O αστείρευτος, μελωδικός, ιδιαίτερος Δημήτρης Ζερβουδάκης εξομολογείται στο praximag την παντοτινή του ταυτότητα ως «Πολίτης του Κόσμου», το συναίσθημα της πρώτης φοράς στις συναυλίες μετά από την παύση λόγω πανδημίας, τη σημασία των όμορφων συνεργασιών, τ’ ανείπωτά του, λίγο από Νίκο Καζαντζάκη, λίγο από Μπέρτολτ Μπρεχτ και μας εύχεται καλή αντάμωση στο επερχόμενο live του το Σάββατο 20 Νοεμβρίου στο Principal Club Theater, όπου θα μοιραστεί τη σκηνή με τη μοναδική Γεωργία Νταγάκη.
Σε ποιο σημείο συναντάμε τον Δημήτρη Ζερβουδάκη μουσικά;
«Λαϊκός», «Ρεμπέτης», «Ροκ», «Βαλκάνιος» ή απλά Θεσσαλονικιός; Τι σημαίνει το να κατάγεται κανείς από μία πόλη σαν αυτή; Επιτρέψτε μου να δηλώσω Πολίτης του Κόσμου. Αυτό σημαίνει. Ναι είμαι όλα αυτά, τα πολλές φορές αντιφατικά στοιχεία τα οποία αναβλύζουν από τα σπλάχνα αυτής της πόλης. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πολυπολιτισμική πόλη από καταβολής της. Είναι ανεκτική στην πράξη ως φτωχομάνα. Είναι συντηρητική, από την φτώχεια την οποία είναι αναγκασμένη να υπομένει. Συσσωρεύει πια χρόνια και χρόνια δυσπιστίας και ανεκπλήρωτων πόθων. Ταυτόχρονα είναι ιδιαίτερα εξωστρεφής στο γλέντι και στον νταλκά της. Γενναιόδωρη στην “πλάκα” της. Τεκμηριωμένη στην επιστημοσύνη της.
Πόση περισσότερη λαχτάρα έχετε να ανεβείτε στην σκηνή μετά από την αναγκαστική ανάπαυλα της πανδημίας;
Δεν την λες και μια απλή, έστω αναγκαστική ανάπαυλα. Καταστροφή είναι. Δυστοπική συνθήκη μιας ασύμμετρης απειλής. Συντελείται σοβαρότατο κοινωνικό πείραμα στις πλάτες μας. Στοχοποιήθηκαν ελευθερίες και δικαιώματα γυρνώντας μας στον σκοτεινό μεσαίωνα. Αν θα σταθεί η Τέχνη της Μουσικής; Ναι θα αντέξει και θα σταθεί όπως σε κάθε πολεμική συνθήκη. Ωστόσο είναι όντως μια μεγάλη και δύσκολη περίοδος αποχής, από αυτήν την άμεση μορφή επικοινωνίας, του «τρόπου», των αγαπημένων σε όλους μας, μουσικών σκηνών. Υπάρχει μια αγωνία. Σαν να είναι πρώτη φορά. Υπάρχει αδημονία για μια άφοβη αγκαλιά. Ένα ζεστό φιλί. Αυτό που σε οδηγούν τα τραγούδια και οι μουσικές. Υπάρχει δίψα για γλέντι, για λίγη χαρά. Ένα τρανταχτό επιτέλους γέλιο, χωρίς φόβο. Υπάρχει έντονη συγκίνηση
Τι είναι αυτό που θα ξεχωρίσει στο Live του Principal παρέα με την Γεωργία Νταγάκη;
Λειτουργούμε απλά και αβίαστα ως συγκρότημα. Είμαστε συνεχώς παρέα στο πατάρι, με εξαίρεση κάποιες ιδιαίτερες μοναχικές στιγμές. Κι αυτές με την σειρά τους όμως στηρίζουν το «μαζί». Νέες ενορχηστρώσεις, νέο αφήγημα και αφηγητής-τρια για πολλά τραγούδια. Με την αγαπητή Γεωργία βρεθήκαμε και ετοιμαστήκαμε για την κοινή μας διαδρομή στις αρχές αυτής της περιπέτειας. Είχαμε την χαρά κάποιων κοινών συναυλιών και μάλιστα σε πολύ όμορφες διοργανώσεις. Ωστόσο έπρεπε να αντιμετωπίσουμε και την σκοτεινή πλευρά των ημερών. Κρατηθήκαμε παρέα σε αντίθεση με τις επιταγές των καιρών. Μας κράτησε θεωρώ η δύναμη και η αλήθεια του υλικού μας. Η ανθρώπινη χημεία αλλά και η δύναμη της παρέας.
