Με τη φωνή της ήταν πάντα εδώ, στις μικρές και στις μεγάλες στιγμές μας. Αποτελεί μια από τις σπουδαίες φωνές που άφησαν και συνεχίζουν να αφήνουν τη σφραγίδα τους στο ελληνικό τραγούδι. Η Άλκηστις Πρωτόψάλτη μετράει τις δυνάμεις της κοιτάζοντας μπροστά, μετά από μια φάση υποχρεωτικής απόστασης από τα πράγματα λόγω της καραντίνας, σχολιάζει τι μας αφήνει η πανδημία και εκφράζει την αισιοδοξία της για όσα είναι μπροστά μας.
Ά. Πρωτοψάλτη και Μ. Χατζηγιάννης: Μια ωραία συνάντηση δύο αγαπημένων καλλιτεχνών από την οποία, μέσα στον χειμώνα που μας πέρασε, γεννήθηκε και ένα υπέροχο τραγούδι. Πώς προέκυψε αυτή η συνάντηση; Τον Μιχάλη τον παρακολουθώ και τον θαυμάζω από την αρχή της καριέρας του. Eίναι ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης με μεγάλη μουσική παιδεία, τραγουδάει υπέροχα, γράφει απίθανα τραγούδια, παίζει καταπληκτική κιθάρα και έχει ανοιχτές τις μουσικές του κεραίες. Αυτό που με συγκίνησε και άνοιξε η πόρτα της καρδιάς μου διάπλατα σ’ αυτόν είναι η τεράστια ευαισθησία του, το χιούμορ και η καθαρή ψυχή του. Εν μέσω του lockdown μου έστειλε ένα τραγούδι του που έκανε κατευθείαν ρουά-ματ στη καρδιά μου: «Νικητές-Χαμένοι» σε στίχους Σταύρου Σταύρου. Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή, χαρήκαμε τις ώρες δημιουργίας του τραγουδιού στο studio σαν μικρά παιδιά!
Πάνω στη σκηνή συνδυάζετε αρκετές φορές την ερμηνεία ενός τραγουδιού με το ρυθμό προσθέτοντας θεατρικότητα και κίνηση. Είναι κάτι που σας βοηθάει ενεργητικά ή πιστεύετε ότι η σκηνική παρουσία ενός καλλιτέχνη πρέπει να προσφέρει εκτός από το άκουσμα και το θέαμα; Το δικό μου θέλω είναι να ευθυγραμμίζομαι με τον ακροατή – θεατή και να χτυπώ το «συναίσθημα» σαν ωστικό κύμα. Μου αρέσει να ακολουθεί το σώμα τη φωνή. Πιστεύω πως πρέπει να υπάρχει λόγος για ό,τι γίνεται στη σκηνή. Πολλές φορές βέβαια και ακίνητος να είσαι μπορεί να είναι η πιο δυνατή στιγμή της συναυλίας. Είμαι εχθρός του δήθεν. Σε μία συναυλία, μία παράσταση, ένα θέαμα υπάρχει τεράστια προετοιμασία προκειμένου η σκέψη να γίνει πραγματικότητα και να αποδοθεί με τον καλύτερο τρόπο στον θεατή.
Περάσαμε (και περνάμε ακόμα) μια εξαιρετικά δύσκολη φάση με συνεχείς περιορισμούς, απαγορεύσεις και αποστάσεις για όλους μας. Τι πιστεύετε ότι κερδίσαμε και τι χάσαμε από αυτή την περίοδο; Και κερδίσαμε και χάσαμε. Ο κάθε άνθρωπος μπήκε σε μια προσωπική διαδικασία ανασύνταξης απέναντι στην πανδημία, που μπήκε ξαφνικά στη ζωή μας και την άλλαξε συθέμελα. Στο δικό μου χώρο, της μουσικής, υπήρξε μεγάλη αναστάτωση. Έζησα την ακύρωση των παραστάσεών μου στα Μέγαρα Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης και ξαφνικά βρέθηκα στην απόλυτη σιωπή η οποία ήταν εκκωφαντική. Μαζί μου και πολλά επαγγέλματα που στηρίζουν τα live. Αυτό που με συγκλόνισε είναι ότι βρέθηκα στην απόλυτη αδράνεια, κάτι που δεν μου ταιριάζει καθόλου. Επανήλθα όμως γρήγορα και ξεκαθάρισα πάρα πολλά μέσα μου, έξω μου και γύρω μου. Ο τρόπος που αντιδρά κάθε άνθρωπος εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του.
