Δε θυμάμαι την εποχή, την ώρα και τις συνθήκες του περιστατικού που θα σας διηγηθώ, θυμάμαι μόνο το συναίσθημα. Ένα συναίσθημα που με ακολουθεί και θα με ακολουθεί για πάντα. Ένα μικρό άσχημο πλασματάκι φτάνει εξασθενημένο στη χούφτα της μάνας μου. Έχει αίμα δίπλα στο στόμα και μουρμουρίζει συνεχώς. Είναι δεν είναι 100 ή 200 γραμμάρια. Μόλις το έχει βρει στην άκρη του πεζοδρομίου, σχεδόν έξω από το φούρνο της γειτονιάς. Κάνει ότι μπορεί για να το κρατήσει στη ζωή.
Αρχικά το τοποθετεί ζεστά πάνω σε διάφορα κουβερτάκια και άλλα υφάσματα. Την ακούω να μου λέει «Έχεις μια αποστολή», ενώ αναρωτιέμαι πως θα μπορούσα να αποκτήσω δυνάμεις υπερήρωα για να καταφέρω να το κάνω καλά μέσα σε ένα λεπτό. Σε ένα γυάλινο μπουκάλι μπύρας εφαρμόζει ένα μπιμπερό. Φτιάχνει γάλα χλιαρό και αρχίζει να το ταΐζει. Μου δίνει το μπουκάλι να το κρατήσω. Είμαι δεν είμαι τεσσάρων ετών. «Θα τα καταφέρεις», μου λέει αποφασιστικά μεταφέροντας μου την πρώτη μεγάλη ευθύνη στης ζωής μου. «Πρέπει να της βρεις όνομα», συνεχίζει, ενώ εγώ έχω κάνει όλα τα απίθανα σενάρια διάσωσης. Ο spiderman προσγειώνεται και τη σώσει μαγικά. Ο batman και τα χελωνονιτζάκια συνεργάζονται και δίνουν ζωή στο αθώο πλασματάκι.
Λίγα λεπτά μετά το όνομα αποφασίζεται. Μίρκα (Απ’ την αγαπημένη ηθοποιό Μίρκα Παπακωνσταντίνου που παίζει σε επιτυχημένη σειρά της εποχής και μου δίνει έμπνευση!). Η Μίρκα γίνεται το προσωπικό μου στοίχημα. Ο πρώτος μεγάλος στόχος που πρέπει να επιτευχτεί. Είναι το πρώτο βράδυ που ξενύχτησα για κάποιον άλλο. Τα κλάματα της δεν με άφησαν να κοιμηθώ. Το θυμάμαι ακόμη τριάντα χρόνια μετά. Η Μίρκα ήταν τα πρώτα παιχνίδια, οι πρώτες βόλτες μαζί, η πρώτη φροντίδα, η πρώτη ευθύνη. Έμαθα να αναγνωρίζω τα όρια μου απέναντι στους άλλους, να επικοινωνώ με όλα μου τα εκφραστικά μέσα, να νιώθω τι θα πει αγκαλιά και χάδι ή τι θα πει αγαπώ και με αγαπούν σχεδόν χωρίς αντάλλαγμα. Έμαθα επίσης να προγραμματίζω το χρόνο μου υπολογίζοντας το χρόνο κάποιου άλλου. Η Μίρκα πρέπει να φάει, πρέπει να κάνει τη βόλτα της, κρυώνει, πονάει και πάει λέγοντας.
Σχεδόν δεκαοχτώ χρόνια μετά το κοινό μας ταξίδι τελείωσε. Ήμουν φοιτητής του ΑΠΘ όταν αναγκάστηκα να την αποχωριστώ. Στην ηλικία της δε μπορούσε να με ακολουθήσει στο μεγάλο ταξίδι που ετοιμαζόμουν να κάνω. Μεσολόγγι-Θεσσαλονίκη, τόση απόσταση όση χωρίζει την παιδική από την ενήλικη ζωή. Δεν προσαρμόστηκε ποτέ στη νέα πραγματικότητα. Καλά καλά δεν προσαρμόστηκα ούτε εγώ. Έμεινε μόνη ανάμεσα σε άλλους και μόλις λίγους μήνες αφότου έφυγα με ενημέρωσαν για τα δυσάρεστα νέα.
Το κοριτσάκι μου έφυγε. Η πιο μεγάλη απώλεια της μέχρι τότε ζωής μου. Το θέμα όμως είναι τι άφησε πίσω της; Όλα εκείνα που προσπάθησα να σας περιγράψω εν συντομία σε αυτό το κείμενο και κάτι τελευταίο. Ίσως το πιο σημαντικό από όλα. Την ανάμνηση μιας σχέσης ζωής με ένα πλάσμα τόσο διαφορετικό από μένα. Με ένα πλάσμα που ενώ δε μπορούσε να μου μιλήσει κανονικά όπως οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν, κατάφερε και μου είπε τα πιο σπουδαία και σημαντικά πράγματα ολόκληρης της ζωής μου.
ΥΓ: Υιοθετήστε κι εσείς ένα αδέσποτο πλάσμα ή ένα ζώο που το έχει ανάγκη. Μάθετε στο παιδί να το αγαπά και να το φροντίζει. Μην ξεχνάτε όμως ότι απέναντι στο ζώο έχετε περισσότερες υποχρεώσεις από ότι δικαιώματα. Με αυτό ως γνώμονα θα περάσετε τα ωραιότερα χρόνια αγάπης και στοργής.
Γράφει ο Χρήστος Κρανιώτης .
Ποιητής, συγγραφέας και υπεύθυνος του εργαστηρίου ζωγραφικής Kristiboni (www.kristiboni.gr)
Πραγματικά τα ωραιότερα χρόνια αγάπης και στοργής!