Ατάκες από Βιρτζίνια Γουλφ πάνω σε ρετρό ζυγαριές και μυστικές αυλές με soundtrack Χατζιδάκι. Παλιά χάνια που μπαίνουν σε καινούργια τροχιά. Ολίγον από Μπουλγκάκοφ, ψημένη ρακή και χαβανέζικες καρτ ποστάλ. Πάντα κάτι καινούργιο ανακαλύπτεις περπατώντας στη Θεσσαλονίκη. Ακόμα κι αν ζεις διακόσια (περίπου) χρόνια εδώ, και ξέρεις απ’ έξω κι ανακατωτά το εμβαδόν της, τα μυστικά της αποτελούν τον πιο παρηγορητικό θρύλο, όρεξη να’ χεις να σεργιανίζεις στις γειτονιές της. Η Θεσσαλονίκη, πότε μποέμισσα και χίπισσα και πότε κυριλέ και κοσμική, φλερτάρει με όλους μας! Δεν το νιώθεις;
Κουζίνες που δουλεύουν στο φουλ και μάγειρες με ανησυχίες. Ανηφορίζοντας την οδό Αγίας Σοφίας, στο ύψος της Κασσάνδρου κάνεις δεξιά και σκοντάφτεις σε μια πάροδο, την Αριστομένους, εκεί όπου βρίσκεται, καμιά 50αριά χρόνια τώρα, η «Φωλιά». Ο Αριστομένης, έτσι για την ιστορία, ήταν ένας Μεσσήνιος σούπερ ήρωας, ο οποίος σώθηκε από τον Καιάδα χάρη σ’ έναν αετό. Η «Νέα Φωλιά», με στυλ και σκηνογραφία όλο νοσταλγία και μπαχάρια, είναι η πιο γκουρμέ ταβέρνα της πόλης. Νιώθεις την οικειότητα με το που κατεβαίνεις τα σκαλοπατάκια και πιάνεις το πόμολο της γυάλινης, με σιδερένια κορνίζα, πόρτας. Σου εμπνέει εμπιστοσύνη ο χώρος, λες και μπαίνεις στο ταβερνάκι του Μικρασιάτη παππού ή προπάππου σου. Κάτι η Λωξάντρα, κάτι η Μεσόγειος, κάτι τα καλοδιαλεγμένα υλικά και η φαντασία του Γιώργου, στο παλιό ταβερνάκι της Αριστομένους, ξεχνιέσαι με τις ώρες, χάρη στα τσίπουρα, τις κουβέντες, τον Χιώτη και τον Ζαμπέτα. Κατηφορίζοντας προς την πλατεία Άθωνος, πας γραμμή για την Παπαμάρκου. Μικρή οδός, με εικαστικό προφίλ, σαν εργόχειρο στην καρδιά της πόλης. Είναι ο πεζόδρομος με τους παραδοσιακούς χειροτέχνες της ψάθινης καρέκλας και των ξύλινων μικροεπίπλων, με τους κεραμίστες, τους γραφίστες, τους σχεδιαστές κοσμημάτων και ρούχων, με την παιδική «Σχεδία» και την all time classic «Παράλλαξη». Στη γωνία Παπαμάρκου με Μπαλάνου, ασυνήθιστο αλλά υπαρκτό για τη γαστρονομική κουλτούρα της πόλης, το «Roots», ένα άκρως χορτοφαγικό εστιατόριο. Χίπικη ατμόσφαιρα κι ανοιχτόκαρδη, με ωραίες μουσικές (ροκ, ίντι και ρέγκε).
Μέσα στο Καπάνι, μια μικρή Αμοργός.
Στην οδό Σπανδωνή, τον δρόμο με τα παντοφλάδικα. Στο «Χοζεβά», καφενές και τσιπουράδικο μαζί, θα ακούσεις την ιστορία για το πώς έφτασε η θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας από την Παλαιστίνη στην Αμοργό και, φυσικά, θα πιεις τη δοξασμένη «ψημένη», «παντρεμένη» με τους μεζέδες που φτιάχνουν ο Αλέξανδρος και η γυναίκα του.
Ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές της Αγίου Μηνά.
