Δε θυμάμαι, αλήθεια, πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσα κάποιο τραγούδι των Cure. Σίγουρα, ήμουν αρκετά μικρή και σίγουρα ήταν το «Friday, I’ m in love», μιας και είναι ίσως το πιο πολυπαιγμένο κομμάτι τους. Υπάρχει, βέβαια, μεγάλη πιθανότητα, να έχουν χαρακτεί στη μνήμη μου από όταν ήμουν μικρότερη από 5 ετών, έπαιζα στο σαλόνι με τα παιχνίδια μου, ο πατέρας μου καθόταν δίπλα μου και άκουγε μουσική από τη συλλογή βινυλίων του. Σε αυτή τη συλλογή, υπάρχουν αρκετοί δίσκοι των Cure. Μπορεί τότε να «κόλλησα το μικρόβιο», ποιός ξέρει;
Dressed up to the eyes_It’s a wonderful surprise_To see your shoes and your spirits rise_Throwing out your frown_And just smiling at the sound
Έπειτα, πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να τους ακούσω και να τους «διαβάσω» πιο προσεκτικά, ώστε ν’ανακαλύψω το μεγαλείο τους. Λύκειο ήμουν, νομίζω, όταν ψάχνοντας μανιωδώς τραγούδια στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω στο Maybe Someday. Δε θυμάμαι τι βίωνα εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο στη ζωή μου, αλλά όταν άκουσα τους στίχους αυτού του κομματιού, ένιωσα να με διαπερνά κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Για μήνες, το άκουγα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ και πίστευα ότι είναι γραμμένο για μένα.
No I won’t do it again_I don’t want to pretend _If it can’t be like before_I’ve got to let it end_I don’t want what I was_I had a change of head_But maybe someday…
Μεγαλώνοντας, ψάχνοντας και «σκαλίζοντας», πιο διεξοδικά, τη δισκογραφία της μπάντας από το Δυτικό Σάσσεξ, συνέχισα ν’ανακαλύπτω «διαμάντια», που στοίχειωναν –με την καλή έννοια – μουσικά και στιχουργικά τα βράδια μου. Ένιωθα τον έρωτα να ρέει στις φλέβες μου; Ήξερα, ότι το Lovesong ήταν το τραγούδι που έπρεπε ν’ ανατρέξω για να βιώσω ακόμα πιο έντονα τη λαχτάρα και τις πεταλούδες που είχα στο στομάχι μου.
However far away_I will always love you_However long I stay_I will always love you_Whatever words I say_I will always love you
Αυτό που θά ‘θελα, πλέον, είναι να μπορέσω να τους δω –έστω και μια φορά- για να νιώσω στο μέγιστο, αυτό το μούδιασμα στο σώμα, όπως αισθάνομαι πάντα, ακούγοντας το αγαπημένο μου από τα κομμάτια τους …
The sound is deep_In the dark_I hear her voice_And start to run_Into the trees
Μέχρι τότε, μου αρκεί το να απολαμβάνω την ψυχεδέλεια, την ανατριχίλα και όλα αυτά τα συναισθήματα που μου προκαλεί κάθε στίχος και κάθε μελωδία τους. Ένα συναίσθημα, κάτι μεταξύ μελαγχολίας και ανείπωτης χαράς. Κάτι σαν να είναι η τελευταία μέρα του καλοκαιριού …
Nothing I am_Nothing I dream_Nothing is new_Nothing I think or believe in or say_Nothing is true
#MusicJunkie
γράφει η Δάφνη Τσάρτσαρου
Πολύ όμορφα απέδωσες τη “ψυχεδέλεια” μήπως και του έρωτα Δάφνη μου;
” Μέχρι τότε, μου αρκεί το να απολαμβάνω την ψυχεδέλεια, την ανατριχίλα και όλα αυτά τα συναισθήματα που μου προκαλεί κάθε στίχος και κάθε μελωδία τους. Ένα συναίσθημα, κάτι μεταξύ μελαγχολίας και ανείπωτης χαράς. Κάτι σαν να είναι η τελευταία μέρα του καλοκαιριού”…
Και το καλοκαίρι ακόμα δεν άρχισε!