Μπορεί τη Γ’ Λυκείου να την πέρασα σχεδόν «αναίμακτα» σε σχέση με πολλούς από τους υπόλοιπους υποψηφίους της γενιάς μου, πέρασα όμως πολλά σαββατόβραδα στο σπίτι διαβάζοντας, αντί να βγαίνω με φίλους. Ένα από αυτά – και αφού είχα τελειώσει τη μελέτη- χάζευα στην τηλεόραση,τη χιλιοστή λογικά επανάληψη μιας γνωστής σειράς του Mega, καπνίζοντας (κρυφά ακόμα!!) και κάπου εκεί ο πρωταγωνιστής βάζει το Κλεμμένο Ποδήλατο να πάιζει στο πικ-απ και κοιτάζει το κενό. Κάπως έτσι αντέδρασα κι εγώ, χωρίς να έχω ακούσει ποτέ ξανά αυτό το κομματί. Αν μου ζητήσει ποτέ κάποιος να του πω ένα στίχο που μου έχει αλλάξει τη ζωή, σίγουρα θ’ αναφερθώ σ’ εκείνη τη μέρα και στα συναισθήματα που μου προκάλεσε το …
«…θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θά ‘ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο_ Γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι …»
Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με τους Στέρεο Νόβα και για πολύ καιρό ήταν και το μοναδικό τους κομμάτι το οποίο άκουγα. Ξανά και ξανά, μα το μοναδικό! Αφού οι υποχρεώσεις των Πανελλαδικών έλαβαν τέλος κι εγώ άρχισα να ψάχνομαι λίγο περισσότερο μουσικά, άρχισα να μαθάινω κι άλλα πράγματα για τη συγκεκριμένη μπάντα.
«…κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε_ Κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε…»
Πρωτοετής φοιτήτρια πλέον και περνούσα επίσημα τα βράδια μου, ξαπλωμένη στο εφηβικό μου κρεβάτι, ηλεκτρίζοντας τ’ αυτιά μου και το «είναι» μου με τους ήχους του Κωνσταντίνου Βήτα και του Μιχάλη Δέλτα, και τη φωνή της Τάνιας Τσανακλίδου.
«…Στην ερημιά θα γίνει πέτρα όλη μου η σιωπή_Η αγάπη αυτή θα σβήσει και σαν άστρο θα χαθεί…»
Μετά από μια μικρή, δύσκολη φάση που πέρασα, με θυμάμαι να φοράω τ’ακουστικά μου σ’ενα πολύβουο λεωφορείο στην Αθήνα και ν’ακούω, διασχίζοντας τη Μεσογείων, τους στίχους που με βοήθησαν να βγω από αυτή…
«…Μέρα με τη μέρα_διανύεις τον ίδιο κύκλο μ’ ένα αυτοκίνητο_ενώ κατά βάθος θες να σταματήσεις_Μιλάς μόνος σου καθώς ένα βουνό απ’ τον καθρέφτη ξεμακραίνει_και οι μόνοι που δε φαίνονται είμαστε εμείς_σε αντίθεση μ’ αυτούς που κατάκτησαν το φεγγάρι_Σαν κάποιος να προχωρά προς τα πίσω ψάχνοντας για σένα_Οι ίδιες λέξεις με άλλο νόημα_Η ίδια αγάπη σε λάθος άνθρωπο_Όπως το μέτρημα απ’ το μηδέν ως το άπειρο…»
Επτά περίπου χρόνια μετά, τα συναισθήματα είναι ακριβώς τα ίδια. Ένα συγκρότημα που είχε πολλά να πει, πολλά να γράψει και πολλά να δώσει, διαλύθηκε στο ζενίθ της καριέρας του. Αν ρωτάς εμένα; Μάλλον, καλύτερα!
«…Μοιράζεσαι μαζί μου το ίδιο λάθος_Την άνοδο και πτώση του ανθρωπίνου γένους_Την τελειοποίηση του ψυχικού σθένους_Την εικονική πραγματικότητα όλων των θεμάτων_Κάνοντας σερφ στον αφρό των κυμάτων…»
20 χρόνια μετά από τη διάλυσή τους, λοιπόν, είναι πιο επίκαιροι από ποτέ. Είδαν και «αφουγκράστηκαν» πράγματα, που λίγοι μπορούσαν να οραματιστούν τότε και κατάφεραν να τα κάνουν μουσική. Γι’ αυτό και η μεγαλύτερη χαρά που πήρα φέτος ήταν η ανακοίνωση της επικείμενης συναυλίας τους, με τα μέλη ενωμένα κι ένας δίσκος που –μάλλον- έπρεπε εδώ και μερικά χρόνια να βγει. Σίγουρα, πάντως, αυτό το live των Στέρεο Νόβα, είναι για μένα η λύτρωση του βιώματος μιας νιότης που έζησα, πολλά χρόνια μετά απ’ όταν έπρεπε να τη ζήσω …
«…έπαιξες κι έχασες μα κάποια μέρα θα καταλάβεις_πως όταν ο κόσμος μένει ίδιος πρέπει εσύ ν’ αλλάζεις_να προκαλείς, να γελάς, έχοντας ψηλά το κεφάλι_δυνάμωσε το μπάσο, νιώσε το σώμα σου πάλι_κοίταξε γύρω σου, καμιά ευχαρίστηση δεν είναι τζάμπα…»
(Οι Στέρεο Νόβα θα εμφανιστούν live στο Summer Nostos Festival τον Ιούνιο)
#MusicJunkie
γράφει η Δάφνη Τσάρτσαρου
