Κοίταξα το ημερολόγιο με συγκίνηση. Σε τρεις μόλις εβδομάδες, η μονάκριβή μου κόρη θα κλείσει τα τρία! Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός… Θυμάμαι σαν χθες να κρατάω για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου το νεογέννητο τότε κορμάκι της… Και να που ήρθε κιόλας ο καιρός να σβήσει τρία κεριά στην τούρτα. Τούρτα; ΤΟΥΡΤΑ; Μείνανε μόλις τρεις εβδομάδες! Τι τούρτα θα κάνουμε; Πού θα το γιορτάσουμε; Ποιους θα καλέσουμε; Είναι ήδη αργά για να το οργανώσουμε; Με… τούρτα και με εκείνα, ό,τι ξεκίνησε σαν μια γλυκιά, νοσταλγική σκέψη, γίνεται πηγή άγχους, και τα αρχικά κύματα συγκίνησης αρχίζουν να τα διαδέχονται αλλεπάλληλα ραπίσματα πανικού.
Η διάγνωση είναι γνωστή: Οξεία… παρτίτιδα! Ασθένεια της εποχής, μεταδίδεται αδιακρίτως από μαμά σε μ(π)αμ(π)ά, και έχει ως σύμπτωμα να αποσυντονίζει πλήρως όλες τις υπόλοιπες φυσιολογικές δραστηριότητες της καθημερινότητας, ανάγοντας το επικείμενο πάρτι και τη διοργάνωσή του σε δισεπίλυτη πρόκληση για γερούς λύτες.
Οι πιο έμπειρες μαμάδες φίλες μου, αυτές δηλαδή που έχουν μεγαλύτερα παιδιά, με προειδοποίησαν. «Αν θες να κάνεις το πάρτι έξω, πρέπει να αρχίσεις να το οργανώνεις μήνες πριν. Διαφορετικά θα πρέπει να συμβιβαστείς με την τέταρτη ή πέμπτη σου επιλογή.» «Μα πόσες εναλλακτικές θα έχω, για να συντάξω ολόκληρη λίστα με δαύτες;» αναρωτιόμουν η άμοιρη (και άπειρη) μάνα. Πάμπολλες, είναι η απάντηση. Άπαξ και αποφασίσεις να βγάλεις το παιδικό πάρτι από εκεί που για γενιές και γενιές ήταν δικαιωματικά η θέση του, το σπίτι, τα ερωτήματα πέφτουν βροχή: Χώρος δημιουργικής απασχόλησης ή παιδότοπος; Παιδότοπος με φουσκωτά ή με playmobil; Ανιματέρ ή κουκλοθέατρο; Paintball ή εργαστήρι μαγειρικής; Μουσικές καρέκλες ή χειροτεχνίες; Σε πόσες γλώσσες θα πούμε το τραγουδάκι; Ελληνικά, αγγλικά, κινέζικα (ω ναι, συμβαίνει κι αυτό!); 
Κι αν το μείζον θέμα του χώρου και των εορταστικών δραστηριοτήτων βρει κάποτε τη λύση, τα διλήμματα δεν σταματούν εκεί. Κεφάλαιο μενού: Παραδοσιακά κεράσματα, πίτσες, κέικ, τοστάκια και πιτάκια, ή ψαγμένα σνακ, χωρίς ζάχαρη και γλουτένη, με εναλλακτικά υλικά, χουρμάδες, ζάχαρη καρύδας, αβοκάντο, αλεύρι κινόας και λοιπά υγιεινά; Και η τούρτα; Άλλο ένα ογκωδέστατο κεφάλαιο. Με ζαχαρόπαστα ή χωρίς; Να προτάξεις την ομορφιά ή τη γεύση; Να δώσεις προβάδισμα στα αγνά και αθώα υλικά ή στην τέχνη της ζαχαροπλαστικής, που, διάολε, είναι εξορισμού πλασμένη να εξυμνεί τη ζάχαρη, όπως λέει και το όνομά της; Θα δώσεις αναμνηστικό δώρο στους μικρούς καλεσμένους; Κι αν ναι, τι; Μπλοκάκι -μολυβάκι ή κάτι χειροποίητο και πιο ιδιαίτερο;
Αυτό είναι το πρόβλημα με τα σύγχρονα παιδικά πάρτι. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις μια απάντηση για όλα, πάντα κάτι σου διαφεύγει. Κι έτσι καταλήγεις να τρέχεις και να αγκομαχάς μέχρι την τελευταία στιγμή, χάνοντας ίσως μέσα σε όλον αυτόν το προπαρασκευαστικό πυρετό, το σημαντικότερο όλων: ότι το αγγελούδι σου μεγαλώνει!
Για να μην παρεξηγηθώ, να εξηγηθώ! Είναι υπέροχο να έχεις πολλές επιλογές, πόσο μάλλον όταν αυτές αφορούν στο παιδί σου. Είναι σπουδαίο το ότι πλέον μπορούμε να οργανώσουμε κάτι τόσο ιδιαίτερο για τα σημαντικότερα πρόσωπα της ζωής μας. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο και συγκινητικό αυτό που κάνουμε τόσοι και τόσοι γονείς για τα βλαστάρια μας. Ωστόσο, εκείνο που ίσως λείπει, είναι μια δόση χαλαρότητας. Τόση ακριβώς όση χρειάζεται για να απολαύσουμε κι εμείς αυτό που ετοιμάζουμε με τόση αγάπη και λαχτάρα για τα παιδιά μας. Να μην γίνει η διοργάνωση του πάρτι αυτοσκοπός, αλλά μέσο να ζήσουμε στο έπακρο αυτήν την τόσο ξεχωριστή μέρα μαζί τους.
Κι αν το μπάτζετ, ο χρόνος, οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας, ή όλα μαζί, δεν επιτρέψουν φέτος να οργανώσουμε το πάρτι της χρονιάς, δεν πειράζει. Και του χρόνου, εδώ είμαστε! Μια μέρα άδειας από τη δουλειά, ένα αυτοσχέδιο κάλεσμα με λίγους φίλους στο σπίτι, ακόμη και μια σπιτική τούρτα, με ατέλειες αλλά πολλή αγάπη, μπορεί να είναι μια θεσπέσια εναλλακτική. Δεν θα μας κάνει λιγότερο καλούς γονείς. Δεν θα χάσει τίποτα από τη σημαντικότητά της η μέρα, αν απλουστεύσουμε λίγο τα πράγματα ή μικρύνουμε την κλίμακα της γιορτής.
Φίλοι γονείς, τα παιδιά μας μεγαλώνουν! Αυτό το αυτονόητο συμπέρασμα, είναι ίσως και το πιο σημαντικό. Είναι συγκινητικό, μεγαλειώδες, υπέροχο… Ας καταλαγιάσουμε το ανούσιο άγχος κι ας ζήσουμε τη στιγμή! Πριν το καταλάβουμε, θα έχει γίνει άλλη μια ανάμνηση.
Γράφει η Μαρία Παντελίδου
