«Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία»
Αυτή τη φορά θα το πάω ανάποδα. Θα ξεκινήσω από το τέλος. Γιατί με αυτούς τους στίχους επέλεξαν οι μουσικοί ήρωες της νιότης μας να κλείσουν την πολυαναμενόμενή τους συναυλία στο Παλατάκι, στα πλαίσια του #reworksfestival. Ούτε 1, ούτε 2, 26 χρόνια μετά παρακαλώ! Αν τα υπολογίζω σωστά, ήταν ένα λάιβ στο spacemobile(!) λίγο μετά την κυκλοφορία του Βιταμίνα Τεκ και ο 19χρονος εαυτός μου ήταν εκεί. Αυτός ο ονειροπόλος, αυθάδης και ανασφαλής ταυτόχρονα εαυτός, που -ακροβατώντας ανάμεσα στη φανταχτερή έξαψη της ενηλικίωσης και τη μελαγχολία της χαμένης αθωότητας- έψαχνε τρόπους αν όχι να ενταχθεί, τουλάχιστον να υπάρξει, σε έναν κόσμο που έμοιαζε ακατανόητος, σε μια ζωή που κόστιζε κάθε μέρα πιο ακριβά – κυρίως συναισθηματικά. Αυτός ο εαυτός λοιπόν, μαζί με τόσους άλλους εκείνη την εποχή, είχε την τύχει να ακούει σε walkman στίχους και μουσικές που τα έκαναν όλα πιο υποφερτά. Το κουβάρι των συναισθημάτων ξαφνικά έβγαζε νόημα.
Όμως «περνάει ο χρόνος…» και όλοι εκείνοι οι τότε «μόλις ενηλικιωμένοι», φτάσαμε στο σήμερα, στο «σχεδόν μεσήλικες». Και φτάσαμε χθες από νωρίς, για να τιμήσουμε το ανέλπιστο δώρο που μας έκανε φέτος το #reworksfestival! Τη σπάνια ευκαιρία να ξαναδούμε μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες της μεταεφηβικής ζωής μας, να ακούσουμε ξανά τις μουσικές που μας σημάδεψαν με έναν τρόπο ανεξίτηλο και να συμπεράνουμε πως με τη μουσική τα νιάτα γίνονται… ανίατα.
Πώς να το κάνουμε, οι Στέρεο Νόβα ήταν οι Στέρεο Νόβα ΜΑΣ (όπου ΜΑΣ, βλ. Generation x, ή τέλος πάντων μια μερίδα αυτής). Είπαμε, τα πιο εύθραυστα και καθοριστικά χρόνια της ζωής μας, έλεγαν όσα τόσο θέλαμε να πούμε μα δεν μπορούσαμε να τα βάλουμε σε λέξεις. Από το επικό «Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα είναι πιο όμορφος και από ένα όνειρο…» μέχρι το πάντα επίκαιρο «από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη, αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει» μέχρι το διαχρονικά εύστοχο «χωρίς να το καταλάβουμε είμαστε δεμένοι σε ένα σύστημα που κανείς δεν καταλαβαίνει». Χθες βράδυ, συνεπαρμένοι από τη μουσική αλλά και μαγνητισμένοι από το οπτικό υπερθέαμα (τα εξαιρετικά visuals επιμελήθηκε ο Νίκος Πατρελάκης) διαλύσαμε το παζλ στην αέρα, κάναμε ξανά έρωτα στο αστεροσκοπείο, ευχηθήκαμε να ήταν όντως Σάββατο βράδυ και να ήμασταν πάλι 20 και η νύχτα να απλώνονταν μπροστά γεμάτη μαγεία, υποσχέσεις, και την υποψία ότι όλα είναι δυνατά. Όπως το να ξημερώσει μια Κυριακή που «θα φεύγαμε μαζί μέχρι την άκρη του κόσμου».
Μα να, πάλι κατέληξα να στάζω πηχτή, αυτοαναφορική νοσταλγία, όπως κάθε φορά που μιλάω για αυτούς. Και θαρρώ δεν είμαι η μόνη. Ίσως όμως τελικά να αδικούνται και λίγο οι (δικοί μας) Στέρεο Νόβα όταν τους περιορίζουμε σε ένα ειδικό, «κλειστό» κοινό, που αποτελείται κατά βάση από τη γενιά μας. Και αποδείχθηκε αυτό χθες, που τριγύρω, πέρα από όλες αυτές τις αόριστα γνώριμες φυσιογνωμίες που είχες να δεις δεκαετίες ολόκληρες, έβλεπες και τόσα πολλά νεότερα παιδιά. Τους σημερινούς 20άρηδες που επέλεξαν να κλείσουν τα αυτιά στο μουσικό σκουπιδαριό, που δεν έπεσαν στη χυδαία, μυσογύνικη και μισανθρωπική παγίδα της τραπ, και μπορούν να υψώσουν το όμορφο ανάστημά τους, και προτιμούν να θάψουν τα πλαστικά όπλα και τα κάθε είδους κόλπα, να κάνουν τους φόβους τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία, να πολεμήσουν το άδικο και να μην γελούν με ηλίθια αστεία.
Σε έναν κόσμο που μας έχει τόσο συνηθίσει στον ζόφο και την καταχνιά, το χθεσινό λάιβ ήταν μια αληθινή χαραμάδα φωτός. Ήταν ένα βράδυ φόρος τιμής, στη Μουσική που ενώνει, που συσπειρώνει, που αμβλύνει τις διαφορές, που περνάει από γενιά σε γενιά, που γεφυρώνει το χάσμα από το walkman στο ipod, από την κασέτα στο spotify, που εκφράζει πανανθρώπινες, διαχρονικές αλήθειες και (προσ)ευχές, που σαν πουλιά πετούν πάνω από τη χαμένη μνήμη, το χρόνο και τις φθορές του, πάνω από την ασχήμια, τον κατήφορο, την παρακμή.
Νύχτες σαν τη χθεσινή μάς θυμίζουν πως -όπως ακριβώς ξεκίνησε η συναυλία- ακόμη και μέσα στα βαθύτερα σκότη, μπορεί να ξημερώσει μια Νέα Ζωή. Στέρεο Νόβα, ευχαριστούμε για τις διαδρομές, τις μουσικές, την ποίηση.
Πάμε πάλι από την αρχή;
Γράφει η Μαρία Παντελίδου
