Αποδίδοντας φόρο τιμής στις αρχετυπικές γυναικείες μορφές του λαϊκού τραγουδιού, η Κορίνα Λεγάκη πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μαρίκα με είπανε – Μαρίκα με βγάλανε» του ΚΘΒΕ. Με αφορμή τη συμμετοχή της στο έργο, η ταλαντούχα τραγουδίστρια μιλά για την παρακαταθήκη του μουσικού παρελθόντος, την επίδραση της γυναίκας στην τέχνη, τις δικές της πολυπολιτισμικές επιρροές, αλλά και για τη δύναμη που κρύβει το χιούμορ.
Το όνομα «Μαρίκα» αναφέρεται δύο φορές στον τίτλο της παράστασης. Ποια είναι η «Μαρίκα» του έργου;
«Μαρίκα» είναι όλες οι Ελληνίδες τραγουδίστριες του λαϊκού πάλκου, όμως αφορμή για το έργο αποτέλεσαν η Μαρίκα Παπαγκίκα και η Μαρίκα Νίνου. Η Παπαγκίκα υπήρξε μια κορυφαία τραγουδίστρια που μετά την καταστροφή της Σμύρνης εγκαταστάθηκε μόνιμα και διέπρεψε στη Νέα Υόρκη μέχρι και το οικονομικό Κραχ του 1929 που την οδήγησε στην αφάνεια. Έφυγε ξεχασμένη το 1943. Φωτογράφησε πάνω από 250 τραγούδια κάθε μουσικού ύφους και σε πολλές γλώσσες. Η Νίνου ανήκει στη μουσική γενιά του ‘40, είναι αρμενικής καταγωγής και γεννήθηκε στο καράβι από τη Σμύρνη στον Πειραιά. Υπήρξε πρωτοπόρος και συγκλονιστική ερμηνεύτρια που απελευθέρωσε τις γυναίκες τραγουδίστριες από την ακινησία της καρέκλας, αφού σηκώθηκε όρθια στο πάλκο! Ξεκινώντας από αυτές τις δύο καλλιτέχνιδες της προσφυγιάς, αφηγούμαστε μια ιστορία μυθοπλασίας διανθισμένη και με αληθινά γεγονότα.
Πώς έχει επηρεάσει τη λαϊκή μουσική η παρουσία της γυναίκας ως ερμηνεύτριας και ως πηγής έμπνευσης;
Η γυναίκα πάντοτε αποτελούσε ένα ισχυρό σύμβολο στην τέχνη, ειδικά στη Μεσόγειο. Στην Ελλάδα, τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του ’60 οι σκηνές ήταν ανδροκρατούμενες, οπότε όσες γυναίκες ξεχώρισαν με τρομακτικό μόχθο και μίλησαν στις καρδιές των ανθρώπων έκαναν μια επανάσταση κοινωνική και καλλιτεχνική. Και αυτό το γεγονός αγγίζει το έργο μας, τη γυναικεία περσόνα των ηρωίδων και τις διαφορετικές και πολυσύνθετες πτυχές της προσωπικότητάς τους.
Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με τους Γιώργο Ανδρέου και Οδυσσέα Ιωάννου.
Με τον Οδυσσέα Ιωάννου συνεργάζομαι για πρώτη φορά. Πάντα θαύμαζα τον τρόπο με τον οποίο κινείται μέσα στο ελληνικό τραγούδι ενώ μου έκανε ξεχωριστή εντύπωση η εμπλοκή του και με το θέατρο. Με τον Γιώργο Ανδρέου διατηρούμε μια πολύχρονη και δημιουργική συνεργασία στον χώρο του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού. Έχω ερμηνεύσει πρωτότυπα τραγούδια του, όπως και πολύ γνωστές συνθέσεις του επί σκηνής, κι εκείνος έχει υπογράψει την καλλιτεχνική επιμέλεια παραγωγής κάποιων δισκογραφικών εργασιών.
