Οι άνθρωποι που πεθαίνουν αφήνουν πάντα κάτι πίσω τους… κάτι από την αύρα τους, από την ιστορία τους, από την πρότερη ύπαρξή τους. Εκείνη άφησε εκείνο το κομμάτι της παιδικότητας που είχε στο βλέμμα κι εκείνο το ιερό άκουσμα της φωνής της. Δεν θυμάμαι να έχω στεναχωρηθεί για καλλιτέχνη με τέτοιο τρόπο! Ψέματα λέω… ο Θάνος Ανεστόπουλος μου στοίχισε το 2016 πολύ και η Αλίκη Βουγιουκλάκη όταν ήμουν δώδεκα χρονών. Η Dolores όμως ήταν κάτι άλλο, κάτι βγαλμένο από εφηβικό όνειρο. “Funny how things just seemed so easy… when we were young, when we were young”! Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο solo album της το 2007, ήταν σα να είχε φτιαχτεί για μένα, για σένα, για μας που αγαπάμε την αλληγορία, το συναίσθημα, τους συμβολισμούς, τα “αντίο” και τα “επώδυνα μαζί”. “Are you listening” ο τίτλος… κι άκουγα, κι άκουγα, κι άκουγα για εβδομάδες ολόκληρες στο repeat κι έπειτα για μήνες στα δύσκολα μου. “October, October… the Summer is over”! Δεν είναι οι άνθρωποι του στενού οικογενειακού, φιλικού ή επαγγελματικού περιβάλλοντος, αλλά είναι εκείνοι οι άνθρωποι που μαζί τους έχουμε αγγίξει το πάτωμα, που μαζί τους έχουμε βριστεί και μετά αγκαλιαστεί με τον εαυτό μας, που μαζί τους έχουμε χαθεί κοιτάζοντας για ώρα την βροχή, την θάλασσα, το ταβάνι, τον καθρέφτη!
Δεν ξέρω αλήθεια πως ήταν από κοντά η Dolores. Δεν πήγα ποτέ σε συναυλία των Cranberries. Δεν έμαθα ποτέ πως ξυπνούσε, πως κοιμόταν, πως μεγάλωνε τα παιδιά της κι ίσως δεν μάθω ποτέ πως άφησε την τελευταία της πνοή. Ξέρω όμως κάθε νότα που τραγούδησε… που κατέληξε. Κάπου κάτω από το δέρμα μου, να με γρατσουνά και παράλληλα να με αναγκάζει να ζήσω λίγο ακόμη, λίγο άκομη, λίγο ακόμη. “And the thing that freaks me out… is I’ll always be in doubt”. Στις ώρες που γράφονται οι επίλογοι των καλλιτεχνών του κόσμου, μπορεί εμείς οι κοινοί θνητοί να μην χωράμε, να περισσεύουμε. Μπορεί η γνώμη μας, οι λέξεις μας, τα συναισθήματά μας να μην έχουν καμία σημασία. Μπορεί να είναι μια παράξενη φενάκη, από αυτές που σκορπούν όπως η σκόνη στο τραπεζάκι της βεράντας. Στις ώρες που θα γράφεται όμως ο δικός μας επίλογος, ας έχουν γίνει καταφύγιο οι πραγματικές μουσικές, ας έχουν σταθεί πάνω μας αληθινοί στοίχοι, ας έχουν παίξει “εμβατήρια” ψυχής που μας άξιζαν. “And the violence, caused such silence”. Από την Dolores O’ Riordan δεν ξεχνώ εκείνον τον λυγμό που ήθελε να βγει, μα κόμπιαζε… και τελικά έπαιρνε σάρκα και οστά στο δικό μου λαρύγγι.
“Somewhere in between here and heaven
Somewhere in between where and why
Somewhere in another dimension
I can hear you asking me why…”
#Art_onomy
Ελένη Σκάρπου