Πώς σκέφτεστε το μετά από την καραντίνα και την πανδημία; Σας τρομάζει η πιθανότητα ότι μπορεί να επιβάλει νέους κανόνες στη ζωή μας; Είστε αισιόδοξη ότι μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα; Ήδη τους έχει επιβάλει. Άλλαξε ο τρόπος εργασίας και επικοινωνίας, χάσαμε τα χαμόγελα, τις παρέες, τα ταξίδια, χάσαμε τις αγκαλιές, τα φιλιά και τους ήχους της φωνής. Όλα είναι αλλιώς. Προσωπικά παραμένω όμως, όπως πάντα, αισιόδοξη και πιστεύω ότι όταν τελειώσει η περίοδος του πένθους και η δυσφορία απέναντι στη νέα κατάσταση θα μπούμε σε μια ξέφρενη εποχή δημιουργικότητας.
Ο χώρος της τέχνης, ένας χώρος όπου οι επαφές και οι αποστάσεις μετράνε, δοκιμάστηκε πολύ σκληρά από αυτή την πανδημία και πολλοί επαγγελματίες έμειναν χωρίς δουλειά. Είστε ικανοποιημένη με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν σε αυτό το μεσοδιάστημα από την Πολιτεία ή πιστεύετε ότι έπρεπε να γίνουν περισσότερα; Νομίζω πως η αντιμετώπιση της πανδημίας από την πολιτεία ήταν πολύ καλή παρόλο που ήταν παγκοσμίως κάτι εντελώς νέο. Όμως, όσον αφορά την Τέχνη και τον Πολιτισμό δεν έμεινα ικανοποιημένη από τη διαχείριση που έγινε. Θα μπορούσαν να δώσουν κάποιες διεξόδους όλο αυτό το διάστημα. Οι τέχνες και ο πολιτισμός είναι η ψυχή και ο καθρέφτης της χώρας. Έπρεπε σταδιακά να δώσουν λύσεις και όχι να ρίξουν νοκ-άουτ τόσα επαγγέλματα. Η Τέχνη είναι σαν το κάρβουνο – όταν είναι αναμμένο και το πιάνεις καίγεσαι, κι όταν είναι σβηστό και το πιάνεις μουτζουρώνεσαι, όπως πολύ σωστά είπε ο Σταύρος Ξαρχάκος. Διαλέγεις και παίρνεις.
Σε μια τόσο επισφαλή και ρευστή εποχή ο καθένας μάλλον αναμετράται με τις αδυναμίες και τις ανασφάλειές του. Μετά από μια τόσο πλούσια διαδρομή αισθάνεστε ότι έχετε κάποιες ανασφάλειες (καλλιτεχνικές, οικονομικές, προσωπικές) ή είστε πιο σίγουρη για τον εαυτό σας; Το θέσατε καταπληκτικά. Θα προσθέσω μελαγχολική, αβέβαιη, αλλά συγχρόνως μια εποχή που μας δίνει τη δυνατότητα χωρίς ενοχές για μια επανεκκίνηση της ζωής μας. Δεν μου αρέσει να μένω στο παρελθόν. Για μένα πιο σημαντικό είναι το τώρα και το μετά. Είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθώ ό,τι με προβληματίζει να το λύνω. Δεν μου αρέσουν οι εκκρεμότητες. Είμαι σε μια εποχή ωριμότητας και σιγουριάς με ένα πολύ υγιές περιβάλλον γύρω μου. Το πιο σημαντικό είναι ότι έχω δίπλα μου ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ πολύ και αυτό με γεμίζει δύναμη και αισιοδοξία. Πάντα θα κάνω όνειρα και πάντα θα βρίσκω νέους συνοδοιπόρους. Κάποιες ανασφάλειες θα υπάρχουν σε όλους τους τομείς της ζωής που όλοι λίγο ή πολύ στη διάρκειά της έχουμε έρθει αντιμέτωποι. Αυτό δεν μπορεί όμως να είναι εμπόδιο στην εξέλιξη.
