Τελικά, ποια είναι η αξία της σχέσης ενός ανθρώπου με ένα κατοικίδιο; Άραγε, μήπως δεν έχει σημασία το είδος, αλλά τα συναισθήματα που δημιουργούνται στην πορεία της εκάστοτε σχέσης;
Μια μέρα, ανάμεσα στις φρικτές ειδήσεις της περασμένης άνοιξης, άκουσα στο ραδιόφωνο έναν ακροατή να λέει «δεν χάσαμε σκυλιά, ανθρώπους χάσαμε!». Πολλοί αντιδρούν έτσι όταν βλέπουν κάποιον να θρηνεί για ένα κατοικίδιο απαντώντας «πώς κάνεις έτσι; κάνεις σαν να έχασες άνθρωπο!». Στην αντίπερα όχθη, ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που αποχαιρετούν τον σκύλο τους θα δηλώσουν – είτε δυνατά, είτε από μέσα τους – πως δεν χάσανε σκύλο αλλά μέλος της οικογένειας. Από αυτούς, ένα επίσης μεγάλο ποσοστό δηλώνει πως δεν θα ξαναυιοθετήσει σκύλο, αφενός διότι ακόμη θρηνεί, αφετέρου διότι θέλει να αποφύγει την αναβίωση του πόνου της απώλειας.
Από την μία επικρατεί η αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι το πιο εξελιγμένο είδος του πλανήτη μας, διότι δρα μέσω της λογικής και του συναισθήματος, έναντι των ζώων που δρουν βάσει του ενστίκτου και κάποιων πιο περιορισμένων συναισθημάτων. Κατ’ επέκταση, στην οποιαδήποτε σύναψη σχέσης μεταξύ ανθρώπου και ζώου, ο άνθρωπος υπερισχύει σε όλα και καθορίζει τη δυναμική της σχέσης. Από την άλλη, όσοι μάθανε να επικοινωνούν και να συνυπάρχουν με ζώα γνωρίζουν καλά μέσα τους, πως είναι ανώτερα όντα με μεγαλείο ψυχής, κάτι το οποίο οι ίδιοι δυσκολεύονται να διακρίνουν σε ανθρώπους, εξού και η γνωστή φράση: «γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα!».
Για εσάς που εύλογα δεν καταλαβαίνετε γιατί εμείς αισθανόμαστε έτσι, δεν θα σας αναλύσω το πόσο υπέροχο πλάσμα είναι ο σκύλος, θα σας ζητήσω μόνο να σκεφτείτε τα εξής: κάθε φορά που ένας άνθρωπος υιοθετεί έναν σκύλο, γίνεται αυτόματα γονέας, διότι είναι ο πάροχος των βασικών αναγκών του ζώου, είτε συναισθηματικών, είτε βιολογικών. Δεν έχει σημασία, που δεν υπάρχει δεσμός εξ’ αίματος ή κοινά χαρακτηριστικά είδους (δηλαδή άνθρωπος με άνθρωπο, σκύλος με σκύλο), σημασία έχει ότι ο άνθρωπος έχει ευθύνη για την ευζωία του ζωντανού. Εάν λοιπόν ένας άνθρωπος δύναται να παρέχει φροντίδα σε ένα πλάσμα, σκεφτείτε τα συναισθήματα αλλά και τον δεσμό, που δημιουργούνται σε βάθος χρόνου μεταξύ τους.
Σκεφτείτε τους υπερήλικες, που βλέπουμε να περπατούν στο δρόμο, σιγά-σιγά, παρέα με το μικρό σκυλάκι τους. Πολλοί από αυτούς είναι ολομόναχοι στον κόσμο και ο σκύλος είναι η μόνη τους συντροφιά. Δεν αποτελεί εδώ ο σκύλος την οικογένεια αυτών των ανθρώπων; Άλλοι πάλι από αυτούς, διατηρούν τη θέληση για ζωή, λόγω της σχέσης τους με τον σκύλο, διότι περπατάνε και μιλάνε μαζί του, αλλά και γιατί η ευθύνη της φροντίδας τούς είναι οικεία και τους κρατά σε εγρήγορση. Σκεφτείτε πόσο σπουδαίο είναι αυτό!
Αναλογιστείτε τους ανθρώπους που για διάφορους λόγους δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με τους υπόλοιπους, που έχουν κάποια ψυχική ασθένεια ή νιώθουν διαρκώς συναισθηματικά ανασφαλείς. Αρκετοί από αυτούς μπορούν να εκφράσουν ελεύθερα τα συναισθήματά τους μόνο στα ζώα τους, που συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις είναι παραπάνω από ένα. Σκεφτείτε την ανακούφιση αυτών των ανθρώπων.
Σκεφτείτε τους άστεγους με τα σκυλάκια τους. Αυτούς τους ανθρώπους που πραγματικά, συχνά δεν έχουν να φάνε και είναι κοινωνικά απομονωμένοι. Κι όμως, θα μοιραστούν το φαγητό τους με τον σιωπηλό σύντροφο και συνοδοιπόρο τους. Πιστεύετε πως έχει σημασία με ποιον μοιράζεσαι, ή το ότι μοιράζεσαι;
Ακόμα, οι τυφλοί, οι διαβητικοί, τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, τα παιδιά με ιδιαιτερότητες πάσης φύσεως, τα άτομα με κινητικές δυσκολίες, που έχουν δίπλα τους έναν σκύλο ειδικά εκπαιδευμένο για την παροχή «τεχνικής» υποστήριξης, ανάλογα με την κάθε περίπτωση. Σκεφτείτε πόσο εξαρτημένοι ψυχικά και συναισθηματικά είναι αυτοί οι άνθρωποι από τα σκυλιά τους. Για πόσα άτομα γύρω τους άραγε αισθάνονται αυτό που νιώθουν για τον σκύλο τους;
Για όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, σκεφτείτε το βάθος του δεσμού και το μέγεθος της απώλειας, όταν αποχωρίζονται το ζώο τους. Σκεφτείτε τον πόνο τους… Είτε το αντιλαμβάνεστε, είτε το επεξεργάζεστε ακόμη, σας εύχομαι ολόψυχα να γνωρίσετε καλά τουλάχιστον έναν σκύλο στη ζωή σας, διότι σας διαβεβαιώνω ότι είναι όλοι τους μοναδικά υπέροχοι!Απολαύστε τον σκύλο σας ολόψυχα!
*Αφιερωμένο στο σκυλί μου! Στο κοριτσάκι μου, στην σύντροφό μου, στην συνεργάτιδά μου, στον καθρέφτη μου, στην παρηγοριά μου, στην πιο ακέραια συνοδοιπόρο μου. Ανυπομονώ να σε ξανασυναντήσω.
ΓΡΑΦΕΙ:
Λενιώ Πατιερίδη
Κυναγωγός,
ολιστική διαχείριση σκύλων συντροφιάς
*Αναδημοσίευση από το εξαμηνιαίο freepress περιοδικό του ΚΘΒΕ «ΠΡΑΞΗ» (ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ- ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2023)
