Λίγο πριν το θέατρο ανοίξει ξανά τις αγκάλες του για να υποδεχτεί το κοινό του, η Έμιλυ Κολιανδρή, έχοντας στις αποσκευές της την αλλόκοτη εμπειρία της παράστασης μέσω live streaming, από την «Κυρία του Μαξίμ», που ανέβηκε τελικά διαδικτυακά τον περασμένο χειμώνα από το Εθνικό, ετοιμάζεται να επιστρέψει στη σκηνή. Και μάλιστα με έναν σπουδαίο ρόλο!
Πρωταγωνιστώντας στην «Ελένη» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, στη φετινή παραγωγή του ΚΘΒΕ για την Επίδαυρο! Πολλά θαυμαστικά μαζί, σε μια μόνο πρόταση. Και ένα μεγάλο καρδιοχτύπι για όλα τα σπουδαία που θα ζήσουμε φέτος το καλοκαίρι, όπου και αν είναι η θέση μας: στη σκηνή ή στις κερκίδες.
Για το online θέατρο Το live streaming κάτι εξυπηρετεί, με την έννοια ότι για κάποιους η επαφή με το θέατρο είναι ζωτική, όχι είδος πολυτελείας, οπότε, έστω και με αυτόν τον τρόπο διατηρήθηκε μια επαφή. Η αίσθηση όμως του να κάνεις θέατρο «ενώπιον κενού, αντί για θέατρο ενώπιον κοινού», όπως πολύ σοφά το έθεσε ο Βασίλης Παπαβασιλείου, είναι παράξενη. Όταν αφαιρείς τον τρίτο παράγοντα αυτής της εξίσωσης, το μισό της ιστορίας χάνεται… Θεωρώ ότι ειδικά φέτος το καλοκαίρι, οι ηθοποιοί που θα συναντηθούν μετά από τόσους μήνες με το κοινό, είναι πολύ τυχεροί. Η συνάντηση αυτή για μένα πρέπει να έχει την αγωνία και το χτυποκάρδι του πρώτου ραντεβού! Μια ευκαιρία να συστηθούμε από την αρχή, ηθοποιοί και θεατές!
Πριν προλάβω να ρωτήσω για τη συνεργασία με τον Βασίλη Παπαβασιλείου… Νιώθω πολύ τυχερή για αυτό που συμβαίνει, πρώτα και καλύτερα για τη γνωριμία μου με τον Βασίλη Παπαβασιλείου. Είχα ακούσει μέσα στα χρόνια από φίλους και συγγενείς που είχαν συνεργαστεί μαζί του πολλά. Και είναι ένα δώρο πραγματικό για μένα! Η ενέργεια, το πνεύμα, η ριζοσπαστική του σκέψη· πρόκειται για έναν αληθινό θεατρίνο από αυτούς που εύχεσαι να συναντήσεις! Νιώθω ευγνώμων που τον συνάντησα.
«Ελένη» του Ευριπίδη. Μια μάλλον ασυνήθιστη επιλογή έργου; Πρόκειται για ένα έργο πολύ ιδιαίτερο, γιατί ενώ ξεκινάει ως μια καθαρόαιμη τραγωδία, στο πρώτο περίπου 20λεπτο ο Ευριπίδης ξεμπερδεύει με την τραγωδία και γράφει μια φάρσα, ένα μπουλβάρ για την εποχή. Η συνομιλία του με τον Αριστοφάνη είναι πιο εμφανής εδώ, από ό,τι οπουδήποτε αλλού. Είχαν τούτη τη φοβερή ελευθερία οι μεγάλοι αυτοί δημιουργοί, να αρπάζουν την ευκαιρία να συνομιλούν μεταξύ τους, μέσω των έργων τους, να πειράζονται. Ο Αριστοφάνης το έκανε κατά κόρον με τον Ευριπίδη και εδώ εκείνος δεν χάνει την ευκαιρία να …πάρει το αίμα του πίσω. Είναι σπουδαίο αυτό, ένδειξη μεγάλης ελευθερίας!
Η Έμιλυ συναντά την Ελένη Το πιο απελευθερωτικό σε αυτήν μου την αναμέτρηση με την Ελένη, το οποίο προκύπτει και από τον τρόπο που καθοδηγεί την παράσταση ο Βασίλης, είναι ότι η Ελένη του Ευριπίδη, δεν είναι ούτε η Ελένη του Ομήρου, ούτε του Ηρόδοτου. Δεν είναι η Ελένη που έχει πάει στην Τροία, ούτε ένοχη για το βάρος που της καταλογίζουν. Είναι η Ελένη που άρπαξε ο Ερμής για να τη διασώσει και όλο αυτό έγινε ερήμην της. Με απελευθερώνει λοιπόν να νιώθω ότι πρόκειται για τη δική μου Ελένη, χωρίς τα βάρη του Σικελιανού, του Σεφέρη… Μια Ελένη που είναι και τραγική και κωμική, απογοητεύεται και ελπίζει και καταστρώνει σχέδια και επιτυγχάνει και αποτυγχάνει. Και είναι μια οντότητα που δεν την πιάνεις από πουθενά.