Εκεί όπου βρίσκεται η «Ακαδημία». Οι μαγειρικές του Κωνσταντίνου Μάρκου μοσχοβολάνε μνήμη και Μεσόγειο, σ’ ένα περιβάλλον που θυμίζει χώρο τέχνης – η σφραγίδα του εικαστικού Λάζαρου Πάντου είναι διάχυτη. Φινετσάτα τραπέζια έξω στον πεζόδρομο, cult λεπτομέρειες και μια πίσω αυλή, σαν σκηνικό βγαλμένο από ρομαντικό σινεμά – οι μουσικές του Χατζιδάκι υπογραμμίζουν το αίσθημα.
Νέα ζωή στα πιο παλιά χάνια της πόλης.
Κτίρια – κομψοτεχνήματα στην οδό Εδέσσης, αψήφησαν την πυρκαγιά του 1917 και κρατάνε γερά. Όπως το Μπενσουσάν Χαν, που φιλοξενεί συχνά πυκνά παραστάσεις χορού, θεάτρου και μουσικής, καθώς και εικαστικές εκθέσεις. Και το «Ύψιλον». Xώρος ολοκαίνουργιος, κτίσμα του 1870. Πολυμορφικό περιβάλλον, με μουσικές, φαγητό, ποτά, καφέδες, δημιουργικές συνεργασίες, πολιτισμό. Το «Ύψιλον» κάνει τη διαφορά, ανοίγοντας τις πόρτες του, σε νέους δημιουργούς και designers, παρέχοντας στέγη, φιλοξενία κι εκπαίδευση. Στους επάνω ορόφους, εκεί όπου κάποτε διέμεναν Φράγκοι και Οθωμανοί ταξιδιώτες, τώρα υπάρχουν χώροι για επαγγελματικές συναντήσεις και συνεργασίες, ενώ στον ξενώνα, φιλοξενούνται καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Μπες στην κοινότητα «Ύψιλον»
Στην οδό Βεροίας, τέχνες, πιρούνια κι απίθανα κοκτέιλ.
Ένας μπλε γορίλας ποζάρει πλάι στον Μικ Τζάγκερ, τον Ομπάμα, τον Σινάτρα, τους Ντορς. Στον «Γορίλα» το σύνθημα είναι «Fine Drinking & Fun». Στη γκαλερί «Art Noise», η τέχνη γίνεται εργαστήριο για ανήσυχους τύπους. Και τι σχέση έχει ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ με όλα αυτά; Ο «Μαίτρ και η Μαργαρίτα», εστιατόριο μεν, έχει όμως τις απαρχές του, σ’ ένα υπερρεαλιστικό (αγρίως σατιρικό) ταξίδι, από τη χιονισμένη Μόσχα και το ανατριχιαστικό Κρεμλίνο στη Ναζαρέτ κι από τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό στην Καινή Διαθήκη- ένα εκρηκτικό μυθιστόρημα που επηρέασε βαθιά την μετασταλινική πεζογραφία.
Στον Φραγκομαχαλά, διάσημος και ο Ποζέλι.
Ιταλός αρχιτέκτονας που ‘χει αφήσει την αισθητική του σε πολλά κτίρια της Θεσσαλονίκης, όπως η Βίλα Αλλατίνι, στη σημερινή Στοά Μαλακοπή. Ο Ποζέλι έχει βαφτίσει και την πιτσαρία της Οδού Βηλαρά, πεντανόστιμη γωνία, με όλη την αφρόκρεμα της ιταλικής κουλτούρας και της ελληνικής μαεστρίας, διά χειρός Μανόλη, αναζητήστε τον, είναι φίνο αγόρι.
Στη Στοά Πελοσώφ, αλλάζει η ενέργεια.
