ. Έχω ως στόχο την αντίφαση, την αντίδραση και την ανατροπή κάποιων συμβόλων κυρίως για την δική μου χαλάρωση και εκτόνωση. Το ότι αυτό καταλήγει να το βρίσκουν κάποιοι αστείο είναι πολύ ευχάριστο για μένα αλλά είναι κυρίως ένα παράπλευρο αποτέλεσμα της δημιουργικής διαδικασίας που ακολουθώ και λιγότερο ένας στόχος.
Δηλαδή για να το πω απλά είναι κάποια σκίτσα μου που εμένα προσωπικά μου φαίνονται ιδιαίτερα στενάχωρα, θυμωμένα, απελπισμένα και διάφορα παρόμοια συναισθήματα, και που ο κόσμος τα εισπράττει ως αστεία. Αυτό είναι κάτι που με κάνει να απορώ και να χαίρομαι ταυτόχρονα.
“Κάνω μια έκθεση, αλλά φοβάμαι μην εκτεθώ”: αυτή η φράση συνόδευε την πρόσφατη έκθεσή σου στην Αθήνα, αλλά κάτι μου λέει ότι είναι συνάμα και η πιο κρυφή σκέψη κάθε ανθρώπου γύρω μας – σήμερα περισσότερο από ποτέ, που ‘ζούμε’ μέσα στα social media και είμαστε όλοι πανέτοιμοι να σχολιάσουμε και να σχολιαστούμε. Συμφωνείς; Τι σήμαινε για εσένα ο φράση αυτή;
Ο τίτλος της έκθεσης ήταν «Αναρχία στη Νοσταλγία» και η έκθεση συνοδευόταν από ένα κείμενο που έγραψα το οποίο ξεκινούσε με την έκφραση «Κάνω μια έκθεση, αλλά φοβάμαι μην εκτεθώ». Η έκφραση αυτή γράφτηκε περίπου με τον ίδιο τρόπο που φτιάχνω και τα σκίτσα μου, δηλαδή δεν αποσκοπούσε απαραίτητα στο να είναι αστεία. Γενικά είμαι αρκετά αγχωτικός όταν στήνω κάτι τέτοιο και πιέζομαι πολύ. Οπότε έτσι ένιωθα, ότι κάνω μια έκθεση αλλά φοβάμαι μην εκτεθώ.
Η προέκταση που δίνεις για τη σύγχρονη εποχή και για τα social media είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Δεν γνωρίζω αν αυτή είναι η κρυφή σκέψη πολλών ανθρώπων. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η έννοια της έκθεσης είναι συνδεδεμένη με την έννοια της απόκρυψης. Κάθε φορά που επιλέγω να εκθέσω κάτι, αυτόματα επιλέγω να αποκρύψω κάτι άλλο. Για να υπάρξει κάτι πρέπει να μην υπάρξει κάτι άλλο. Και αυτό είναι ένα ενδιαφέρον παιχνίδι γενικά και στην τέχνη και στη ζωή.
Θεσσαλονικιός γέννημα θρέμμα. Γιατί μετακόμισες στην Αθήνα αλήθεια;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Γενικά έχω μετακομίσει πολλές φορές και έχω ζήσει για μεγάλα διαστήματα σε πέντε πόλεις μέχρι στιγμής. Πριν έρθω στην Αθήνα ζούσα για τέσσερα χρόνια στην Ολλανδία, στην Ουτρέχτη και στο Άμστερνταμ. Νοιώθω συνδεδεμένος με διαφορετικό τρόπο με όλες τις πόλεις που έχω ζήσει.
Η Αθήνα προέκυψε ουσιαστικά όταν έψαχνα ευκαιρίες για να επιστρέψω στην Ελλάδα το 2016. Στη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχε τότε κάποια ευκαιρία για εργασία και η Αθήνα προέκυψε ως λύση καθώς είχε να προσφέρει πιο πολλές ευκαιρίες. Παράλληλα βέβαια με αυτό καθώς είχα εδώ και πολλά χρόνια αδερφικούς φίλους στην Αθήνα, πάντα ήθελα να ζήσω για ένα διάστημα εδώ οπότε όταν όλα αυτά συντονίστηκαν κάπως, βρέθηκα εδώ που είμαι τώρα.
Τι σου λείπει αλήθεια από τη Θεσσαλονίκη και τι όχι; Την επισκέπτεσαι, τη νοσταλγείς, θα επέστρεφες ποτέ;
Μου λείπει η αδικαιολόγητη σε πρακτικό επίπεδο αλλά πολύ ισχυρή συναισθηματικά, διαρκής αίσθηση ασφάλειας που έχω σε αυτή την πόλη. Νομίζω ότι έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι η πόλη που μεγάλωσα και μου είναι οικεία σε τρομακτικό βαθμό. Το κάθε μέρος στο οποίο βρίσκομαι με μια απλή βόλτα στο κέντρο, είναι συνδεδεμένο με ένα μεγάλο αριθμό διαφορετικών αναμνήσεων από πολύ μικρός μέχρι μεγάλος. Αυτές οι αλλεπάλληλες στρώσεις αναμνήσεων με τις οποίες είναι εμπλουτισμένα όλα τα μέρη που συνήθως επισκέπτομαι στη Θεσσαλονίκη με κάνουν να νοιώθω κάπως άτρωτος όταν είμαι εκεί. Ότι τίποτα κακό δε μπορεί να μου συμβεί. Από την άλλη ο ίδιος ακριβώς λόγος με κάνει να νοιώθω και κάπως κουρασμένος. Μου αρέσει πολύ η ενέργεια και η αδρεναλίνη που μου προσφέρει μια νέα πόλη ακόμα και αν εμπεριέχει και ένα πολύ μεγάλο βαθμό αγωνίας, ξένου και ανασφάλειας.
Να μιλήσουμε λίγο για το μέλλον; Για μελλοντικά σχέδια;
Δεν μπορώ να πω και τόσο ότι κάνω σχέδια αλλά ότι έχω κάποιες βασικές επιθυμίες και κατευθύνσεις κατά καιρούς. Θέλω να βάλω κάτω μια λίστα πραγμάτων που επιθυμώ να κάνω και να τα κάνω. Κάποια από αυτά είναι η συνέχεια της συνεργασίας μου με το μαγαζί που φιλοξένησε την τελευταία μου έκθεση (it’s all oh so souvenir to me), η μεταφορά αυτής της έκθεσης σε άλλες πόλεις, η συνεργασία με το εξωτερικό και κυρίως την Ολλανδία την οποία αγαπώ πάρα πολύ, η δημιουργία νέων προϊόντων με τα σκίτσα μου, ίσως ρούχα για παράδειγμα, και η ενασχόληση όλο και παραπάνω με το εικαστικό κομμάτι, η συμμετοχή σε εκθέσεις, η πώληση αυθεντικών πρωτότυπων σκίτσων κλπ. Ειδικά αυτό το τελευταίο, το πρωτότυπο σκίτσο, η ζεστασιά του υλικού και η μοναδικότητά του ασκούν μια μεγάλη γοητεία πάνω μου. Είναι λίγο κλισέ αυτό που θα πω αλλά νοιώθω σαν να δίνω ένα κομμάτι μου όταν δίνω ένα αυθεντικό σκίτσο, είναι κάπως μαγικό αυτό για μένα.
Τελικά αυτός ο λαγός “ξέρει”;
Τώρα τελευταία ξέρει ότι δεν ξέρει.
Links:
www.therabbitknows.com
www.facebook.com/Rabbitdesign.gr/
www.instagram.com/rabbit_knows/
Συνέντευξη στην Ελένη Ομήρου