Πόσο σημαντικές είναι οι συνεργασίες επί σκηνής για σας και τι συναισθήματα σας αφήνουν κάθε φορά;
Η συνάφεια των συναισθημάτων στα τραγούδια μας, δημιουργεί έναν όμορφο αυτοματισμό θα έλεγα. Έτσι το πέρασμα από τίτλο σε τίτλο τραγουδιού, στην ροή του προγράμματός μας, κάνει περιπετειώδες το αφήγημα, διεγείροντας έντονα το συναίσθημα. Να μια καλή αρχή για μια καλή φιλία. Είναι σημαντικές οι συνεργασίες διότι σου χαρίζουν μια εξαιρετική ευκαιρία να δεις τον εαυτό σου, μέσα από τα μάτια του άλλου. Αυτό λειτουργεί πολύ στην μουσική ως στοιχείο αλληλεπίδρασης και διάδρασης.
Υπάρχει κάτι κλειδωμένο στα «ανείπωτά» σας που τώρα πια θέλετε να μοιραστείτε περισσότερο από κάθε άλλη φορά;
Έχω την αίσθηση πως το τραγούδι μου αυτό, ίσως αποτελέσει το όχημα για την είσοδό μου την συλλογική λαϊκή μας μνήμη. Μην το θεωρήσετε έπαρση από μέρους μου. Επιτρέψτε μου την παρατήρηση αυτή, μετά από ένα βίντεο που έπεσε στην αντίληψή μου από έναν γάμο κάπου στην Ελλάδα. Εκεί λοιπόν, μια εξαίρετη Δημοτική τραγουδίστρια, το τραγουδά ανάμεσα σε περίφημα Δημοτικά τραγούδια. Ειλικρινά το εξέλαβα ως δώρο. Δεν υπάρχει βραδιά που να μην το τραγουδήσουμε. Η συγκίνηση, είναι το συναίσθημα που με κατακλύζει, από την αγάπη του κόσμου για το συγκεκριμένο τραγούδι. Ωστόσο εύχομαι όλος αυτός ο κόσμος με αφορμή τα αγαπημένα του πια “Ανείπωτα”, εύχομαι ολόψυχα, να γνωρίσει, να αγαπήσει και να “ξεκλειδώσει” κι άλλες πτυχές της καλλιτεχνικής μου προσπάθειας.
Έχετε μια ιδιαίτερη σχέση με την ποίηση και τον τρόπο που εκείνη γίνεται μουσική. Τι σημαίνει αυτό για εσάς ως άνθρωπο και έπειτα ως καλλιτέχνη; Ποιο θα είναι το επόμενο «γράμμα σε ποιητή»;
Εν αρχή ην ο λόγος. Ειλικρινά κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιο θα είναι το επόμενο ορόσημό του. Επιτρέψτε μου να ακολουθήσω τον στοχασμό του αγαπημένου όλων μας θεωρώ, Νίκου Καζαντζάκη. “Από όλες τις διαδρομές μου, αγαπώ περισσότερο τις ανηφορικές. Διότι είναι αυτές που με φέρνουν πιο κοντά στις κορυφές μου”. Θεωρώ δώρο ζωής το γεγονός πως ζω από την Τέχνη μου. Με όλες τις αναποδιές η δυσκολίες της είναι πάντα παρούσα, παρηγορητική η ξεσηκώστρα, να με σπρώχνει μπροστά. Να μου χαρίζει συγκίνηση, ζωή.
Ποιο είναι το «μέσα μας βουνό» που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σε μια εποχή όπως αυτή;
Νομίζω τα λάθη μας. Ίσως όλα αυτά που προδώσαμε παραδίδοντάς τα στη λήθη μια ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε όμως και την ικανότητα επιβίωσής μας η οποία μας ωθεί σε νέες δεξιότητες υποχρεωτικά. Απαιτούνται νέες επικαιροποιημένες επάρκειες. Υπάρχει τεράστια παραγωγική πίεση η οποία λιμνάζει και πρέπει να παροχετευθεί. Η ανοχή στην τοξικότητα δηλητηριάζει από την καθημερινότητα μέχρι το πολύπαθο πολίτευμά μας. Έστω της επίφασης Δημοκρατίας. Απαιτείται πλέον η φυσική μας παρουσία στον καθορισμό της μοίρας μας.