Κάνατε τα πρώτα σας βήματα στο κλασικό και jazz τραγούδι. Πώς επέδρασαν τα είδη αυτά στην καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Από την παιδική μου ηλικία άκουγα πολλά διαφορετικά είδη μουσικής, το «κουβάρι» τους ξεκίνησα να ξετυλίγω μόλις άρχισα να τραγουδώ επαγγελματικά. Σπούδασα μουσική τόσο ακαδημαϊκά όσο και στη σκηνή – πιστεύω και τα δύο μου δώσανε πολύ σημαντικά δώρα για την τέχνη μου. Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε μουσικοθεατρική παράσταση, και η εμπειρία αυτή μου έδειξε έναν συναρπαστικό τρόπο σύνδεσης του λόγου με τη μουσική! Με βοήθησε πολύ ο σκηνοθέτης μας και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ Αστέρης Πελτέκης όπως και η συνεργασία μου με την επιφανή Ελληνίδα ερμηνεύτρια Ελένη Τσαλιγοπούλου. Πολύ συχνά τις απαντήσεις για την τέχνη μας τις βρίσκουμε σε μια άλλη τέχνη…
Κατάγεστε από την Κρήτη και τη Νάξο, ενώ έχετε Σουηδικές και Γαλλικές ρίζες. Πώς αποτυπώνεται αυτό το μωσαϊκό πολιτισμών στη μουσική σας;
Γεννήθηκα στην Κρήτη, ο πατέρας μου είναι δεξιοτέχνης του μπουζουκιού από τη Νάξο, η μητέρα μου είναι από τη Σουηδία (με ρίζες και από τη Γαλλία) και ο Σουηδός παππούς μου έπαιζε jazz και κλασικό πιάνο. Μεγάλωσα ακούγοντας λαϊκά, Beatles, Abba, την παραδοσιακή κρητική μουσική των πανηγυριών και των γιορτών, αλλά και την ελληνική ηλεκτρονική και έντεχνη σκηνή της δεκαετίας του ’90. Μέσα από την τέχνη μου ερευνώ τις σχέσεις και τις συνδέσεις με όλα αυτά τα αγαπημένα ακούσματα έτσι ώστε να οδηγηθώ στον δικό μου προσωπικό ήχο και να βρω τη φωνή μου ακούγοντας τη μέσα μου φωνή.
Έχοντας ταξιδέψει αρκετά και έχοντας συναντήσει ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, πώς βλέπετε να αντιλαμβάνονται την αίσθηση του χιούμορ; Έχει αλλάξει κάτι στην εποχή της πολιτικής ορθότητας;
Μπορείς να πεις ένα καταπληκτικό ελληνικό αστείο σε έναν Σουηδό και να μην γελάσει καθόλου ή το αντίστροφο. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι το χιούμορ και η κωμωδία είναι πιο αναγκαία από ποτέ και δεν πρέπει να τα υποτιμούμε, γιατί μέσα από αυτά μπορούν να ειπωθούν οι σημαντικότερες αλήθειες. Σαφώς τα όρια του καθενός πρέπει να μένουν σεβαστά, και όταν το χιούμορ συμβαίνει με γούστο και ανιδιοτελή προσέγγιση, είναι αποτελεσματικό.
Ασχολείστε πολύ ενεργά με τον εθελοντισμό. Τι σας παρακίνησε να ξεκινήσετε;
Προσπάθησα να προσεγγίσω παιδιά προσφύγων και μεταναστών, γιατί ήθελα να παίξουμε μέσα από την τέχνη. Ήθελα να ανοίξουν οι ψυχούλες τους και να επικοινωνήσουν ξανά με αισιοδοξία με την ομορφιά της ζωής. Έτσι, ηχογραφήσαμε το «The Goldfish (a lullaby)» σε στίχους και μουσική Γιώργου Ανδρέου με 62 παιδιά και κάναμε κάποιες συναυλίες. Ως πιο άμεση μορφή τέχνης, πιστεύω πως η μουσική μπορεί να τα βοηθήσει τα νέα παιδιά να ονειρευτούν ξανά.
Μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας, ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Ενώ είμαι πολύ… Σουηδέζα στην οργάνωση, για πρώτη φορά στη ζωή μου έκανα ένα βήμα πίσω για να απολαύσω την παράσταση. Ωστόσο, μπορώ να πω ότι είμαι στη μέση 2-3 σημαντικών δισκογραφικών παραγωγών.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Λία Κατσανά
Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο free press περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ- ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2024)
Leave a Reply