Είναι Κυριακή, είναι και κατακαλόκαιρο. Ο ήλιος καίει, οι δρόμοι βράζουν, οι παιδικές σκηνές έχουν κατεβάσει αυλαία μέσα στο κλίμα της γενικότερης θερινής σχόλης κι εμείς ξεμείναμε στην πόλη.
Και δεν είναι το κατακαλόκαιρο το πρόβλημα. Θα μπορούσε να είναι Νοέμβρης και να βρέχει καρεκλοπόδαρα. Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε Κυριακή του χρόνου.
Κάποιες φορές απλώς τυχαίνει. Να είναι Κυριακή και να ‘χουμε ξεμείνει στο σπίτι. Και τώρα τι κάνουμε; Εύκολη λύση, η τηλεόραση. Μετά από κάποια ώρα, όμως, το μυαλό των παιδιών μου έχει τηγανιστεί από το χαζοκούτι κι εγώ πρέπει να δράσω. Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να προειδοποιήσω τα τέκνα μου ότι το θέαμα οσονούπω τελειώνει. Αφήνω να περάσει λίγη ώρα και αποφασιστικά κλείνω όλες τις συσκευές. Οπλίζομαι με υπομονή και περιμένω την έκρηξη που δεν αργεί να σκάσει «Μπαμπά είσαι άδικος, αφού δεν μπορούμε να βγούμε έξω τι θες να κάνουμε;» «Δεν ξέρω» απαντώ λίγο πριν πέσει η ατάκα: «Μπαμπά, ΒΑΡΙΟΜΑΣΤΕ!»
Αν εκείνη τη στιγμή προτείνω την ανάγνωση ενός βιβλίου ή λίγη ζωγραφική, τα παιδιά μου θα με χλευάσουν. Οπότε επιστρατεύω το πιο σοβαρό μου ύφος λέγοντας: «Παίξτε τους πειρατές που κλέβουν μαρμελάδες, τις μέλισσες ρομπότ που καταστρέφουν αμάξια, την πριγκίπισσα των ιπτάμενων αγελάδων.» Λέω ό,τι παλαβομάρα μου περάσει από το μυαλό. Ακολουθεί μια αμήχανη σιωπή κι έπειτα εκνευρισμένα τα παιδιά μου τρέχουν προς το δωμάτιό τους «Μπαμπά, μας κοροϊδεύεις».
Το Θεατρικό Παιχνίδι δεν είναι μόνο για μάθημα στο σχολείο ή στα θεατρικά εργαστήρια. Εκεί οργανώνουν τον χώρο και τον χρόνο για να παίξουν τα παιδιά με τις τεχνικές του θεάτρου. Το παιχνίδι όμως είναι έμφυτο στο παιδί. Και όπως θα τρέξει πίσω από μία μπάλα, αν τη βρει στο πάτωμα, έτσι θα φορέσει μια μάσκα, θα βάλει μια μπέρτα ή μια κορόνα, για να γίνει βασιλιάς, πριγκίπισσα ή αμαζόνα.
Το Θεατρικό Παιχνίδι μπορεί να γίνει και στο σπίτι. Απλά θέλει χρόνο και όρια. Χρόνο αρκετό για να βαρεθούν τα παιδιά και να κινητοποιηθούν και όρια στη χρήση της τεχνολογίας. Δεν με φοβίζει να μου λένε ότι βαριούνται. Σχεδόν πάντα, η βαρεμάρα τους αναγκάζει να σκεφτούν δημιουργικά.
Και τέλος να υπάρχουν πολλά άχρηστα αντικείμενα. Σε ένα μεγάλο κουτί στο δωμάτιο των παιδιών έχω μαζέψει: κομμάτια από ύφασμα, παλιά διαβατήρια, πλαστικά σπαθιά, καπέλα, αρμαθιές από παλιά κλειδιά, κούκλες, μαντίλια κ.α. Με ο,τιδήποτε μικρό τα βλέπω κατά καιρούς να παίζουν. Μοιάζει αστείο και όμως ισχύει, η βαρεμάρα και μια χούφτα άχρηστα αντικείμενα αρκούν για να ξεκινήσει το θεατρικό παιχνίδι!
Στο σπίτι ξαφνικά πέφτει σιωπή. Περίεργο. Αθόρυβα πάω προς το δωμάτιο των παιδιών μου. Η πόρτα μισάνοιχτη. Σκύβω να δω. Ο γιος με ένα σπαθί στο χέρι και ένα σκαμνάκι για περικεφαλαία είναι πεσμένος στο πάτωμα. Η κόρη με ένα ραβδί στο χέρι και ένα καπέλο μάγισσας χοροπηδάει πάνω του. Πριν προλάβω να μιλήσω μου λένε εν χορώ: «Μπαμπά φύγε, παίζουμε θέατρο…»
Γράφει ο Ευάγγελος Μανιτάκης
Θεατρολόγος -Εκπαιδευτικός
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «Πράξη» (Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2018 )