Από την αστική φασαρία της Τσιμισκή βρισκόμαστε τώρα σ’ ένα κτίριο κομψοτέχνημα, φτιαγμένο το 1924, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ξενοφώντα Παιονίδη. Αρχικά λειτουργεί ως εμπορική στοά (στοά Πελοσώφ – Αμαρίλιο – Πάρδο). Προπολεμικά στεγάζει το ταχυδρομείο. Επί Κατοχής κλείνει, λόγω βομβαρδισμού, το 1941.Μετά την απελευθέρωση επιστρέφει στην πρώτη του χρήση, ξαναγίνεται ταχυδρομείο, ως τους σεισμούς του 1978. Πάνω από 30 χρόνια ήταν αναξιοποίητο. Σ’ αυτό λοιπόν, το άκρως μυθιστορηματικό περιβάλλον, λειτουργεί εδώ και τρία περίπου χρόνια, το «TOMS flagship store», εμπορικό κατάστημα με ανθρωπιστικό προφίλ, αλλά και ατμοσφαιρικό καφέ στο αίθριο του ισογείου, όπου φιλοξενούνται κάθε βδομάδα πολιτιστικές δράσεις. Στο υπόγειο θα βρεις ένα καταφύγιο για να δουλέψεις, να κουβεντιάσεις, να φλερτάρεις, να απομονωθείς. Κι όλα αυτά, ανάμεσα σε παλιοκαιρίσιους τοίχους, παλιομοδίτικα κάδρα και ποιήματα του Φερνάντο Πεσόα, σαν σκηνικό αλά Ταραντίνο.
Αριστοτέλους, στο πιο παλιό δισκάδικο της Θεσσαλονίκης.
Κι ένα από τα δέκα παλαιότερα της Ευρώπης. Η Μέμα και ο Κοσμάς ζούνε μέσα στη μουσική της κι έχουν να σου προτείνουν τα πιο φινετσάτα, εναλλακτικά και δυσεύρετα κομμάτια του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Το Stereodisc, πρωτοάνοιξε το 1968. Ένα δισκάδικο στέκι, για όλους όσοι θέλουν να ακούνε καινούργιους δίσκους, να κουβεντιάζουν για όλα, από τους Franz Ferdinand και τους παλιούς τρομπετίστες ως το σάουντρακ του «La La Land» και τον Κωνσταντίνο Βήτα… Κι όλα αυτά σαν μικροί Δον Κιχώτες και Ταλιμπάν μαζί, κόντρα στο ντεμέκ του
download.
Η θάλασσα στα πόδια σου, ηλιοβασίλεμα στο λιμάνι και στ’ αυτιά σου ροκ εν ρολ και ηλεκτρονικοί ήχοι.
Στον «Θερμαϊκό» χτυπά η καρδιά της μποέμ πόλης, πάνω από 25 χρόνια, μέσα σ’ ένα σκηνικό ρετρό, με αφίσες και κάδρα, vintage φωτιστικά κι έπιπλα από το 1960. Όλες οι φυλές εδώ, όλες οι ηλικίες κι όλες οι φυσιογνωμίες. Εδώ και τα αδέσποτα μπαινοβγαίνουν με άνεση.
Το παιχνίδι επιστρέφει στην Αγίας Σοφίας.
Γίνε πρωταθλητής στο Tichu, ακόνισε τη μνήμη σου, μπες στο Αγελοδοπάζαρο, παίξε «Caleidos», δοκίμασε την τύχη σου στα πιο ευρηματικά παιχνίδια, εδώ στο Playhouse, που ετοιμάζεται να μας μυήσει και στο «Cards against Humanity».
Στην πλατεία Ναυαρίνου, τα παιδιά της γαλαρίας και του Γαλέριου.
Γύρω από τα ερείπια του Ρωμαϊκού παλατιού, ρεμπέτικο και ροκ εν ρολ, post punk και φιλοσοφικές κουβέντες στον αέρα, περαστικοί και ταξιδιώτες, φοιτητές, μουσικές, όλα σε μια κρέπα τυλιγμένα, ξενύχτια στα πεζούλια και στη γωνία το art bar «Bau’s», κατακόκκινο μπαρ πάνω σε μωσαϊκό σκακιέρα, γλυκά μεθύσια, κι αν δεν είσαι φίλος, γίνεσαι.
Ικτίνου, πεζόδρομος και Διατηρητέο με χαβανέζικα πουκάμισα.
Το κλασικό μπαρ στον πρώτο όροφο, περνάει την τροπική του περίοδο, με το ταβάνι να βρέχει ανανάδες, τους τοίχους ντυμένους με χαβανέζικες καρτ ποστάλ και τα κουπιά έτοιμα για τον απόπλου. Το «Διατηρητέο», εγκαινιάζει την εναλλασσόμενη σκηνογραφία, κάθε 5-6 μήνες κι άλλη άποψη. Πέρσι τα θέματα ήταν «τσίρκο» και «Χριστούγεννα», φέτος ανοίξανε τη σεζόν με το Χαβάη 5-0. «Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη, πάμε κάπου
που δεν έχουμε πάει».
