Πηγαίος, ευγενής και με χαρακτηριστική την αίσθηση του κωμικού στη ζωή μας, ο Δημήτρης Πιατάς ανεβαίνει στη σκηνή του ΚΘΒΕ με μια παραγωγή για την ιστορία της κωμωδίας, που συνδυάζει το σινεμά με το θέατρο και μας μιλάει ακριβώς για αυτό.
Ένα από τα πράματα που μου έκανε εντύπωση –προσπαθώντας να κλείσουμε αυτό το ραντεβού– είναι ότι μάλλον έχετε αποβάλλει αυτό που ονομάζουμε τρακ του ηθοποιού από πάνω σας. Ισχύει;
Όχι, μάλλον το αντίθετο. Δεν θα το αποβάλλω ποτέ γιατί θεωρώ ότι είναι κάτι δημιουργικό στη ζωή μου.
Στη Θεσσαλονίκη βέβαια είστε για έναν σημαντικό λόγο που είναι η συνεργασία σας με το ΚΘΒΕ και τον συγγραφέα Σάκη Σερέφα.
Και για αυτό μπορώ να πω, χαριτολογώντας, ότι αισθάνομαι σαν να πολιτογραφούμαι ως Σαλονικιός.
Ναι αλλά τι μένει από τόσες πολλές σύντομες επισκέψεις εδώ;
Θυμάμαι σίγουρα την πρώτη μου επίσκεψη ως μαθητής του Εθνικού Θεάτρου. Ήμασταν με δύο φίλους και συμμαθητές μου από τη Σχολή –σήμερα όλοι φτασμένοι πρωταγωνιστές– που αποφασίσαμε ένα τριήμερο, που δεν είχαμε υποχρεώσεις, να το «σκάσουμε» και ανεβήκαμε ως εδώ με οτοστόπ. Φτάσαμε νύχτα, μείναμε δύο μέρες και περάσαμε αξέχαστα. Από τότε έχω ανέβει άπειρες φορές, κυρίως για επαγγελματικούς λόγους. Αυτό που με εντυπωσιάζει στη Θεσσαλονίκη είναι ο τρόπος που καταφέρνει συνεχώς να αλλάζει με το χρόνο. Πρόσφατα, πχ, πέρασα με τη γυναίκα μου και κάποιους φίλους μας από το Μπιτ Παζάρ. Αυτή τη γειτονιά την έχω συνδέσει με τα νιάτα μου εδώ και με την αίσθηση της παλιάς πόλης. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι είναι ένα μέρος γεμάτο νεολαία. Ήμουν, ίσως, ο πιο ηλικιωμένος!
Αισθάνεστε πραγματικά ηλικιωμένος;
Στην πραγματικότητα όχι. Εργάζομαι πολύ περισσότερο από ό,τι νέος και έχω κάνει πράγματα που με ευχαριστούν και έχουν διαμορφώσει μια καριέρα για την οποία νιώθω πραγματικά γεμάτος. Αλλά από την άλλη, πρέπει να παραδεχόμαστε και την ηλικία μας, γιατί δεν γίνεται να την υποδυόμαστε κιόλας. Έχω μια καριέρα 50 ετών πλέον. Οπότε υπολόγισε την ηλικία μου!
Ευχαρίστως αλλά να δούμε λίγο τι είναι «Οι Κωμικοί» που ανεβαίνει στο ΚΘΒΕ σε συνεργασία με τον Σάκη Σερέφα;
Χαίρομαι γιατί, καταρχάς, είχα τα τελευταία δύο χρόνια μια εξαιρετική συνεργασία με το ΚΘΒΕ. Οπότε ανοίχτηκε μπροστά μας μια ευκαιρία για να ετοιμάσουμε μια παράσταση που την σκέφτομαι πάνω από δέκα χρόνια. Οι «Κωμικοί» είναι ένας φόρος τιμής στους κωμικούς του βωβού κινηματογράφου της δεκαετίας του 1920. Μου ήταν πάρα πολύ γοητευτικό όταν συνάντησα αυτά τα «φαντάσματα» των κωμικών συναδέλφων μου του ’20 και νιώσαμε μια μοναδική πρόκληση με τον Σάκη Σερέφα να τους ζωντανέψουμε επί σκηνής. Και με αφορμή αυτό, θέλω να σου πω ότι είμαι φοβερά ενθουσιασμένος με το σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη, το οποίο θυμίζει το Θέατρο Αλκαζάρ στην Αθήνα εκείνης της εποχής, ένας καταπληκτικός χώρος, που ευτυχώς έχει διασωθεί φωτογραφικά, όπου γίνονταν οι παραστάσεις τους αλλά χρησιμοποιούνταν και σαν κινηματογραφικό στούντιο για τις ταινίες τους. Μαζί έχουμε και υπέροχη μουσική με ακούσματα της εποχής. Χαιρόμαστε γιατί αυτή τη δουλειά την έχει αναλάβει ο Στάθης Παχίδης, που κάνει μια εξαιρετική μουσική επιμέλεια. Να πούμε εδώ ότι «Οι Κωμικοί» δεν έχουν μόνο θεατρική παρουσία. Έχουμε βρει υποστήριξη στην παραγωγή και η παράσταση θα κινηματογραφηθεί, από τον σκηνοθέτη Νίκο Σούλη, και σχεδιάζουμε να αποτελέσει το βασικό υλικό μιας κινηματογραφικής ταινίας που θα κυκλοφορήσει το επόμενο φθινόπωρο, θα πάει σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, κτλ. Είναι μια ιδέα, ούτως ή άλλως, που παντρεύει το σινεμά με το θέατρο.
H κωμωδία είναι η πεμπτουσία της αλήθειας
Είστε ένας ηθοποιός που έχετε παρουσία και στο σινεμά αλλά και στην τηλεόραση, αν και τα τελευταία χρόνια αισθάνομαι ότι επιλέγετε τα πράγματα που εμφανίζεστε.
Βέβαια σε προσωπικό επίπεδο ευτύχησα να με αξιοποιήσουν κινηματογραφικά σκηνοθέτες όπως ο Νίκος Περάκης και ο Βασίλης Βαφέας. Κοίτα, η κωμωδία έχει μια γενικότερη ατυχία: δεν αντιμετωπίζεται σοβαρά. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα γιατί αισθάνομαι ότι η κωμωδία είναι κάτι πολύ σοβαρό για να ασχοληθείς μαζί της. Μετά το τραγικό, έρχεται πάντα η κωμωδία. Διάβαζα σήμερα ένα καταπληκτικό κείμενο του σκηνοθέτη Βασίλη Παπαβασιλείου που σημειώνει ότι «ένας κωμικός θεός ένωσε τον κόσμο».
Η κωμωδία δεν είναι μια ιστορία που μας πάει στα άκρα; Θέλω να πω αναζητούμε την κάθαρση σε κάθε περίπτωση, έστω και με το γέλιο.
Ακριβώς. Και νομίζω πως η εποχή μας δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς την κωμωδία. Είναι η πεμπτουσία της αλήθειας. Από την εποχή του Αριστοφάνη και μετά με την Κομέντια ντελ άρτε αλλά και αργότερα, η κωμωδία μιλούσε με τον τρόπο της για την αλήθεια, για την πραγματικότητα ακόμη και προς την ίδια την εξουσία.
Συνέντευξη : Γιάννης Γκροσδάνης
Φωτογραφίες : Κώστας Αμοιρίδης