Ήσασταν ένα από τα πρώτα δημόσια πρόσωπα που πήρατε θέση δηλώνοντας τη στήριξή σας στα θύματα του #metoo. Με ποιον τρόπο θεωρείτε ότι μπορεί να βοηθήσει αυτό το κίνημα σε μια «κάθαρση» στο χώρο της τέχνης και του αθλητισμού; Καταρχάς να δώσω τα συγχαρητήριά μου στη Σοφία Μπεκατώρου που άνοιξε την καρδιά της και έφερε στο φως όλα αυτά τα φριχτά γεγονότα. Θέλει δύναμη, θάρρος και τεράστιο ψυχικό σθένος για να ξανάρθει αντιμέτωπη με τα γεγονότα και τη δημοσιοποίησή τους. Σίγουρα δεν είχε φανταστεί τι θα επακολουθούσε. Το #metoo με τις κοινωνικές του καμπάνιες και το διαδίκτυο προσφέρει μια νέα διάσταση, έχει βοηθήσει να πέσει φως στην αμφισβήτηση του σεξισμού και στην ανάγκη για πιο ισχυρά μέτρα καταπολέμησής του. Πρέπει να εξυγιανθεί ο οποιοσδήποτε χώρος, να ξεριζωθεί η κάθε μορφή βίας και εκφοβισμού. Χρειάζεται ισχυρή νομοθεσία και να μην παραγράφονται αυτά τα αδικήματα τουλάχιστον για 35 χρόνια.
Πρόσφατα έγινε γνωστό πως προχωρήσατε στην αναδοχή ενός παιδιού από την Κένυα. Πώς πήρατε αυτή τη συγκινητική απόφαση; Αυτή η αναδοχή του μικρού παιδιού από την Κένυα έχει γίνει εδώ και 5 χρόνια. Στηρίζω το ίδρυμα «Σοφία για τα παιδιά» πάρα πολλά χρόνια γιατί επιτελεί ένα συγκλονιστικό πολύπλευρο έργο στη Κύπρο και στη Κένυα. Υιοθέτησα τον μικρό Clemens, ένα παιδί που μεγάλωνε στις φυλακές Νακούρου και τώρα είναι στην αγκαλιά του Ορφανοτροφείου Μακάριος, στην Κένυα. Το να γίνεις ανάδοχος ενός παιδιού είναι ευλογία. Το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Μου αρέσει να προσφέρω γιατί αυτό γεμίζει την ψυχή μου, γιατί πρέπει να κάνουμε το καλό. Πιστεύω πολύ στον εθελοντισμό που σίγουρα είναι η ύψιστη προσφορά στον άνθρωπο.
Μετά τις καλοκαιρινές εμφανίσεις σας με τον Μ. Χατζηγιάννη ποια είναι τα επόμενα βήματά σας; Με τον Μιχάλη μόλις ξεκινήσαμε την συνεργασία μας και ανάλογα με το τι θα συναντήσουμε τον χειμώνα από πλευράς πανδημίας θα συνεχίσουμε μαζί εντός και εκτός Ελλάδας . Έχουμε να γράψουμε και άλλα τραγούδια γιατί είμαστε σε πλήρη αρμονία. Χαίρομαι που είμαι η προέκταση της έμπνευσής του.
INFO
Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη ετοιμάζεται πυρετωδώς αυτή την περίοδο για να μας χαρίσει «μια αγκαλιά τραγούδια» σε μια μοναδική συνεργασία με τον Μ. Χατζηγιάννη που θα τη φέρει στο Θέατρο Γης στις 2 Σεπτεμβρίου και σίγουρα θα συζητηθεί.
Συνέντευξη στον Γιάννη Γκροσδάνη
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ-ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2021)