Και βέβαια η κουβέντα έκανε στάση στην Επίδαυρο. Το πιο ωραίο θέατρο του κόσμου! Αυτό δημιουργεί ένα σχετικό άγχος, καθώς οι ηθοποιοί στην Ελλάδα του σήμερα, δεν προπονούμαστε για μια τέτοια αρένα, δεν αρκούν δυόμιση μήνες πρόβας για να προετοιμαστείς για τις απαιτήσεις ενός τέτοιου χώρου. Μα θέλω να πιστεύω ότι, ειδικά μετά από όλο αυτό που περάσαμε, θα έχει περισσότερο την αίσθηση μιας μεγάλης γιορτής όλο αυτό… Θα κυριαρχεί η χαρά τη αντάμωσης, μια κοινή μας κατάκτηση και λιγότερο η αίσθηση της προσωπικής φιλοδοξίας, με την έννοια του αν θα τα καταφέρω, μόνο για τον εαυτό μου.
Για τη συνεργασία με το ΚΘΒΕ Τα πράγματα λειτουργούν ωραία και ήσυχα, γίνονται χωρίς να καταλαβαίνεις πώς ακριβώς. Είναι μεγάλο δώρο που βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη μόνη μου για όσο κρατήσει αυτό, σε συνθήκες που στην Αθήνα λόγω οικογένειας δεν έχω την πολυτέλεια να απολαμβάνω.
Οι εντυπώσεις από την πόλη; Υπέροχες! Μένω στο κέντρο, κοντά στην Αγία Σοφία, και έχει πλάκα γιατί όταν πρωτοήρθα εδώ πριν το Πάσχα, όλα ήταν τόσο ήσυχα. Και έπειτα ξαφνικά η πόλη ζωντάνεψε, το σκηνικό μεταμορφώθηκε και ξαφνικά όλοι είναι έξω, η πόλη δονείται! Οι άνθρωποι έχουν βαθιές σχέσεις με τον τόπο τους, το οποίο είναι πολύ συγκινητικό.
Δύο ηθοποιοί (σ.σ. η Έμιλυ Κολιανδρή είναι παντρεμένη με τον Χρήστο Λούλη), δύο παιδιά, πολλές προκλήσεις Στη δουλειά μας συνέχεια είμαστε μπροστά σε αποφάσεις, διλήμματα, σχέδια που πρέπει να καταστρωθούν για μια περιοδεία, μια σειρά που πρέπει να γίνει εκτός έδρας, όπως ας πούμε πρόσφατα που χρειάστηκε να βρεθούμε και οι δύο στην Κέρκυρα. Και σε σχέση με την «Ελένη», αρχικά είχα αρνηθεί, παρά την τεράστια τιμή της πρότασης, γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα τους εγκαταλείψω όλους. Παρόλα αυτά κάτι με έτρωγε μέσα μου, έλεγα στον εαυτό μου πως αν δεν το κάνω ίσως έχω μια σοβαρή εκκρεμότητα μέσα μου. Και κάπως, όλο το σύμπαν συνωμότησε, έγινε βέβαια και δουλειά για να οργανωθεί όλο αυτό, και -όπως πάντα, όταν υπάρχει θέληση- βρέθηκε τρόπος.
Θέατρο ή τηλεόραση; Η αλήθεια είναι ότι στο θέατρο νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια λόγω του χρόνου των προβών, στην τηλεόραση τα πράγματα γίνονται πάρα πολύ γρήγορα και δεν προλαβαίνεις να το χαρείς! Στο θέατρο, η επόμενη παράσταση είναι μια υπόσχεση, ό,τι δεν κατάφερες την προηγούμενη μέρα έχεις την ευκαιρία να το πετύχεις όσο διαρκούν οι παραστάσεις, είναι ένας συνεχής αγώνας. Στην τηλεόραση από την άλλη, επειδή όλα γίνονται άπαξ, επιστρατεύεις μια άλλη ετοιμότητα και εγρήγορση, έχει και αυτό τη γοητεία του.
Ματιές στη θετική πλευρά της πανδημίας Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, θέλω να πιστεύω ότι όλο αυτό οδεύει προς το τέλος. Αν ωστόσο στον απόηχό του, δεν έχουμε καταφέρει μετά από το τεράστιο σοκ που ζήσαμε ως ανθρωπότητα, να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας, τη ζωή μας και τις προτεραιότητές μας, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Η Έμιλυ νιώθει καλά όταν… Είναι πολύ απλά τα πράγματα που με κάνουν να νιώθω όμορφα: Το να μπορώ να κάνω μια βόλτα στη θάλασσα, να είμαι με τα παιδιά μου καλά χωρίς να φοβάμαι και χωρίς να φοβούνται, να βλέπουμε ανθρώπους που μας έχουν λείψει, να κάνω αυτή τη δουλειά που αγαπώ τόσο πολύ, κυρίως γιατί έχει να κάνει μόνο με άλλους ανθρώπους· ό,τι και να έχεις φτιάξει στο κεφάλι σου, όπως και να το έχεις φανταστεί, η συνύπαρξη με τους άλλους το διαψεύδει. Και αυτό είναι τελικά τόσο ωραίο.
Συνέντευξη στη Μαρία Παντελίδου
Φωτογραφίες Κώστας Αμοιρίδης
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ-ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2021)
