Με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, είναι δύσκολο να παραμένει κανείς θετικός και αισιόδοξος όσον αφορά το μέλλον. Όλοι αισθανόμαστε μπερδεμένοι και κάπως μουδιασμένοι απέναντι στα γεγονότα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.
Οφείλουμε προπάντων στον εαυτό μας να δημιουργήσουμε την ελπίδα. Για ν’ αναθαρρήσει ένας άνθρωπος χρειάζεται ένα ερέθισμα, κάτι που θα τον κάνει να πιστέψει σ’ ένα καλύτερο αύριο. Αυτό είτε θα είναι ένα τυχαίο γεγονός είτε θα πρέπει ο ίδιος να προνοήσει, να φροντίσει να του προκύψει στο μέλλον. Το πρώτο είναι έξω από τον έλεγχό μας, όμως το δεύτερο είναι υλοποιήσιμο.
Σε τι διαφέρει ο άνθρωπος που προχωρά, απ’ τον άνθρωπο που μένει στάσιμος στον χρόνο;
Γιατί κάποιοι προχωρούν και κάνουν πράγματα στο μέλλον που τους δίνουν ικανοποίηση, ενώ άλλοι μένουν στάσιμοι; Η ελπίδα ξυπνάει μέσα απ’ την επίτευξη στόχων. Όλοι μας επιθυμούμε διακαώς να πετύχουμε απλά, καθημερινά πράγματα, αλλά ελάχιστοι από εμάς προχωρούν και το κατορθώνουν στην πράξη. Για να έρθει η αλλαγή πρέπει να υπάρχει η πίστη και όχι μόνο η θέληση. Με βαριά καρδιά ξεκινάμε την επίτευξη ενός στόχου και προχωράμε με μεγάλη δυσκολία μέχρι να δούμε το αποτέλεσμα.
Τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε νικητές;
Καταρχάς, δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας να οραματιστεί όσα πρέπει να γίνουν για να επιτευχθεί ο στόχος. Νοερά μπαίνουμε στη διαδικασία να διερευνήσουμε το τι απαιτείται πρακτικά και ψυχολογικά, πόσο περίπου χρόνο θα πάρει για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε και ποια βήματα πρέπει ν’ ακολουθήσουμε για την επίτευξη του στόχου μας.
Παραμένουμε ρεαλιστές. Θέτουμε στόχους που είμαστε σε θέση να πετύχουμε και τους χωρίζουμε σε μικρότερα βήματα. Κάθε μικρό βήμα είναι εξαιρετικά σπουδαίο και αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας για να παίρνουμε δύναμη και να συνεχίζουμε.
Κάνουμε συχνά την αυτοκριτική μας. Αν χρειαστεί, αναπροσαρμόζουμε το πλάνο μας. Πρέπει να είμαστε ευέλικτοι και προετοιμασμένοι για καλές και κακές μέρες. Όσες φορές κι αν πέσουμε, ξανασηκωνόμαστε και συνεχίζουμε με πείσμα τον αγώνα. Δεν ασχολούμαστε με το παρελθόν, αλλά με το πώς μπορούμε να διορθώσουμε λάθη του παρελθόντος στο μέλλον. Αν γίνει ένα στραβοπάτημα, προνοούμε διπλά για την επόμενη μέρα.
Παρατηρούμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας. Μεγάλη προσοχή στην απογοήτευση. Δεν επιτρέπουμε στην απογοήτευση να μας καθηλώσει. Κάθε φορά που την ξεπερνάμε και μπαίνουμε ξανά σε παραγωγική τροχιά, μας δίνουμε τα εύσημα.
Χωρίζουμε τις σκέψεις μας σε δημιουργικές και ανώφελες. Υπάρχουν αυτές οι σκέψεις που μας πάνε μπροστά, αυτές που δεν μας πάνε πουθενά και αυτές που πραγματικά μας ανοίγουν το δρόμο. Το να σκεφτόμαστε γενικά και αόριστα θετικά δεν ωφελεί σε τίποτα! Από την άλλη, μπορεί μία σκέψη να είναι δυσάρεστη, αλλά πολύ ωφέλιμη για να προχωρήσουμε τον εαυτό μας. Αντίθετα, κάποιες θετικές σκέψεις μπορεί να τις κάνουμε απλά και μόνο γιατί δεν θέλουμε να αντικρίσουμε κατάματα την αλήθεια και να πληγωθούμε.
Μαθαίνουμε από τα λάθη μας και αξιοποιούμε με ευγνωμοσύνη αυτή τη γνώση. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και το αφήγημα της ζωής μας είναι πάρα πολύ σημαντικός για να παραμείνουμε ελπιδοφόροι και να επιμείνουμε ώσπου να πετύχουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας.
Θυμόμαστε πως όλα στη ζωή είναι μια διαδικασία και δεν γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη. Αν θέλουμε να δούμε μια καλύτερη μέρα πρέπει να αγωνιστούμε με υπομονή, επιμονή και αυτοπεποίθηση. Μόνο έτσι η ζωή και το μέλλον μας αποκτά νόημα.
Γράφει η Άλκηστις Κεπαπτσόγλου
ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ- ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2022)