Όταν κλείνετε τα μάτια, προς τα που κοιτάει η ψυχή σας;
Η περιπέτεια της ζωής ξεπηδά μπροστά μου ως δώρο. Όλα αυτά που είχα την τύχη να ζήσω ως τώρα. Μετά μου αρέσει να χάνεται η ψυχή μου στο εσώτερο σύμπαν του ανθρώπου. Μιας και… “Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος” (Μπ. Μπρεχτ)
Ζείτε και δημιουργείτε στη Θεσσαλονίκη! Τι είναι αυτό που δεν αντέχετε πλέον στην πόλη και τι είναι αυτό που σας κρατά εδώ;
Το ισοζύγιο ανάμεσα στο τι επιλέγεται ως εισαγωγή πολιτιστικού προϊόντος και στο τι ως πλούτος παράγεται στον τόπο μας, βαραίνει ιδιαίτερα και δυσανάλογα, υπέρ των εισαγωγών και μάλιστα με ιδιαίτερα υψηλό οικονομικό κόστος. Είναι ιδιαίτερα ενοχλητική η αναλγησία των τοπικών μας αρχών. Ωστόσο αυτό που είναι εξοργιστικά απαγορευτικό, είναι ο “ξερολισμός” περί των πολιτιστικών δρώμενων. Πολιτικάντικος έως ιδεοληπτικός ξερολισμός ανθρώπων οι οποίοι θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη γνώση του τι χρειάζεται για τον “εκπολιτισμό” μας. Είναι πολύ απλό το τι χρειάζεται. Ο εσωτερικός κανονισμός λειτουργίας του Δήμου η της Περιφέρειάς μας, ως καταστατικοί χάρτες, περιλαμβάνουν ένα οραματικό τρόπο στήριξης των ανθρώπων του πολιτισμού αρχικά. Διαμορφώθηκαν από τις διοικήσεις της μεταπολίτευσης και αποτελούν στολίδι….στα λόγια! Καιρός λοιπόν να ενεργοποιήσουμε θεσμικά όλον αυτόν τον πλούτο η τον τρόπο αν θέλετε. Υποδομές, άνοιγμα των δημόσιων χώρων προς τους καλλιτέχνες και βέβαια χρηματοδότηση με την λογική της διάχυσης της ωφέλειας για πολλούς και όχι με την λογική της εξυπηρέτησης ολίγων ημετέρων. Φτάνει πια. Τέλος επιτρέψτε μου να σας πω κλείνοντας, τι πραγματικά είναι αυτό το οποίο με κρατάει λοιπόν στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Μια ανίκητη έλξη από την γεωγραφία. Οι άνθρωποι. Ο τρόπος μας εδώ ψηλά. Η θωριά του Ολύμπου μετά τον Βαρδάρη. Το σπασμένο φως του χειμώνα. Η μυρωδιά της μπουκαδούρας κάθε άνοιξη. Τα υγρά ζεστά καλοκαίρια. Ο Μήτσος…ο Νίκος…Η Μαρία…ο Κώστας…η Κατερίνα …ο Γιάννης. Όλα αυτά που έζησα ως τώρα σαν ένα παραμύθι. Ως δώρο. Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ αγαπώ την Θεσσαλονίκη.
Info: Σάββατο 20 Νοεμβρίου (22:00) στο Principal Club Theater, 26ης Οκτωβρίου 15, Περιοχή FIX. Εισιτήρια προπωλούνται 13€ στο Viva.gr. Πληροφορίες στο 2310428088.
Συντελεστές:
Δημήτρης Ζερβουδάκης – Γεωργία Νταγάκη
Θανάσης Αρχανιώτης (τύμπανα), Διαμαντής Καραγιαννακίδης (πλήκτρα),
Θάνος Κολοκυθάς (μπάσο), Νίκος Παπαδόπουλος (κιθάρες)
Συνέντευξη στην Ελένη Σκάρπου
